สวัสดีค่า ตามหัวกระทู้นะคะ คือจุดประสงค์หลักๆที่ตั้งกระทู้ขึ้นมาคือ เพราะรัก เพราะหลง จึงเกิดความอยากอวย ขึ้นมานั่นเองค่ะ  เล่าก่อนนว่าจขกท.ติดตามดูรายการนี้มาตั้งแต่ต้นปีที่แล้ว แล้วก็เป็นติ่งแฝดสาม แฝดสอง แถมอีกคนที่ออกไปแล้วคือน้องจีออนด้วย น้องซารางก็เช่นกันค่ะ คือเป็นแฟนรายการตั้งแต่ก่อนที่ครบครัวนี้จะเข้ามาแล้ว ความติ่งเกิดจากได้ดูอีพี.99 ที่บ้านแฝดสามไปเยี่ยมบ้านลูกห้าพอดี เลยเกิดความ เอ๊ะ บ้านใหม่เหรอ สงสัยเลยเข้าไปไล่ดูตั้งแต่อีพีแรกที่บ้านนี้แนะนำ ปรากฎว่า....หลงมากค่ะ หลงจนแทบไปไหนไม่รอด หลังจากนั้นก็ตามดูมาเรื่อยๆจนถึงปัจจุบัน

     ด้วยความที่เราเป็นคนที่ค่อนข้างชอบเด็กน้อยเป็นทุน แล้วก็ชอบสังเกตพฤติกรรม ลักษณะนิสัยของเด็ก จิตวิทยาการเลี้ยงลูกของทุกๆบ้านอยู่แล้ว (โดยเฉพาะการเลี้ยงลูกของบ้านแฝดสาม ซึ่งน่ารักมากๆ หลายคนคงคิดเหมือนกันนะคะ) พบว่าบ้านนี้ค่อนข้างมีลักษณะเฉพาะตัวที่ต่างกันอย่างชัดเจน เรียกได้ว่าเป็นศิลปินเดี่ยว มีความเป็นตัวเองสูงกันทุกคนเลย ก็เลยยิ่งน่าสนใจมากเข้าไปใหญ่ รวมถึงตัวคุณพ่อ อี ดงกุก นักฟุตบอลจากเกาหลีใต้ที่เป็นอั๊ปป้าที่น่ารักมากๆคนหนึ่ง ซึ่งชะนีไม่สันทัดเรื่องบอลอย่างเราก็เพิ่งมารู้จักเขาจากมาดคุณพ่อลูกห้าในรายการนี้นี่แหละค่ะ (ขอโทษอั๊ปป้ารัวๆ)

     เริ่มจาก น้องแจชี & แจอา ฝาแฝดคู่แรก โดยที่น้องแจชีเป็นพี่สาวคนโต ส่วนน้องแจอาเป็นคนรองนะคะ ที่จริงในรายการแอร์ไทม์ของน้องทั้งสองคนก็น้อยมากจนน่าเสียดาย แต่เท่าที่สังเกตมาทั้งหมด ทั้งสองเป็นเด็กน่ารักมากๆค่ะ ด้วยอายุและอื่นๆ ทำให้ช่วยแบ่งเบาภาระคุณพ่อคุณแม่ด้วยจริงๆ แจชี แฝดคนโตนี่ค่อนข้างร่าเริงนะคะ แต่รู้สึกว่าน้องมีอายๆนิดหน่อยในช่วงแรก แต่พอเริ่มชินกับกล้องก็เริ่มไม่ค่อยเขินแล้ว เด็กคนนี้ชอบเต้นค่ะ แถมยังหุ่นดีได้ออมม่ามาซะด้วย

     ส่วนแจอา ฝาแฝดคนรอง ชอบกีฬาเทนนิส มีความใฝ่ฝันอยากเป็นนักเทนนิสค่ะ เรารู้สึกว่าแจอาเนี่ยมีความเป็นผู้ใหญ่สูงมากนะคะ จนตอนแรกเรานึกว่าเด็กคนนี้เป็นพี่คนโตด้วยซ้ำ ความเป็นผู้ใหญ่ที่ว่าเนี่ย คือน้องมีความคิด สภาวะอารมณ์การแสดงออกเป็นผู้ใหญ่ค่ะ เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงดูแลน้องๆได้ดีเหมือนกับแจชีเลย แต่ความเป็นน้องแจอาที่เราเห็นชัดมากๆเลยคือ อีพีที่น้องไปซ้อมตีเทนนิส  เราเห็นรู้สึกว่าน้องเครียดมาก แบกรับอะไรไว้เยอะมากโดยเฉพาะช่วงที่ตีแข่งกับคุณพ่ออีดงกุก จนสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาค่ะ นั่นคือน้องเครียด เหนื่อย กดดันเอามากๆ เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็กนะคะ ตอนนั้นสงสารน้องมาก ฮือ แต่สุดท้ายก็ได้รับคำสอนดีๆจากคุณพ่อไป มีกำลังใจตีต่อแแล้ว x)


     มาที่ ฝาแฝดบีเกิ้ล น้องซอลรา & น้องซูอา พูดถึงคู่นี้ ขอขำก่อนค่ะ 55555555555555555555555555 สองสาวทีไม่ว่าไปที่ไหน ความป่วนก็จะเกิดกับทุกที่ สาวแสบวัยกำลังซนที่จะทำให้คุณหัวเราะและร้องไห้ไปในเวลาเดียวกัน (อ้างอิงจากตอนเทมวลมหาสารข้าวพองออกจากถุงด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง) เรียกได้ว่าเป็นฝาแฝดที่เข้าขากันได้ดีมากและรักกันเอามากๆซะด้วยค่ะ จะเห็นได้ว่าสองสาวนี่เค้าเอาใจใส่กันดีมาก พูดคุยกระหนุงกระหนิง แท็กทีมหาเรื่องป่วนๆฮาๆมาให้คุณพ่อตลอด แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีทะเลาะกันนะคะ มีค่ะ แต่ก็คืนดีกันเร็วมากเช่นกัน (เด็กน้อเด็ก)

     เริ่มที่ ซอลรา ฝาแฝดคนพี่นะคะ ซอลราเป็นเด็กน่ารัก ช่างพูดช่างเจรจา แถมยังมีความเป็นคุณแม่อยู่ในตัวสูงมากๆค่ะ ซอลรานี่จะคอยดูแลซูอากับแทบักอยู่ตลอดๆ จะถักผมให้ซูอาบ้างล่ะ ป้อนข้าวให้แทบักบ้างล่ะ มีดุเวลาแทบักดื้อด้วยนะคะ แถมทำให้เราตกใจนิดหน่อยตอนที่เด็กๆไปบ้านน้องโรฮีกัน โดยไม่มีคุณพ่อคอยช่วย ก็มีซอลรานี่แหละค่ะที่คอยดูแลแทบักน้องเล็กของเราอยู่ เป็นเด็กน้อยที่มีความกล้าแล้วก็ความมั่นใจมากด้วย หลายครั้งที่เวลามีอะไรให้ลอง ซอลรามักเป็นคนแรกที่ยกมือเสนอตัวอยากลองเล่น อยากลองทำก่อนตลอด อีกอย่างที่น่าปลื้มเอามากๆคือ น้องเป็นเด็กที่สมรรถภาพทางร่างกายดีเยี่ยมมากค่ะ อ้างอิงจาก อีพี.108 ที่ไปยิมแล้วลองทดสอบสมรรถภาพกัน น้องเป็นเด็กตัวอ่อนมาก อ่อนถึงขั้นกางขาก้มหน้าติดพื้นได้ แถมวิ่งเร็วมากด้วย (เร็วมากจริงๆนะคะสำหรับเด็กวัยนี้ ไม่กี่วิเองด้วยซ้ำ) ถือว่ามีความกระฉับกระเฉงมาก แล้วแรงค่อนข้างเยอะในระดับนึงเลยนะคะ เด็กคนนี้ร่าเริงมาก แม้จะมีงอแงตามประสาเด็กบ้างก็ตาม อ้อ อีกอย่าง รู้สึกว่าน้องจะมีกลัวความสูงด้วยนะคะล่าสุด

      ต่อที่ ซูอา ฝาแฝดคนน้องค่ะ ไม่รู้มีคนคิดเหมือนกันมั้ย แต่บอกตรงๆว่าในบ้านลูกห้า เราเป็นห่วงเด็กคนนี้มากที่สุดค่ะ สาเหตุเกิดจากหลายอย่างค่ะ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่น้องเป็นเด็กที่ค่อนข้างขี้อายนะคะ ขี้กลัวด้วย ประมาณว่าต้องมีใครในครอบครัวทำให้ดูเป็นตัวอย่างก่อน น้องถึงจะกล้าทำค่ะ โดยเฉพาะซอลรา โดยปกติซอลราจะทำก่อนเสมอแล้วซูอาถึงได้กล้าทำบ้าง เราว่านี่ก็เป็นอีกนึงความผูกพันของคู่แฝดค่ะ เอาล่ะ กลับมาที่น้องซูอา เห็นได้ชัดว่าน้องขี้กลัวเอามากๆจนแสดงศักยภาพหลายๆอย่างออกมาได้ไม่เต็มที่ สังเกตจากตอนไปยิม แม้ซอลราจะวิ่งนำไปก่อนแล้ว แต่ซูอาก็ยังยืนอยู่กับที่ ตัวสั่น เหมือนกลัวอะไรสักอย่าง จนกว่าจะวิ่งออกไปต้องใช้เวลาหลายวิ เราแอบรู้สึกว่า ความกลัวของน้องมันไปปิดกั้นศักยภาพตามวัยที่ควรจะเป็นหรือเปล่า จนกลัวว่าถ้ายัยหนูโตขึ้นอาจจะติดการไม่มีความมั่นใจไปก็ได้ แต่ใดๆก็แล้วแต่ น้องเป็นเด็กว่าง่ายนะคะ หลายเรื่องที่แสบซนไปตามประสาเด็ก แต่ค่อนข้างหัวอ่อน ว่าง่ายค่ะ คือน่ารักเหมือนกันทุกคนเลย 55555555555


     มาถึงคนสุดท้าย น้องชีอันหรือน้องแทบัก น้องเล็กสุดและเป็นเด็กผู้ชายแมนๆคนเดียวของบ้านนี้ คนนี้เรายอมรับค่ะว่าเราสังเกตและใส่ใจเด็กคนนี้เป็นพิเศษ ยอมรับอีกว่ารักมากค่ะ รักเหมือนลูกตัวเองอะไรแบบนั้นเลย ฮือ โอเคค่ะ เริ่มเลยแล้วกัน เด็กคนนี้เป็นเด็กที่เราสนใจตั้งแต่แรกๆ ส่วนนึงเพราะชอบเด็กทารกตัวน้อยๆอะไรแบบนี้ด้วย มีความรู้สึกเอ็นดู เพราะนางน่ารักมาก ฮือ น่าหวีดอะไรเบอร์นี้ พอดูไปเรื่อยๆก็ยิ่งหลงรัก ตาหนูคนนี้เป็นเด็กน้อยที่ฉลาดจนเราแอบตกใจนะคะ ว่านี่เป็นพัฒนาการทั่วไปของเด็กวัยแค่ไม่ถึงขวบจริงๆเหรอ (ตอนนี้น่าจะขวบครึ่งได้แล้ว) เรารู้สึกว่าตอนที่ยังไม่ถึงขวบเนี่ย น้องเริ่มจับคำพูดของผู้ใหญ่ได้แล้ว เริ่มรู้แล้วด้วยว่า เท้าคืออะไร มือคืออะไร เริ่มเข้าใจสิ่งที่ผู้ใหญ่สื่อสารได้บ้างแล้วด้วย ถือว่าเป็นเด็กที่หัวไวนะคะสำหรับเรา คืออวยเต็มที่มาก 5555555555 แม่ปลื้มจริงๆลูกกกกกกกก ลูกชายแม่ แถมเป็นเด็กที่นิ่งมาก ผิดจากเด็กเล็กที่เราเคยเห็น นิ่งมากจริงๆค่ะ แต่ก็ไม่ได้นิ่งจนน่ากลัวหรืออะะไรนะคะ แค่น้องจะร้องไห้เฉพาะเวลาาต้องการสื่อสารอะไรบางอย่าง หรือความต้องการที่มากๆเท่านั้น เวลาเจ็บ หรือเวลาหวงของ  หรือกลัวอะไรสักอย่างค่ะ  อีกอย่างคือ นางเป็นสายดื้อเงียบนะคะเราว่า แถมยังชอบแกล้งคุณพ่อโดยการไม่ให้จุ๊บอีกต่างหาก อันนี้เราว่านางเจตนาแกล้งค่ะ รู้ว่าคุณพ่อจะหงอยเวลาไม่โดนจุ๊บ ก็เลยแกล้งซะเลย 5555555555555 แถมอีกคือน้องกินเยอะมากอะค่ะ มากๆ กินเก่งมากจนพุ่งป่องเลย เสี่ยน้อยของเค้า อาจจะเพราะว่าเมื่อก่อนได้แต่นั่งดูพี่ๆพ่อแม่กินแต่ตัวเองไม่ได้กินก็เลยขอชดเชยหน่อยล่ะ  ตอนนี้กำลังอยู่ในวัยหัดเดินนะคะ ขี้สงสัย เดินโต๋เต๋ๆไปทั่ว ช่วงหลังๆมานี่นางเริ่มรื้อข้าวของแล้วนะคะ เป็นสายรื้อโดยเฉพาะเลยล่ะค่ะ เหมือนสุขใจที่ได้รื้อๆ เป็นตัวป่วนคนใหม่ของบ้านเลยพ่อหนุ่มคนนี้ ฮา ส่วนสมรรถภาพทางร่างกายของแทบักนี่ก็ทำเอาเราอึ้งเหมือนกันนะคะ รู้สึกว่าตาหนูจะถอดแบบมาจากพี่สาวซอลราเลยก็ว่าได้ เห็นเงียบๆแบบนี้ ตาหนูเขากินเรียบนะคะ ไอ้เรื่องวิ่งเร็ว แอ๊คทีฟ กระฉับกระเฉงนี่ อาจจะเพราะว่านางเป็นเด็กอารมณ์ดีด้วยนะคะ แต่ที่ทำเราตกใจไปเลยก็คือตอนโหนบาร์ค่ะ รู้สึกว่าจะโหนได้ประมาณ 5 วิครึ่ง สำหรับเด็กอายุแค่นี้ เราถือว่ามากเลยนะคะ ด้วยกล้ามเนื้อ ด้วยพละกำลัง เด็กแค่ขวบหน่อยๆ โหนได้ขนาดนี้แล้วเหรอ  ตอนดูไปนี่ก็แบบ ...เก่งจริงๆเลยลูกชายชั้นเนี่ย


      โมเมนท์ประทับใจของเราที่มีต้องน้องแทบักมากๆคือล่าสุดค่ะ ที่เด็กๆ 3 คนไปบุกบ้านคุณคีแทยงกับน้องโรฮีกัน (แฝดคู่โตไม่ได้ไป) น้องโรฮียังแค่คลานได้นะคะ ยังพูดไม่ได้เดินไม่ได้ เรียกได้ว่าเป็นเด็กอ่อนเลยล่ะ คุณแทบักของเราก็เลยได้กลายเป็นพี่ชายไปโดยปริยายค่ะ รู้สึกว่าน้องรู้นะคะ ว่านี่คือน้อง แต่นางดูงงๆว่าบางทีน้องโรฮีร้องทำไมหว่า พยายามเข้าไปเล่นด้วย พูดด้วย มีช่วงนึงที่หนูโรฮีร้องไห้งอแง แทบักอปป้าของเราเลยเดินเข้าไปมองอยู่สักพัก ก่อนจะเริ่มเล่นตามประสาของเค้า แกว่งนู่นแกว่งนี่เล่นกับน้องโรฮี แล้วมีพยายามจะพูดด้วยนะคะ น้องพูดคำว่า "อั๊ปป้า" ซึ่งเป็นคำเดียวที่แทบักพูดได้ตอนนี้ค่ะ เราดูนี่แบบ ฮือ ฟิน โลกของเด็กๆนี่มันน่ารักจริงเลยนะ


      และที่ขาดไม่ได้คือคุณพ่อนี่ล่ะค่ะ ตอนแรกเราเฉยๆกับเขานะคะ ตอนนี้หลงคุณพ่อไปด้วยซะงั้น เราชอบวิธีการเลี้ยงลูกของเขารองลงมาจากคุณพ่อซงอิลกุกเลยล่ะค่ะ ด้วยความที่เป็นคุณพ่อสายกีฬา เลยค่อนข้างมีระเบียบนิดนึง แต่เราชอบตรงที่เขาไม่ค่อยโอ๋ลูกจนเกิยนเหตุอย่างที่คห.ล่างๆพูดถึงด้วยน่ะค่ะ คือสอนให้ลูกเข้มแข็ง ล้มแล้วต้องลุกให้ได้ และการร้องไห้ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาอะไร



     เราชอบที่อั๊ปป้าแกพูดกับโค้ชของน้องแจอาตอนที่น้องแจอาร้องไห้ระหว่างฝึกซ้อมมากเลย คือโค้ชถามว่า เห็นลูกร้องไห้แบบนี้ ไม่เสียใจเหรอ แล้วแกตอบว่า



    "ทำไม่จะไม่เสียใจล่ะ เสียใจสิ แต่ให้เธอร้องไห้ตอนนี้มันจะดีกว่าถ้าเธอโตขึ้นแล้วร้องไห้ มันเทียบไม่ได้เลยกับที่เธอร้องไห้ตอนนี้ ถ้าเธอร้องไห้ออกมาเยอะๆในตอนนี้ วันข้างหน้าเธอก็จะมีแต่ความสุข เธอก็จะจัดการกับมันได้"

   ***จำคำพูดไม่ได้ทั้งหมด แต่คงประมาณนี้ล่ะนะคะ



    นั่นคือคุณพ่อสอนให้ลูกๆรู้จักเข้มแข็งจริงๆค่ะ เวลาใจดีก็คือใจดี แต่เวลาดุก็คือดุจริงๆ ไม่มีปล่อยปะละเลย  แต่จริงแกก็ๆค่อนข้างใจดีนะเราว่า อาจจะเพราะอยากสนิทกับลูกๆให้มากขึ้นมั้งคะ โดยเฉพาะกับซอลรา ซูอา ซึ่งอยากจะชดเชยช่วงเวลาที่หายไปของเด็กๆแล้วก็ด้วยความที่ต้องไปแข่งนู่นแข่งนี่ตลอดเลยไม่ค่อยได้เจอลูกๆเท่าไหร่ (แต่ชอบแกล้งลูกนะ เห็นแบบนี้555555555555555555)

    (อ้อ อีพีนี้นอกจากจะเห็นแนวทางการเลี้ยงลูกในแบบของอั๊ปป้าแล้ว เรายังเห็นความเอาใจใส่ เป็นห่วงเป็นใยกันระหว่างพี่น้องด้วยนะคะ โดยระหว่างที่แจอาเล่นเทนนิส ฝาแฝดบีเกิ้ลก็จะคอยตะโกนเชียร์ออนนี่ของพวกเธอตลอด แล้วตอนที่แจอาร้องไห้ แม้น้องทั้งสองจะงงๆว่าพี่สาวร้องไห้ทำไม แต่ก็ยังวิ่งตามแจอากับแจชีไปที่ห้องน้ำด้วย เพราะเป็นห่วงพี่สาว)





     ก็..ค่ะ เหมือนเป็นการอวย+วิเคราะห์อ่อนๆ แต่ส่วนใหญ่เน้นอวยเนาะ แต่ทั้งหมดคือหลงรักบ้านนี้แบบไม่รู้ตัวเลยล่ะค่ะ จริงๆช่วงที่น้องๆมาไทย เราก็อยากเจอนะคะ แต่พอดีไม่มีวาสนาได้เจอเลย แต่ไม่เป็นไรค่ะ พอดีมีคนไทยหลายๆคนเป็นตัวแทนได้เจอ มีรูป มีคลิปเล็กๆน้อยๆมาฝากก็ดีใจน้ำตาปริ่มขอบตาแล้วค่ะ ฮึก เราปลื้มแทนประหนึ่งเป็นคนซื้อเองเลยทีเดียวตอนเห็นของที่เหล่าแอดมินร่วมกันซื้อไปฝากครอบครัวอี (ตอนนั้นมากับออมม่าค่ะ ส่วนคุณพ่ออีดงกุกไปเก็บตัวแข่งบอล) ที่จริงเราหวีดในทวิตเตอร์คนเดียวมานานมากแล้วค่ะ จนมาเจอกลุ่มปิดในเฟซบุ๊ค ต้องขอกราบขอบคุณแอดมินมากที่ตั้งขึ้นมา อย่างน้อยเรายังพอติดตามซับ ตามรุปภาพ หรือหวีดน้องๆกับคนที่ชอบเหมือนกันได้บ้าง ช่วงแรกๆเราว้าเหว่แรงมากค่ะ ไม่ค่อยเจอซับไทยด้วย อ่านแต่ซับอังกฤษอย่างเดียว จนเคยคิดว่าถ้าไม่มีคนแปลซับไทย เราจะแปลเองแล้วนะคะ รักจริง ทำจริงค่ะ (แต่ฝังซับไม่เป็น ....)

       เอาเป็นว่า ใครที่ชอบเหมือนกันลองมาพูดคุยแลกเปลี่ยนความน่ารักหรือวิเคราะห์พฤติกรรมน่ารักๆของเด็กกันได้นะคะ เราเหงาค่ะ แถมตั้งกระทู้ก็ลงรูปลง GIF ไม่ได้อีก ทั้งๆที่ไฟล์รูปมีแต่รูปตาหนูเต็มไปหมด ฮือ






     ****อีดิทแก้ไขคำผิดเล็กน้อย เติมข้อมูลในส่วนที่คิดว่าเมื่อวานยังเขียนไม่ครบไปค่ะ