สวัสดีชาวพันทิปทุกคนค่ะ วันนี้อยู่บ้านว่างๆฝนตกปรอยๆ เลยมาตั้งกระทู้แชร์ประสบการณ์นั่งเครื่องให้ฟังนะคะ ตื่นเต้นจัง ผิดถูกอย่างไรก็ขออภัยไว้ก่อนน้า
ประสบการณ์แรก..ต่อเครื่องที่มอสโคว
ไฟล์จากไทยไปโคเปนเฮเก้น ประเทศเดนมาร์ค ตอนนั้นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้ขึ้นเครื่องบิน 😁 ตื่นเต้นมากแถมไปคนเดียวด้วย เราก็ศึกษาวิธีต่อเครื่องอะไรยังไงมาจากในเนต พอจะจำคร่าวๆได้ว่า ให้ดูในจอว่า gate เราอยู่ช่องหมายเลขใด
ทีนี้เราก็ดูเรียบร้อย gate 31 เราเราก็นั่งรอตรงนั้นเลยแต่ยังไม่ถึงเวลาบอร์ดดิ้งพาสนะ แต่กลัวหลงเลยนั่งเล่นเกมส์ในไอแพดฆ่าเวลา จำได้ว่าตอนนั้นเป็นเวลาบอร์ดดิ้งของไฟล์ไปมิลานถ้าจำไม่ผิด ทีนี้เล่นเกมส์เพลินแต่ก็คอยดูเวลาอยู่นะ แต่ผ่านไปพักใหญ่ เอ๊ะ!!ชักแปลกใจ ทำไมไม่มีใครมารอเหมือนเราหว่า แต่เขาคงยังไม่รีบกันมั้ง รอต่อ..จนเหลือแค่ห้านาที เราเริ่มเสียขวัญ เช็คนาฬิกาว่ามันเดินตรงกับนาฬิกาบ้านเขาป่าว (น่าจะห่างกันประมาณสามชั่วโมง) แต่ก็เดินตรงนี่หว่า ตายแล้ว!!ได้เวลาเครื่องจะออกแล้วนี่ ทำไงดี เหงื่อแตกพลั่กๆ เลยวิ่งไปถาม gate ข้างๆดู เจ้าหน้าที่เอาตั๋วเราไปดู แล้วมองหน้าเราส่งยิ้มให้ที่มุมปาก เอ๊ะ!อะไร เจ้าหน้าที่ก็แสกนตั๋วเราพร้อมกับพูดและผายมือไปทางขึ้นเครื่อง เวลคัมมาดาม! 555 โอ๊ย..ไออยากจะแต๊งกิ้วเท็นทามนะยู ขอบคุณมากๆเลย สรุปเขาเปลี่ยนเกตหรอกหรอเนี่ย ไม่รู้เลย เรารีบวิ่งหน้าตั้งบนทางอุโมงค์ มีเจ้าหน้าที่ยืนอยู่ตะโกนบอก ช้าๆไม่ต้องวิ่ง แต่วินาทีนั้นไม่สนแล้วจร้า พกอาจารย์โกยแน่บ เข้าไปในเครื่องคำแรกรีบพูด ไอซอรี่ ไอซอรี่ 5555 แต่ตอนนั้นคงไม่มีใครขำออก 😁
มีอีกนะ แบบดราม่าก็มีเยอะอะ อย่างเช่น จากเนเธอร์แลนด์มาไทย ก็มีผู้หญิงไทยมากับสามีฝรั่งแล้วลูกเล็กหนึ่งคน ขึ้นมาท้ายสุดเลย พอขึ้นมาถึง ผู้หญิงก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้ที่นั่งติดกับครอบครัว (ที่นั่งจะเป็น 3-4-3) แล้วไม่รู้ยังไง พี่แกเล่นด่าสามีซะดังเลย แจกฟักไปต้มกินจนอิ่ม ลูกแกก็เริ่มร้อง ดูเหมือนจะยิ่งแย่ พี่แกไม่มีท่าทีจะหยุดด่า คือเราก็เป็นคนไทยอะนะ รู้สึกอายๆแทน ฝรั่งนั่งมองแกเต็ม ไม่รู้แกไปกินรังแตนมาจากไหน แต่สุดท้ายไม่รู้ไงกัน ได้มานั่งเบาะข้างหลังเรา อิอิ
อีกครั้งนึง ครั้งล่าสุดนี้เลย กรุงเทพ-เฮลซิงกิ เราภาวนาอย่าได้นั่งใกล้กับเด็กเล้ยยยย แต่อะไรที่เรามักไม่อยากเจอมักจะได้เจอ(เสมอ!?!) พี่ผู้หญิงไทยมากับสามีและลูกชายคนไทย น้องนั่งเบาะข้างหลังเราคู่กับแม่ ทีนี้เบาะมันมีจอระบบสัมผัสด้วยแล้วมีปุ่มบังคับอยู่ที่วางมือด้วย แต่น้องคงใช้ปุ่มบังคับไม่เป็น น้องเล่นจิ้มจร้า ไม่จิ้มธรรมดานะ ดับเบิ้ลจิ้มอะ พร้อมแม่น้องก็สอนวิธีจิ้มอย่างเมามัน 555 เราที่ไม่ได้นอนเพราะต้องมาจากต่างจากจังหวัดเพื่อจะมารอเชคอินตอนเช้า บอกเลยว่า อิชั้นจะไม่ทน!! เลยหันไปสบสายตากับคุณแม่ เชิงประมาณว่า อะแฮ้ม..กรุณารักษามารยาทของลูกท่านหน่อย แต่รู้สึกจะไม่ได้ผล ทีนี้มีดับเบิ้ลคลิก ถีบเบาะแถมมาให้เป็นชุดๆ ความรู้สึกเหมือนนั่งรถอิแต๊กขับไปบนทางลูกรัง พยายามจะไม่พูดเพราะคิดซะว่าเดี๋ยวก็ถึงแล้ว ท่องไว้ ขันติ ขันติ จนด้วยความเหนื่อย ทำให้หลับลง แต่ก็ทรมานใช้ได้ .
แล้วเพื่อนๆมีประสบการณ์การขึ้นเครื่องกันอย่างไรบ้าง สนุก เศร้า เหงา หรือมาม่า มาเล่าให้ฟังบ้างน้า วันนี้พอก่อน อิอิ
พิมพ์ในมือถือ ขาดตกบกพร่องประการใด ขออภัยไว้ด้วยนะคะ
แชร์ประสบการณ์การนั่งเครื่อง
ประสบการณ์แรก..ต่อเครื่องที่มอสโคว
ไฟล์จากไทยไปโคเปนเฮเก้น ประเทศเดนมาร์ค ตอนนั้นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้ขึ้นเครื่องบิน 😁 ตื่นเต้นมากแถมไปคนเดียวด้วย เราก็ศึกษาวิธีต่อเครื่องอะไรยังไงมาจากในเนต พอจะจำคร่าวๆได้ว่า ให้ดูในจอว่า gate เราอยู่ช่องหมายเลขใด
ทีนี้เราก็ดูเรียบร้อย gate 31 เราเราก็นั่งรอตรงนั้นเลยแต่ยังไม่ถึงเวลาบอร์ดดิ้งพาสนะ แต่กลัวหลงเลยนั่งเล่นเกมส์ในไอแพดฆ่าเวลา จำได้ว่าตอนนั้นเป็นเวลาบอร์ดดิ้งของไฟล์ไปมิลานถ้าจำไม่ผิด ทีนี้เล่นเกมส์เพลินแต่ก็คอยดูเวลาอยู่นะ แต่ผ่านไปพักใหญ่ เอ๊ะ!!ชักแปลกใจ ทำไมไม่มีใครมารอเหมือนเราหว่า แต่เขาคงยังไม่รีบกันมั้ง รอต่อ..จนเหลือแค่ห้านาที เราเริ่มเสียขวัญ เช็คนาฬิกาว่ามันเดินตรงกับนาฬิกาบ้านเขาป่าว (น่าจะห่างกันประมาณสามชั่วโมง) แต่ก็เดินตรงนี่หว่า ตายแล้ว!!ได้เวลาเครื่องจะออกแล้วนี่ ทำไงดี เหงื่อแตกพลั่กๆ เลยวิ่งไปถาม gate ข้างๆดู เจ้าหน้าที่เอาตั๋วเราไปดู แล้วมองหน้าเราส่งยิ้มให้ที่มุมปาก เอ๊ะ!อะไร เจ้าหน้าที่ก็แสกนตั๋วเราพร้อมกับพูดและผายมือไปทางขึ้นเครื่อง เวลคัมมาดาม! 555 โอ๊ย..ไออยากจะแต๊งกิ้วเท็นทามนะยู ขอบคุณมากๆเลย สรุปเขาเปลี่ยนเกตหรอกหรอเนี่ย ไม่รู้เลย เรารีบวิ่งหน้าตั้งบนทางอุโมงค์ มีเจ้าหน้าที่ยืนอยู่ตะโกนบอก ช้าๆไม่ต้องวิ่ง แต่วินาทีนั้นไม่สนแล้วจร้า พกอาจารย์โกยแน่บ เข้าไปในเครื่องคำแรกรีบพูด ไอซอรี่ ไอซอรี่ 5555 แต่ตอนนั้นคงไม่มีใครขำออก 😁
มีอีกนะ แบบดราม่าก็มีเยอะอะ อย่างเช่น จากเนเธอร์แลนด์มาไทย ก็มีผู้หญิงไทยมากับสามีฝรั่งแล้วลูกเล็กหนึ่งคน ขึ้นมาท้ายสุดเลย พอขึ้นมาถึง ผู้หญิงก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้ที่นั่งติดกับครอบครัว (ที่นั่งจะเป็น 3-4-3) แล้วไม่รู้ยังไง พี่แกเล่นด่าสามีซะดังเลย แจกฟักไปต้มกินจนอิ่ม ลูกแกก็เริ่มร้อง ดูเหมือนจะยิ่งแย่ พี่แกไม่มีท่าทีจะหยุดด่า คือเราก็เป็นคนไทยอะนะ รู้สึกอายๆแทน ฝรั่งนั่งมองแกเต็ม ไม่รู้แกไปกินรังแตนมาจากไหน แต่สุดท้ายไม่รู้ไงกัน ได้มานั่งเบาะข้างหลังเรา อิอิ
อีกครั้งนึง ครั้งล่าสุดนี้เลย กรุงเทพ-เฮลซิงกิ เราภาวนาอย่าได้นั่งใกล้กับเด็กเล้ยยยย แต่อะไรที่เรามักไม่อยากเจอมักจะได้เจอ(เสมอ!?!) พี่ผู้หญิงไทยมากับสามีและลูกชายคนไทย น้องนั่งเบาะข้างหลังเราคู่กับแม่ ทีนี้เบาะมันมีจอระบบสัมผัสด้วยแล้วมีปุ่มบังคับอยู่ที่วางมือด้วย แต่น้องคงใช้ปุ่มบังคับไม่เป็น น้องเล่นจิ้มจร้า ไม่จิ้มธรรมดานะ ดับเบิ้ลจิ้มอะ พร้อมแม่น้องก็สอนวิธีจิ้มอย่างเมามัน 555 เราที่ไม่ได้นอนเพราะต้องมาจากต่างจากจังหวัดเพื่อจะมารอเชคอินตอนเช้า บอกเลยว่า อิชั้นจะไม่ทน!! เลยหันไปสบสายตากับคุณแม่ เชิงประมาณว่า อะแฮ้ม..กรุณารักษามารยาทของลูกท่านหน่อย แต่รู้สึกจะไม่ได้ผล ทีนี้มีดับเบิ้ลคลิก ถีบเบาะแถมมาให้เป็นชุดๆ ความรู้สึกเหมือนนั่งรถอิแต๊กขับไปบนทางลูกรัง พยายามจะไม่พูดเพราะคิดซะว่าเดี๋ยวก็ถึงแล้ว ท่องไว้ ขันติ ขันติ จนด้วยความเหนื่อย ทำให้หลับลง แต่ก็ทรมานใช้ได้ .
แล้วเพื่อนๆมีประสบการณ์การขึ้นเครื่องกันอย่างไรบ้าง สนุก เศร้า เหงา หรือมาม่า มาเล่าให้ฟังบ้างน้า วันนี้พอก่อน อิอิ
พิมพ์ในมือถือ ขาดตกบกพร่องประการใด ขออภัยไว้ด้วยนะคะ