คือ จขกท. ไม่ได้เป็นคนหน้าตาดีอะไร แต่ก็ไม่ได้แย่ พอไปวัดไปวาพารากอนซีคอนเวสเกตได้ครับ
รูปร่างก็ไม่ได้ดี ล่ำๆหมีๆหน่อย ซึ่งโดยบุคลิคแล้ว ปกติถ้าเจอคนที่ไม่รู้จักไม่สนิท จะนิ่งๆเงียบๆ ดูหยิ่งๆ ยิ้มยากหน่อยครับ

เวลาไปในที่สาธารณะ ก็เลยเป็นที่จับตา (บอกตรงๆว่า ไม่ค่อยชอบให้คนมองครับ มันรู้สึกแปลกๆ แหะๆ)
แต่บางครั้งก็มักไปเจออะไรที่ "ใช่" ในชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะเวลาเดินทาง
อยากจะเข้าไปทักทาย ทำความรู้จัก แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี กลัวเงิบ บางทีก็เขิน ก็ประหม่า ทำตัวไม่ถูกครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ล่าสุดก็บนบทีเอสไปเจอคนนึง ตอนนั้นคนแน่นมาก เจอจังๆระยะประชิดตัว หายใจจะรดกันอยู่แล้วครับ
ต่างคนต่างมอง หันซ้ายหันขวา ประจันหน้าบ้าง แล้วก็เบนกันไป จนคนเริ่มจางลง เราก็แยกกันยืน
ผมมายืนตรงกระจกข้างประตู ตอนนั้นก็เฉยๆ ไม่ได้คิดอะไร มองวิว บลาๆๆ ไปเรื่อย
จนคนนั้นเขาจะลงครับ ก็เลยมายืนรอตงหน้าประตู ผมก็มองไปนอกประตูดูวิวไปเรื่อยครับ
แล้วก็ไปสะดุดกับสายตาและใบหน้าของเขาที่สะท้อนในกระจกที่กำลังมองผมอยู่ ตอนนั้นผมก็ทำหน้าบึ้งนิ่งๆของผมใส่ครับ
แต่เขากลับเริ่มยิ้มมา จนผมเองก็ต้องยิ้มมุมปากตาม แล้วเค้าก็เบนหน้าหนี
จนประตูเปิด เขาก็เดินออกไป ผมก็มองตาม เขาก็แอบเอียงคอกลับมา แล้วเราก็แยกกันครับ

เลยอยากจะถามว่าเพื่อนๆว่า ถ้าเจออย่างนี้ในชีวิตประจำวัน แล้วเราอยากจะสานต่อ จะเริ่มยังไงดีครับ

Edit: ขอบคุณสำหรับหลายความเห็นที่บอกว่าให้เริ่มจากการทักทายนะครับ
ผมอยากจะรู้เพิ่มเติมอะครับ ว่าควรเริ่มยังไงดี
ภาษาพูด ภาษากาย ภาษาใจ ควรใช้คำพูด ท่าทาง การวางตัวยังไง ถึงจะดูเหมาะสม
เพราะปกติถ้าไม่รู้จัก จะไม่ทักใครก่อนเลยครับ เลยไม่รู้จะทำไงดี
ขอบคุณครับ