ไม่รู้เป็นโรคอะไรตอนนี้ จะทำอะไรๆๆก็กลัวค่ะ

กลัวเจอผู้คน พบปะ ทักทาย ยิ้มแย้มให้กัน

เรื่องแค่นี้ ทำม๊าย ทำไม เราต้องซีเรียส เครียดจัดด้วย

ได้ทำงานครั้งแรก กังวลว่าต้องปรับตัวยังไง เหมือนไม่เป็นตัวเอง

จะเรียกได้ว่าเหมือน กลัวคนซะมากกว่า แล้วเราไม่ค่อยมั่นหน้าด้วย

ชอบหน้านิ่ง แล้วพยามจะยิ้มน้ะ แต่ก็ยิ้มไม่สวยเหมือนฝืนยิ้มออกมา

ยิ้มในที่นี้คือ ยิ้มเอ๋อๆ ทำหน้าเอ๋อๆ อาการไม่มั่นใจเลย แล้วชอบคิดมากไปอีก

เราอยากแก้ตรงนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วยิ่งกับคนเยอะๆ ทักกันไปทักกันมา แล้วตัวเรานี่จะไม่มั่นใจเลยไม่แสดงออกเลย มันกั๊กอะ อึดอัดอยากร้อง จะรักษายังไงดี มันยากมากที่จะปรับจิตใต้สำนึก ปรับบุคลิกเราแล้วมันก็กลายเป็นความเคยชิน ที่ยากจะอยู่กับโลกความเป็นจริงและอ่อนประสบการณเราก็รู้จุดแก้ไขนะ แต่ว่ามันขุนตัวเองไม่ขึ้น

ปรับแล้วปรับอีกอยู่แบบนี้  ก็เด้งกลับเหมือนเดิม พออยู่ในจุดที่ดีแต่ได้อยู่กับสถานที่จริง ก็ประหม่าไปอีก สติหลุดไปเลย

บางทีสิ่งแวดล้อมก็ไม่ได้แย่ไร คนที่ทำงานก็ไม่มีอะไรด้วย เจอหน้าก็ทักทาย คุยกัน

แล้วเรามีปมตรงนี้ ที่ว่า กลัวเข้ากับคนไม่ได้ ถ้าเรื่องงานอ่ะทำได้อยู่พอไปได้


จุดอ่อนมัน คือ มนุษยสัมพันธ์ ค่ะ อยากให้เพื่อนๆช่วยแนะ หน่อยนะค่ะ หรือเราต้องหาประสบการณ์ให้มากกว่านี้ อายุ20ค่ะ