นานมาแล้ว เมื่อเริ่มทำงานในตำแหน่งผู้จัดการครั้งแรก อยู่ในส่วนการผลิตของโรงงาน

โรงงานมีขนาดปานกลาง
มีออฟฟิซส่วนหน้าสำหรับส่วนที่ไม่เกี่ยวข้องกับการผลิต เช่น บัญชี การตลาด จัดซื้อ และ HRD
ออฟฟิซส่วนหลังคือส่วนงานการผลิตทั้งหมด ทั้งส่วนสำนักงาน และโรงงาน

ระหว่างออฟฟิซทั้ง 2 มีทางเดินสั้นๆคั่น ประตูหลังของส่วนหน้า และประตูหน้าของส่วนหลัง มีขั้นบันไดเตี้ยๆเพื่อขึ้นลง

เนื่องจากเป็นโรงงานอาหารและยา จึงเข้มงวดเรื่องความสะอาดมาก
หน้าประตูเข้าโรงงาน มีพนักงานคนหนึ่งคอยทำความสะอาดพื้น
เขาคอยเช็ดรอยเท้าตามหลังทุกคนที่เดินผ่านเข้าไป บางครั้งต้องขูดแคะเศษดินที่ติดอยู่ คนนับร้อยเดินผ่านเขาทุกวัน

เราเดินผ่านเข้าออกวันละหลายครั้ง เห็นพนักงานคนนี้ทุกครั้ง
เขาเป็นคนรูปร่างหน้าตาไม่ดี ไม่พูดคุยกับใคร หน้าเศร้า แต่ทำหน้าที่ของเขาทั้งวัน ไม่เคยหายไปไหน

เราเก็บมาคิดว่า เราน่าจะช่วยอะไรเขาบ้าง แต่เขาไม่ใช่ลูกน้องเรา หาวิธีอยู่หลายวัน

ตอนนั้น เราไปผ่าตัดกระดูกข้อเท้า กลับมาพร้อมเฝือก ใช้วอล์คเกอร์พยุงตัวเดิน เดินได้ช้าๆ
เราเดินมาถึงหน้าประตู กะระยะบันไดจะก้าวลง เห็นเขายืนอยู่ใกล้ ท่าทางลังเล
ความคิดแวบขึ้นมา เรายื่นมือให้เขา พูดว่า 'ช่วยหน่อย'
เขารีบเข้ามาพยุงเราลงบันได ข้ามทางเดิน ขึ้นบันไดไปประตูอีกฝั่ง เรายิ้มกว้าง 'ขอบคุณค่ะ'
เขายิ้มตอบเรานาน

หลังจากนั้น ทุกครั้งที่เรามาถึงประตู ด้านไหนก็ตาม เขารีบมาช่วยเราขึ้นลงบันไดเสมอ ยิ้มให้เราทุกครั้ง
จนเราเดินได้คล่อง ไม่ต้องช่วยพยุงแล้ว แต่เราทั้งคู่ยังยิ้มทุกทีที่เจอกัน เขาไม่เคยพูดกับเราเลย แม้เราจะทักทายสั้นๆ

ที่เราให้เขาก็แค่ยื่นมือไป ให้เขาช่วยเรา เขาพอใจที่เขาสามารถช่วยเราได้ เขาจึงยิ้ม

ความสุขหาได้ง่ายนะคะ