เมื่อวานตอนเย็นเดินออกจากรถไฟซับเวย์บนชานชลาสถานีใกล้ที่พัก
เนื่องด้วยเท้าขวาที่ผ่าตัดกระดูก 3 เดือนมาแล้วแต่ยังมีอาการเจ็บช่วงเดินเป็นครั้งคราว ยังใช้ที่ยันแขนสองข้างช่วยเดินจะได้ไม่ลงน้ำหนักไปที่เท้าขวา
เราเดินช้าๆไม่รีบร้อนเพื่อจะไปขึ้นบันไดออกไปสถานี คนไม่เยอะมีแค่เรากับอีกคนที่เดินตามหลังมา สักพักถึงรู้ว่าเป็นชายหนุ่มฝรั่งเดินผ่านเราไป เราไม่ได้สนใจอะไร มันปกติอยู่แล้ว

พอใกล้จะถึงทางขึ้นบันได ชายหนุ่มคนนั้นหยุดเกือบถึงขั้นบนสุด ซึ่งจริงๆแล้วดูไม่แปลกอะไรเลย และเราไม่ได้คิดอะไร เวลาเพิ่ง 5 โมงเย็นเอง
พอเราเริ่มก้าวขึ้นบันได โดยจับราวบันไดและใช้มือซ้ายรวบที่ช่วยเดินด้วยพร้อมกับจับราวบันไดไปด้วย และใช้ที่ช่วยเดินข้างขวาช่วยยันขาขวาเพื่อช่วยลดน้ำหนักลงเท้าขวาเวลาก้าวขึ้นบันได

ชายหนุ่มฝรั่งคนนั้นที่ยืนหันหลังให้อยู่เกือบบนสุดของบันได คือเขายืนรอกะเวลาว่าเราเดินมาถึงบันได้ขั้นแรกหรือยัง
เขาคงหันมามองว่าเราถึงบันได ซึ่งปกติเราไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว เขาเดินกลับลงมาเพื่อมาช่วยพยุงแขนเราเพื่อพาขึ้นบันได
เราตอบกลับไปด้วยเสียงดังว่า NO ไม่ได้โกรธเคืองเขา แต่เราตกใจและไม่อยากรบกวนใครมาช่วยเรา ด้วยเราเคยชินกับการดูแลตัวเองได้มาตลอด
หลังจากนั้นเราบอกเขาไปว่า "So nice and thank you very much. I can manage it. Thank you. So nice" เราฉีกยิ้มพูดซ้ำๆด้วยความประทับใจกับเซอร์ไพร้ส์ของเขา ที่อุตส่าห์ยืนรอเราตั้ง 1-2 นาที ที่ตอนนั้นเรายังเดินอยู่ไกลเพื่อไปขึ้นบันได

เขายิ้มตอบรับ เดินขึ้นบันไดออกสถานีไป เราต้องการที่จะตามไปขอบคุณมากกว่านั้นอีก แต่เราเดินช้า เขาเดินหายไปแล้ว


ต้องตั้งกระทู้เป็นกระทู้คำถาม เพราะถ้าเป็นกระทู้สนทนาเราจะไม่สามารถออกความเห็นเพิ่มเติมได้หลังจากตั้งกระทู้เสร็จแล้ว