คุณหญิงแก้วยกแก้วน้ำทั้งสอง ชูให้ดู
“อันหนึ่งแตก อันหนึ่งร้าว อยู่ด้วยกันอย่างหัวใจสลาย อยู่กันตามหน้าที่ ไม่มีความรัก”

“เรื่องชีวิตคู่ ใจฉันก็เป็นแก้ว ใจเธอก็เป็นแก้ว นั่นนี่ก็อ่อนไหวไปหมด ทำผิดนั่นก็โกรธ

ทำผิดนี่ก็เสียใจ กระแทกนิดกระแทกหน่อยก็เจ้าคิดเจ้าแค้น ไม่รู้จักให้อภัย แบบนี้อยู่กันไม่ได้หรอกลูก”

“คุณแม่หาว่าผมเจ้าคิดเจ้าแค้น”

คุณหญิงแก้วเอาน้ำจากเหยือก รินลงไปในแก้วใบที่เหลือ

“ถ้าทั้งสองคน รู้เวลาที่จะทำตัวเป็นน้ำ ไม่ใช่ทำตัวเป็นแก้ว เอาแต่ชนกันตลอดเวลา ชีวิตก็จะไม่มีปัญหา”

******************************** ขอบคุณคุณหญิงแก้ว ***********