กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่พัดชาอยากจะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและแชร์ประสบการณ์วิธีการจัดการกับ "ความเหงา"
สำหรับพัดชา "ความเหงา" ทำร้ายอะไรพัดชาไม่ได้แล้วค่ะ
พัดชาเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้ เพราะ พัดชาผ่านช่วงที่ต้องต่อสู้กับ "ความเหงา" และก็ผ่านมาได้จริงๆ
พูดถึง "ความเหงา" มันโหดร้ายกับพัดชามากๆ มันเริ่มต้นสมัยพัดชาเรียนมัธยมต้น ความเหงา มันพรากเพื่อนสนิทของพัดชาไปหมด
พอเพื่อนๆของพัดชาเริ่มเรียนรู้ที่จะรู้จักกับ "ความรัก" แน่นอนค่ะ "ความเหงา" มันก็เริ่มเข้ามาในชีวิตเช่นเดียวกัน
บางคนอาจจะเหงาจากการที่ไม่มีเพื่อน บางคนอาจจะเหงาจากการที่อยู่ห่างไกลจากครอบครัว
แต่ความเหงาจากการ "ไม่มีคนรัก" เป็นความเหงาที่ทำร้าย ทำร้ายเราจริงๆ เหรอ?
หลายคนเลือกที่จะบำบัดของความเหงาของตน ด้วยการออกไปเที่ยวเตร่ทั้งกลางวันและกลางคืน บางคนก็ออกช็อปปิ้ง
บางคนเลือกที่จะหาอะไรทำ ไม่ว่าจะเป็นงานพิเศษต่างๆหรือแม้กระทั่งการหาของอร่อยๆกิน บางคนเลือกที่จะหาเพื่อนใหม่จาก Social media
มันก็เพื่อให้ความเหงานั้นๆมันถูกมองผ่านและข้ามไปแต่ละวัน และที่พัดชาพูดว่าพัดชาจัดการกับความเหงาได้ พัดชาจัดการกับมันได้จริงๆ
พัดชาเริ่มจากการมอง "เหตุ" ที่ทำให้เกิดความเหงาก่อนเลยค่ะ (ไม่ได้ร้องเพลงนะคะ 555)
ถ้าเราเหงาจากการที่ไม่มีแฟน อันดับแรกเลยนะคะ "ส่องกระจก" เช็คดูตัวเองก่อนเลยค่ะ
แต่ถ้าเราคิดว่าเราก็แบบโอเคอยู่นะพอไปวัดไปวาได้อยู่นะ และก็มีคนเข้ามาแจกขนมจีบเรื่อย แต่ทำไมเราถึงยังไม่มีใคร
อันนี้พัดชาว่าเป็นที่ตัวเราเลยค่ะ อาจจะต้องสเปคสูงไปรึเปล่า
(เค้าว่ากันว่าสเปคกับอายุมันมักจะเดินสวนทางกันค่ะ แบบพออายุน้อยๆสเปคมักจะสูงมากๆ
แต่พออายุมากๆเนี่ยสเปคก็ลดน้อยลง ล้ง ลง คือ หนูก็ไม่อยากขึ้นคานนะพี่ #เสียงติช่า)
แต่พัดชาเนี่ยสเปคสูงจริงๆ และนี่มันก็คือ "ผล" ที่เราต้องทำความเข้าใจและทำใจ
สเปคสูงยังเนี่ยมันไม่ใช่ต้องหล่อแบบดาราหรือพระเอก แต่ที่ว่าสูงเนี่ยมันเป็นเรื่องของ Personal จริงๆ
เช่น ผช ในอุดมคติของพัดชา ฟันต้องเรียงสวย ต้องดูแลเล็บมือเล็บเท้า ผมต้องตัดเป็นทรง ดูธรรมชาติห้ามเซ็ทผมเวอร์
แต่งตัวต้องไม่เยอะ เป็นคนมีเหตุผล ไม่ขี้โม้ขี้คุย หุ่นต้องไม่ผอม ไม่อ้วน ไม่สูงและไม่เตี้ยเกิน
สเปคคือแบบ เห้ย แกขึ้นคานเถอะ แต่สุดท้ายแล้วไอสเปคต่างๆที่พูดมาทั้งเนี่ย "ความดี" ชนะหมดทุกอย่างค่ะ
ซึ่งพอรู้ เหตุ และ ผล ว่าความเหงาเกิดจากอะไรและผลที่ตามมามันจะเป็นยังไง
พัดชาเลือกที่จะไม่โหยหา ไม่ตามหา และมองมุมกลับว่า ต่อให้ สวย รวย ขนาด ไหน สุด ท้าย คน จะ ไป มัน ก็ ไป อยู่ ดี
พัดชาเลือกที่จะใช้ชีวิต แบบอยากทำอะไรก็ทำ อยากกินอะไรก็กิน อยากแต่งตัวยังไงก็แต่ง อยากไปไหนก็ไป
เพื่อนคนไหนว่างเราก็ชวนออก ใครไม่ว่างเราก็หาคนอื่น เพราะ คนโสด และไม่กลัว ความเหงา มันมีมากมากกว่า
คอนโดที่ผุดขึ้นตามเส้นรถไฟฟ้าซะอีก พัดชาไม่อยากให้ความเหงาเป็นเครื่องมือทำร้ายเราเหมือนหลายๆครั้งที่ผ่านมา
ทำไมคนเราจะมีความสุขแบบไม่มีแฟนไม่ได้ค่ะ ความโสดไม่เคยทำให้เราเสียใจ มีบ้างที่อาจจะแอบร้องไห้
เพื่อนๆคนไหนที่รู้ว่า "ความเหงา" มันเคยทำร้ายเรายังไง ลองตั้งสตินะคะ รักตัว รักคนรอบข้าง พัดชารับรองค่ะ
ถึงจะมีโมเม้นท์ที่ "แอบเหงา" บ้าง เราก็จะยิ้มให้มันและเดี๋ยวมันก็จะเดินจากเราไปเองค่ะ
"ความเหงา" มันทำร้ายเรายังไง?
สำหรับพัดชา "ความเหงา" ทำร้ายอะไรพัดชาไม่ได้แล้วค่ะ
พัดชาเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้ เพราะ พัดชาผ่านช่วงที่ต้องต่อสู้กับ "ความเหงา" และก็ผ่านมาได้จริงๆ
พูดถึง "ความเหงา" มันโหดร้ายกับพัดชามากๆ มันเริ่มต้นสมัยพัดชาเรียนมัธยมต้น ความเหงา มันพรากเพื่อนสนิทของพัดชาไปหมด
พอเพื่อนๆของพัดชาเริ่มเรียนรู้ที่จะรู้จักกับ "ความรัก" แน่นอนค่ะ "ความเหงา" มันก็เริ่มเข้ามาในชีวิตเช่นเดียวกัน
บางคนอาจจะเหงาจากการที่ไม่มีเพื่อน บางคนอาจจะเหงาจากการที่อยู่ห่างไกลจากครอบครัว
แต่ความเหงาจากการ "ไม่มีคนรัก" เป็นความเหงาที่ทำร้าย ทำร้ายเราจริงๆ เหรอ?
หลายคนเลือกที่จะบำบัดของความเหงาของตน ด้วยการออกไปเที่ยวเตร่ทั้งกลางวันและกลางคืน บางคนก็ออกช็อปปิ้ง
บางคนเลือกที่จะหาอะไรทำ ไม่ว่าจะเป็นงานพิเศษต่างๆหรือแม้กระทั่งการหาของอร่อยๆกิน บางคนเลือกที่จะหาเพื่อนใหม่จาก Social media
มันก็เพื่อให้ความเหงานั้นๆมันถูกมองผ่านและข้ามไปแต่ละวัน และที่พัดชาพูดว่าพัดชาจัดการกับความเหงาได้ พัดชาจัดการกับมันได้จริงๆ
พัดชาเริ่มจากการมอง "เหตุ" ที่ทำให้เกิดความเหงาก่อนเลยค่ะ (ไม่ได้ร้องเพลงนะคะ 555)
ถ้าเราเหงาจากการที่ไม่มีแฟน อันดับแรกเลยนะคะ "ส่องกระจก" เช็คดูตัวเองก่อนเลยค่ะ
แต่ถ้าเราคิดว่าเราก็แบบโอเคอยู่นะพอไปวัดไปวาได้อยู่นะ และก็มีคนเข้ามาแจกขนมจีบเรื่อย แต่ทำไมเราถึงยังไม่มีใคร
อันนี้พัดชาว่าเป็นที่ตัวเราเลยค่ะ อาจจะต้องสเปคสูงไปรึเปล่า
(เค้าว่ากันว่าสเปคกับอายุมันมักจะเดินสวนทางกันค่ะ แบบพออายุน้อยๆสเปคมักจะสูงมากๆ
แต่พออายุมากๆเนี่ยสเปคก็ลดน้อยลง ล้ง ลง คือ หนูก็ไม่อยากขึ้นคานนะพี่ #เสียงติช่า)
แต่พัดชาเนี่ยสเปคสูงจริงๆ และนี่มันก็คือ "ผล" ที่เราต้องทำความเข้าใจและทำใจ
สเปคสูงยังเนี่ยมันไม่ใช่ต้องหล่อแบบดาราหรือพระเอก แต่ที่ว่าสูงเนี่ยมันเป็นเรื่องของ Personal จริงๆ
เช่น ผช ในอุดมคติของพัดชา ฟันต้องเรียงสวย ต้องดูแลเล็บมือเล็บเท้า ผมต้องตัดเป็นทรง ดูธรรมชาติห้ามเซ็ทผมเวอร์
แต่งตัวต้องไม่เยอะ เป็นคนมีเหตุผล ไม่ขี้โม้ขี้คุย หุ่นต้องไม่ผอม ไม่อ้วน ไม่สูงและไม่เตี้ยเกิน
สเปคคือแบบ เห้ย แกขึ้นคานเถอะ แต่สุดท้ายแล้วไอสเปคต่างๆที่พูดมาทั้งเนี่ย "ความดี" ชนะหมดทุกอย่างค่ะ
ซึ่งพอรู้ เหตุ และ ผล ว่าความเหงาเกิดจากอะไรและผลที่ตามมามันจะเป็นยังไง
พัดชาเลือกที่จะไม่โหยหา ไม่ตามหา และมองมุมกลับว่า ต่อให้ สวย รวย ขนาด ไหน สุด ท้าย คน จะ ไป มัน ก็ ไป อยู่ ดี
พัดชาเลือกที่จะใช้ชีวิต แบบอยากทำอะไรก็ทำ อยากกินอะไรก็กิน อยากแต่งตัวยังไงก็แต่ง อยากไปไหนก็ไป
เพื่อนคนไหนว่างเราก็ชวนออก ใครไม่ว่างเราก็หาคนอื่น เพราะ คนโสด และไม่กลัว ความเหงา มันมีมากมากกว่า
คอนโดที่ผุดขึ้นตามเส้นรถไฟฟ้าซะอีก พัดชาไม่อยากให้ความเหงาเป็นเครื่องมือทำร้ายเราเหมือนหลายๆครั้งที่ผ่านมา
ทำไมคนเราจะมีความสุขแบบไม่มีแฟนไม่ได้ค่ะ ความโสดไม่เคยทำให้เราเสียใจ มีบ้างที่อาจจะแอบร้องไห้
เพื่อนๆคนไหนที่รู้ว่า "ความเหงา" มันเคยทำร้ายเรายังไง ลองตั้งสตินะคะ รักตัว รักคนรอบข้าง พัดชารับรองค่ะ
ถึงจะมีโมเม้นท์ที่ "แอบเหงา" บ้าง เราก็จะยิ้มให้มันและเดี๋ยวมันก็จะเดินจากเราไปเองค่ะ