เป็นจินตนิยายที่ผสมผสานเรื่องราวเหนือธรรมชาติ
เข้ากับชีวิตจริงได้อย่างกลมกลืนและแนบเนียน
สอดแทรกหลักคิดและความเชื่อในเรื่องของชาติภพ
การเวียนว่ายตายเกิดและกฎแห่งกรรมไว้อย่างลึกซึ้ง สอดคล้อง...
เรื่องราวเริ่มต้นและดำเนินไปในช่วงแรกด้วยเรื่องเล่าถึงตัวเองของณดา...
เด็กสาวผู้มีบาดแผลฉกรรจ์ในชีวิต... จากการหย่าร้างของผู้บังเกิดเกล้า...
จากการถูกปฏิเสธโดยญาติผู้ใหญ่ของเพื่อนชาย...
และจากการถูกใช้ให้เป็น "เหยื่อ" เพื่อสนองกิเลสตัณหาของมนุษย์...
เธอตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง เพื่อหนีให้พ้นจากความคับแค้นทั้งมวล...
ด้วยการเดินลงทะเล...
แล้วนั่นก็ทำให้เธอได้พบกับ "ญามิน" ชายแปลกหน้าผู้ลึกลับ...
อะไรบางอย่างในตัวเขาก็ก่อให้เกิดความไว้วางใจแก่ณดา...
จนเธอสามารถบอกเล่าเรื่องราวของเธอให้เขาฟังอย่างเปิดเผย...
เธอรู้สึกผูกพันกับ "ญามิน" อย่างลึกซึ้งแม้จะได้รู้จักเขาเพียงชั่วข้ามคืน...
และแม้จะตระหนักว่า...ทางชีวิตของเธอและเขาก็เหมือนกับเรือที่แล่นสวนกันในท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล
เปิดหวูดสัญญาณรับรู้กันเพียงชั่วขณะแล้วก็ผ่านกันไปในความมืดแห่งวิถีทาง...เงียบหาย...
อาจจะไม่มีวันได้พบปะเจอะเจอกันอีกเลยจนตลอดชีวิต...
แต่จะเป็นด้วยชะตากรรมหรือด้วยอิทธิอำนาจใด ๆ ก็ตาม
ที่ส่งเขาให้เข้ามาพัวพันในชีวิตของเธอ
และนำพาเธอให้ลอยละล่องเข้าสู่อีกมิติหนึ่งแห่งกาลเวลา
ไปรับรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตกาลนานโพ้น...
เรื่องราวที่เธอเคยคิดว่าเป็นเพียงตำนานหรือเรื่องเล่าขานอันมิอาจเป็นจริงได้...
เรื่องราวของความทุกข์ระทมอันเกิดจากความสำนึกบาปที่ไม่ได้รับการไถ่ถอน...และรอการไถ่ถอนอยู่ตราบนิรันดร์...
เรื่องย่อ
แม้ว่าการเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่มนุษย์ทั้งหลายต้องเผชิญ
หากมนุษย์ก็ได้พยายามค้นคว้าหาวิธีการที่จะหลีกเลี่ยงความร่วงโรยแห่งสังขารและเอาชนะสัจธรรมแห่งสังสารวัฎด้วยการมีชีวิตอยู่ให้ยืนนานที่สุด...
แต่ทุกสิ่งในโลกย่อมมีความสมดุลที่อยู่บนพื้นฐานของความพอดี การ ‘ได้มา’ ที่มากเกินไปมักประสบกับ ‘การสูญเสีย’ เป็นสิ่งตอบแทน::
ในขณะที่คนบางคนหวาดกลัวต่อความตายและพยายามทำทุกวิถีทางที่จะยืดอายุขัยให้ยืนยาว
ความตายของคนบางคนกลับไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว หากเป็นความทุกข์ชั่วขณะของลมหายใจสุดท้าย
เป็นการยุติข้อผิดพลาดและเป็นความหวังไปสู่การเริ่มต้นใหม่ในชีวิตหน้า
จะมีความทุกข์ใดที่ทรมานไปกว่า การเฝ้าดูบุคคลที่รักและคุ้นเคย ร่วงโรยและตายไป คนแล้วคนเล่า
เกิดใหม่ภพแล้วภพเล่า โดยมีแต่ภูเขาและน้ำทะเลเป็นเพื่อน...
เนิ่นนานหลายพันปี ดังนั้น บางคน การมีชีวิตอยู่จึงกลายเป็นความทุกข์ทรมานชั่วนิรันดร
และนี่คือโปรยปกหลังของฉบับที่พิมพ์โดย สนพ.ดอกหญ้า :
จากอดีตกาลนานนับหลายพันปี โลกและสรรพสิ่งเปลี่ยนแปลง
มวลมนุษย์และสรรพชีวิตเกิดมาแล้วล้มตาย นับร้อยนับพันชาติ
คือสัจจะแห่งสังสารวัฏ
หากท่ามกลางการเกิดและดับสูญเหล่านั้น
กลับมีคนดำรงอยู่ด้วยตราบาปที่ฝังแน่นในใจ
เฝ้ารอคอยคืนวันไถ่ถอนโทษอย่างทุรนทุราย
แผ่นดินกว้างใหญ่ ท้องทะเลไพศาล
ฤากรงขังแห่งห้วงกาล จะจองจำเพื่อใช้กรรมนิรันดร...
จขกท. อยากรู้จริงๆ ครับว่านิยายเรื่อง "อมตะ" ของแก้วเก้า ถึงไม่สร้างเป็นละครเลยครับ จขกท.เห็นว่าเนื้อหาเกี่ยวกับคำสอนการดำเนินชีวิต สัจธรรมชีวิตของโลกมนุษย์ มีการเกิด มีแก่ มีเจ็บ มีตาย เป็นเรื่องธรรมดาของคำสอนพระพุทธศาสนา เนื้อหาดีมาก
ทำไมนิยายเรื่อง "อมตะ" ของแก้วเก้า ถึงไม่สร้างเป็นละครเลยครับ
เป็นจินตนิยายที่ผสมผสานเรื่องราวเหนือธรรมชาติ
เข้ากับชีวิตจริงได้อย่างกลมกลืนและแนบเนียน
สอดแทรกหลักคิดและความเชื่อในเรื่องของชาติภพ
การเวียนว่ายตายเกิดและกฎแห่งกรรมไว้อย่างลึกซึ้ง สอดคล้อง...
เรื่องราวเริ่มต้นและดำเนินไปในช่วงแรกด้วยเรื่องเล่าถึงตัวเองของณดา...
เด็กสาวผู้มีบาดแผลฉกรรจ์ในชีวิต... จากการหย่าร้างของผู้บังเกิดเกล้า...
จากการถูกปฏิเสธโดยญาติผู้ใหญ่ของเพื่อนชาย...
และจากการถูกใช้ให้เป็น "เหยื่อ" เพื่อสนองกิเลสตัณหาของมนุษย์...
เธอตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง เพื่อหนีให้พ้นจากความคับแค้นทั้งมวล...
ด้วยการเดินลงทะเล...
แล้วนั่นก็ทำให้เธอได้พบกับ "ญามิน" ชายแปลกหน้าผู้ลึกลับ...
อะไรบางอย่างในตัวเขาก็ก่อให้เกิดความไว้วางใจแก่ณดา...
จนเธอสามารถบอกเล่าเรื่องราวของเธอให้เขาฟังอย่างเปิดเผย...
เธอรู้สึกผูกพันกับ "ญามิน" อย่างลึกซึ้งแม้จะได้รู้จักเขาเพียงชั่วข้ามคืน...
และแม้จะตระหนักว่า...ทางชีวิตของเธอและเขาก็เหมือนกับเรือที่แล่นสวนกันในท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล
เปิดหวูดสัญญาณรับรู้กันเพียงชั่วขณะแล้วก็ผ่านกันไปในความมืดแห่งวิถีทาง...เงียบหาย...
อาจจะไม่มีวันได้พบปะเจอะเจอกันอีกเลยจนตลอดชีวิต...
แต่จะเป็นด้วยชะตากรรมหรือด้วยอิทธิอำนาจใด ๆ ก็ตาม
ที่ส่งเขาให้เข้ามาพัวพันในชีวิตของเธอ
และนำพาเธอให้ลอยละล่องเข้าสู่อีกมิติหนึ่งแห่งกาลเวลา
ไปรับรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตกาลนานโพ้น...
เรื่องราวที่เธอเคยคิดว่าเป็นเพียงตำนานหรือเรื่องเล่าขานอันมิอาจเป็นจริงได้...
เรื่องราวของความทุกข์ระทมอันเกิดจากความสำนึกบาปที่ไม่ได้รับการไถ่ถอน...และรอการไถ่ถอนอยู่ตราบนิรันดร์...
เรื่องย่อ
แม้ว่าการเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่มนุษย์ทั้งหลายต้องเผชิญ
หากมนุษย์ก็ได้พยายามค้นคว้าหาวิธีการที่จะหลีกเลี่ยงความร่วงโรยแห่งสังขารและเอาชนะสัจธรรมแห่งสังสารวัฎด้วยการมีชีวิตอยู่ให้ยืนนานที่สุด...
แต่ทุกสิ่งในโลกย่อมมีความสมดุลที่อยู่บนพื้นฐานของความพอดี การ ‘ได้มา’ ที่มากเกินไปมักประสบกับ ‘การสูญเสีย’ เป็นสิ่งตอบแทน::
ในขณะที่คนบางคนหวาดกลัวต่อความตายและพยายามทำทุกวิถีทางที่จะยืดอายุขัยให้ยืนยาว
ความตายของคนบางคนกลับไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว หากเป็นความทุกข์ชั่วขณะของลมหายใจสุดท้าย
เป็นการยุติข้อผิดพลาดและเป็นความหวังไปสู่การเริ่มต้นใหม่ในชีวิตหน้า
จะมีความทุกข์ใดที่ทรมานไปกว่า การเฝ้าดูบุคคลที่รักและคุ้นเคย ร่วงโรยและตายไป คนแล้วคนเล่า
เกิดใหม่ภพแล้วภพเล่า โดยมีแต่ภูเขาและน้ำทะเลเป็นเพื่อน...
เนิ่นนานหลายพันปี ดังนั้น บางคน การมีชีวิตอยู่จึงกลายเป็นความทุกข์ทรมานชั่วนิรันดร
และนี่คือโปรยปกหลังของฉบับที่พิมพ์โดย สนพ.ดอกหญ้า :
จากอดีตกาลนานนับหลายพันปี โลกและสรรพสิ่งเปลี่ยนแปลง
มวลมนุษย์และสรรพชีวิตเกิดมาแล้วล้มตาย นับร้อยนับพันชาติ
คือสัจจะแห่งสังสารวัฏ
หากท่ามกลางการเกิดและดับสูญเหล่านั้น
กลับมีคนดำรงอยู่ด้วยตราบาปที่ฝังแน่นในใจ
เฝ้ารอคอยคืนวันไถ่ถอนโทษอย่างทุรนทุราย
แผ่นดินกว้างใหญ่ ท้องทะเลไพศาล
ฤากรงขังแห่งห้วงกาล จะจองจำเพื่อใช้กรรมนิรันดร...
จขกท. อยากรู้จริงๆ ครับว่านิยายเรื่อง "อมตะ" ของแก้วเก้า ถึงไม่สร้างเป็นละครเลยครับ จขกท.เห็นว่าเนื้อหาเกี่ยวกับคำสอนการดำเนินชีวิต สัจธรรมชีวิตของโลกมนุษย์ มีการเกิด มีแก่ มีเจ็บ มีตาย เป็นเรื่องธรรมดาของคำสอนพระพุทธศาสนา เนื้อหาดีมาก