ในทางตรงกันข้าม ผมกลับชอบงานระยะหลังๆของแก้วเก้ามากกว่างานก่อนๆด้วยซ้ำไปครับ มันแนว มันแรง มันได้อารมณ์มนุษย์ปุถุชนคนปกติดี ไม่ผิดถ้านางเอกจะมีผัวใหม่ เมื่อผัวเก่าตายแล้ว และเมื่อผัวปัจจุบันตาย นางเอกจะทิ้งลูกทิ้งหลาน(ที่รับผิดชอบตัวเองได้แล้ว)โผไปหาผู้ชายอีกคน(เจ้าบ้าน เจ้าเรือน), นางเอกจะมีสามีสามคน(แต่มีทีละคน)(มาลัยสามชาย), นางเอก(ในเวอชั่นที่สาว สวย ไม่อมโรค)จะได้กับเด็กรับใช้ในบ้าน(ที่เป็นหมอ หนุ่ม หล่อ น่ารัก) แถมสะใจที่ถ้าหลานมันเลว เจ้าย่าก็เอาทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตัวเองให้นางเอกไปจนหมด(จงกลกิ่งเทียน), นางเอกแมนๆ ใจถึง กล้าทำกล้ารับว่าปันใจให้ชายอื่น(ช่อมะลิลา), หรือวิญญาณนางเอกที่สาวและสวย ก็เป็นวิญญาณดักผู้ชายเลวๆในบ้าน ในขณะที่วิญญาณเพื่อนนางเอกที่ไม่สวย แต่จิตใจดี ก็ได้กลับเข้ามาอาศัยร่างนางเอก พระเอกเลยได้แฟนที่สาวสวยแบบนางเอก แต่นิสัยดีแบบเพื่อนนางเอก(นิมิตมาร)

ตอนที่ลงในสกุลไทย จำได้ว่ามีคนช๊อคกะตอนจบนิมิตมารมากๆ จบแบบแปลกๆ ไม่เคยอ่านนิยายที่ไหนจบแบบนี้มาก่อนเลย

ส่วนเรื่องจงกลกิ่งเทียน มีผู้อ่านเขียนจดหมายมาต่อว่าคนเขียนด้วย ว่านางเอกเหมือนโจรบุกเข้ามายึดบ้าน แล้วทำไมยังได้สมบัติของเจ้าย่าไปทั้งหมด คนอ่านรับไม่ได้ ผมอ่านแล้วก็ขำ คนอ่านรุ่นเก่าๆคงรับนิยายแก้วเก้ายุคหลังๆไม่ได้จริงๆ เพราะสมบัติของเจ้าย่า เจ้าย่าจะยกให้ใครก็เป็นเรื่องของเจ้าย่า หลานของเจ้าย่าไม่มีสิทธิเรียกร้องใดๆถ้าเจ้าย่าไม่ยกให้ เจ้าย่าจะกำจัดหลานตัวเองไม่ให้รับมรดกเลยแม้แต่แดงเดียว และเอามรดกทั้งหมดยกให้เทียนกันยาก็ได้ ดีที่ในละครปรับตอนจบให้ซอฟท์ลงไปหน่อย

สรุปคือ นิยายแก้วเก้ายุคหลังๆ ไม่เหมาะกับพวก  "อยู่เมืองดัดจริต ชีวิตต้องป๊อบ" หรือ "มีความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชน" อยู่ในหัวใจ แต่ถ้าเป็นคนที่รับความจริงของมนุษย์ได้ ว่าไม่ได้สมบูรณ์เพอเฟ็ค ทุกคนมีโอกาสทำถูกและทำผิดพลาดได้ มีโอกาสแสวงหาความสุขใส่ตัวเองได้เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม นิยายของแก้วเก้ายุคหลังน่าสนใจสำหรับคุณมากๆครับ