เคยเป็นเหมือนกันไหมคะ เกิดมาไม่เคยมีผู้ใหญ่อุปถัมภ์ช่วยเหลือเราเลยสักคน
เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ  ไม่เคยได้สัมผัสสักทีเลยว่าการได้รับความช่วยเหลือมันเป็นยังไง

ตอนพ้นชีวิตวัยเรียน เราก็ได้เริ่มใช้ชีวิตในอาชีพสายงานที่เราชอบตอนนั้นดีใจสุดๆเลยค่ะที่ได้ทำงานตามที่ตัวเองใฝ่ฝัน
แต่พอเข้าไปจริงๆ เราเจอหัวหน้าผู้ใหญ่บ้าอำนาจ กดเราทุกอย่าง ไม่เคยสอนงานให้ เราก็รนรานทำงานเองได้บ้างไม่ได้
บางที่ก็ไม่ได้ก็โดนเขาเรียกมาด่าจนเราสุดกำลังก็ต้องลาออก เพราะไม่มีคนสอนวิธีการทำงานให้ ก็ออกมาแบบรอ้งไห้
นึกคิดมาจนทุกวันนี้หนูผิดอะไร ผิดตรงไหน ทำไมเขาผู้ใหญ่กว่าทำไมถึงทำกับเราแบบนี้ คำถามากมายในหัวเต็มไปหมด

แม้แต่ชีวิตวัยเรียนเราก็ไม่เคยได้รับโอกาสดีๆเลยสักครั้งเขาคัดเลือกไปสอบชิงทุนเราไม่เคยได้เลยค่ะ เลือกเฉพาะเด็กสวยๆหน้าตาดีๆไป
เราก็อดไปเพราะไม่เคยได้อยู่ในสายตาของใคร

กระทั่งผู้เป็นพ่อแม่ไม่เคยดูแลเราเลยค่ะ ช่วงนึงเราไม่สบายหนักป่วยไข้อาการหนักสุดอาเจียนตลอดเวลาไม่มีเรี่ยวแรงเดินเอง อาเราบอกให้พ่อขับรถไปส่งเราที่ โรงพยาบาลคำตอบของผู้เป็นพ่อคือ ให้มันไปเองดิ

เราก็เสียใจหลายครั้งแล้วตอนนี้เครียดหนักเรื่องงาน เพราะไม่มีแม้แต่พี่เลี้ยงไม่มีแม้แต่คนให้คำปรึกษาค่ะ เราคงโตในสายอาชีพนี้ไม่ได้แล้วล่ะ
มันเป็นเวรกรรมของเราจริงๆใช่ไหมคะ
เราคิดมาตลอดเวลาว่าอยากให้เขาดีกับเราเราต้องมอบให้เขาก่อน แต่เราทำทุกครั้งกับทุกคนไม่ว่าจะสูงจะด้อยกว่าเราเราดีกับเขาหมดแต่ไม่เคยมีใครดีหรือช่วยเหลือเราเลยสักครั้ง