เริ่มเลยนะ เรื่องมันมีอยู่ว่าเรามีแฟนอยู่แล้วก้รักกันดี แต่เขาไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไหร่
ช่วงเทศกาลก้ไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกันตอนนั้นก้อยู่ด้วยกันทุกวันแต่พอตอนนี้เขาจะมาหาเราได้
แค่อาทิตละ 2 วัน เราก้รู้สึกน้อยใจกลัวว่าห่างกันจะทำให้ไม่รักกันแต่ก้เฉยๆ
จนวันหนึ่งจับได้ว่าเขาคุยกับผญประมาน 2-3 คน เราทะเลาะกันแต่เขาก้ลบผญพวกนั้น
ไม่คุยกันอีกจนวันหนึ่งเราก้อยากลองคุยกับ ผช เล่นๆบ้าง จนไปเจอผู้ชายคนหนึ่ง
คุยกันแบบรู้สึกดีมาก อยากคุยกับเขาอยากรู้เขาทำอะไรอยู่ โทคุยกันมันก้รู้สึกเขินอาย
ยิ่ง video call หากันมันยิ่งอายเขิน แต่มีความสุขมากนะในช่วงสั้นๆ
แต่เราบอกเขานะว่ามีแฟนแล้ว แล้วเขาก้เพิ่งเลิกกับแฟน บางทีเขาอาจจะคุยเราขำๆ
แต่เราอยากให้เขาทักมาอยากคุยคุยกันจนเราลืมสนใจแฟนแฟนเราจะโทมาหาวันละ 2-3 ครั้ง
ต่อวันพูดไม่เกิน 10 นาที แต่เราก้ไม่อยากทำให้เขาเจ้บเพราะคนที่เราไปคุยเขาบอกชอบเรา
ถึงจะมีแฟนจะให้เขาอยู่สถานะไหนก้ได้ขอแค่ได้คุย แต่ใจนึงเราก้รู้สึกผิดต่อแฟน
ไม่อยากทำให้ใครต้องเสียใจ ต้องรอ หรือถูกหลอก จึงเลือกที่จะไม่คุยแล้วบอกเหตุผลไป
เราคุยกับ ผช คนนั้นประมาน เกือบอาทิต แต่ทำไมตอนบอกลากันมันรู้สึกเจ้บน้ำตาไหล.
บางทีก้คิดนะ อาจจะเป้นความหลงก้ได้ หรือเขาหลอกเรา คุยเก่งเจ้าชู้ เราทำถูกแล้วใช่ไหมที่
ไม่คิดจะคุยต่อไป. ช่วยคอมเม้นด้วยด่าก้ได้นะ