ผ่านไปเกือบสองเดือนหลังจากกลับจาก ทิเบต ประทับใจมาก ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนเลยครับว่าผมเพิ่งหัดเขียนรีวิว และเพิ่งเป็นสมาชิกเมื่อไม่นานมานี้เอง ก่อนหน้านี้ ผมแค่เข้าพันทิพมาแอบอ่านแอบหาข้อมูลในนี้

เริ่มเรื่องกันเลย คือว่า ผมกับพวกเพื่อนรุ่นน้องที่เคยเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ ลงมติกันว่าช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาเราจะไปเที่ยวจีนกัน โดยมีเป้าหมายที่ ย่าติง, เฉินตู แล้วก็ซีอาน แต่ไม่ได้จองตั๋วเครื่องบินพร้อมกัน เพราะต่างคนต่างหาตั๋วถูก ปรากฏว่า คนแรกจองตั๋วขาไป ลงที่คุนหมิง ขากลับ ขึ้นที่ซีอาน, ส่วนอีกคน เป็นครอบครัว 3 คน พ่อ, แม่ และลูกสาวสองขวบ จองขาไป ลงที่เฉินตูเลย แต่ขากลับเหมือนกัน ผมมาทีหลังเลยจองลงคุนหมิงเหมือนคนแรก เอาล่ะ ไม่น่ามีปัญหาอะไรเรานัดไปเจอที่ ย่าติง ได้เลย แต่มันเริ่มมีปัญหาตรงที่เข้ามาอ่านรีวิวในพันทิปนี่แหละ เนื่องจากช่วงที่เราไป เริ่มเข้าหน้าหนาว ทะเลสาบเป็นน้ำแข็ง และถนนที่ไปจะมีแต่หิมะทำให้เข้าถึงได้ลำบาก ก็จำเป็นว่าอาจจะต้องตัด ย่าติง ออกไป เอาล่ะซิจะไปไหนกันดี ฝั่งหนึ่งที่เป็นครอบครัวไม่อยากให้ลูกลำบาก ก็เลยเที่ยวในเมือง เฉินตู ดูหมีแพนด้าไป รอพวกผมจากคุนหมิงขึ้นไปสมทบ ไอ้ครั้นผมจะลงคุนหมิงแล้วนั่งรถไปสมทบ ก็อาจจะไม่ได้เที่ยวอะไรเลย ผมเองเลยลองชวนเพื่อนไป ทิเบต ไปไหม? เพื่อนรุ่นน้องผมที่ซื้อตั๋วลงคุนหมิงด้วยกันเห็นดีเห็นงาม แต่สามคนพ่อแม่ลูก กลัวว่าลูกยังเล็ก 2 ขวบเอง ยังพูดไม่รู้เรื่อง ก็เลยเป็นอันต้องแยกทาง

เอาล่ะทีนี้ถึงขั้นตอนติดต่อเอเจนซี่แล้วครับ ทำไมต้องติดต่อเอเจนซี่? คำตอบคือการเข้าไปท่องเที่ยวในทิเบตนั้น จะต้องขอใบอนุญาตเข้าไปครับ ซึ่งใบอนุญาตินี้มี 2 วิธีในการได้มาคือ 1.จดหมายเชิญจากรัฐบาลจีน 2.ซื้อทัวร์ผ่านเอเจนซี่ชาวจีน แล้วใบอนุญาตนี้ต้องเก็บไว้อย่างดีตลอดการเดินทางใน ทิเบต ครับ เพราะการผ่านเข้าออกลาซาจะมีเจ้าหน้าที่ตรวจตลอด ดังนั้นวิธีแรกปุถุชนคนธรรมดาอย่างเราคงทำไม่ได้ คงต้องแบบที่สองแล้วล่ะ (หรือถ้าเพื่อนๆ ท่านใดมีวิธีอื่นให้ได้มาซึ่งใบอนุญาตบอกผมเป็นวิทยาทานทีครับ) ขั้นตอนหาเอเจนซี่ก็เปิดเวปไซด์หาเลยครับ หาหลายๆ เจ้า แล้ว e-mail ไปถามเลยครับ ผมเทียบราคาความคุ้มค่ากับทัวร์ไทยด้วยครับ ตรงนี้ระวังหน่อย ให้ใจเย็นๆ ผมเกือบจองกับเอเจนซี่ที่กินหัวคิวหนักมาก เนื่องจากเงื่อนไขคือ ผมต้องการนั่งเครื่องจากคุนหมิงไป ลาซา แล้วกลับด้วยการนั่งรถไฟ มีเจ้านึงกินหัวคิวทั้งค่ารถไฟและตั๋วเครื่องบิน 20% ซึ่งถามว่าทำไมผมไม่จองเอง ตอบ จองไม่ได้ครับ มันโชว์ใน sky scanner ก็จริง แต่เมื่อกดจอง มันถามหาหมายเลขเอกสารการเข้าทันที ผมจะมีได้ไงขั้นตอนนี้ผมทำเดือนพฤษภา แต่บังเอิญเอเจนซี่อีกเจ้าก็เข้ามาทันเวลาพอดี เจ้านี้ไม่กินหัวคิวเลยซักบาทเผลอๆ ถูกกว่าจองเองอีก เอาล่ะพอได้เอเจนซี่ก็ต้องมีการมัดจำ เจ้านี้มัดจำ 30% (จ่ายเป็น USD นะครับ) ซึ่งค่อนข้างต่ำ ไอ้เจ้าที่กะกินหัวคิวผมนี่ให้มัดจำ 50% พร้อมจ่ายค่าตั๋วเครื่องบิน+รถไฟ เต็มจำนวนทันที พอได้เอเจนซี่แล้วก็รอไปเรื่อยๆ จนก่อนเดินทางอย่างน้อย 45 วัน เราต้องส่งวีซ่าจีนให้เอเจนซี่ครับ เพื่อเอาไปทำ permit document จากนั้นก็รอเดินทาง

ช่วงก่อนเดินทางควรตรวจสอบ e-mail จากเอเจนซี่ด้วยครับเผื่อมีข้อมูลสำคัญ เช่นการรับ permit หรือตั๋วต่างๆ ของผมทางเอเจนซี่ส่งเอกสารการเดินทางมาให้ซึ่งเอกสารจะระบุ เที่ยวบิน, ตารางรถไฟ และ กำหนดการการเดินทางว่า ไปที่ไหน เมื่อไหร่ ปริ้นท์มาเก็บไว้เลยครับ ต้องใช้ ส่วน permit document ได้รับแจ้งจากเอเจนซี่ให้ติดต่อขอรับที่โรงแรมในคุนหมิงได้เลย

เมื่อถึงวันเดินทาง เมื่อเราถึงดอนเมืองเราก็นึกขึ้นได้ว่าควรจะหาซื้อยาป้องกัน Attitude sickness แต่สายไปล่ะ ร้านขายยาในสนามบินดอนเมืองไม่มียาตัวนี้ ก็เลยคิดว่าไปซื้อที่คุนหมิงก็ได้ เมื่อถึงคุนหมิงเราหารถ shuttle bus จากสนามบินมาตัวเมือง โดยถามกับเจ้าหน้าที่สนามบิน สิ่งที่ต้องเตรียมไปคือแผนที่ของโรงแรมที่เราจองไว้ จากนั้นก็เริ่มใช้ภาษามือได้เลย เมื่อถึงแล้วถามกับทาง bus hostest ว่าจะไปโรงแรมนี้ยังไงเจ้าหน้าที่บอกให้หาประตูที่มีม้า กับ ไก่อยู่ที่ประตู เดินหาอยู่พักนึงก็เจอครับ ที่นี่คือ จัตุรัส ม้าทองไก่มรกตครับ เป็นแหล่งช๊อปปิ้งอย่างดี โรงแรมที่พวกเราพักอยู่ข้างประตูม้าทองเลยครับ จากนั้นก็เช็คอิน ทันทีที่เช็คอินเจ้าหน้าที่นำพัสดุ EMS มาให้เราทันที เมื่อเปิดดูใช่แล้วครับมันเป็นใบอนุญาตเข้าทิเบต ทีนี้เราก็พร้อมเข้าทิเบตแล้วครับ แต่ยังก่อนยังกลางวันอยู่เราไปเที่ยวเขาซีซานกัน เราถามทางเพื่อไปขึ้นรถเมล์ คำถามเราง่ายๆ จั่วหัวด้วย "Can you speak english?" เป็นคำถามที่เบสิคมากๆ แต่ทุกคนส่ายหัวจนมาเจอน้องผู้หญิงคนนึง พูดอังกฤษไฟแลบเลย แล้วรู้ด้วยว่าเราเป็นคนไทย ทำไมเหรอครับ น้องเขามาเรียน ABAC 5ปี แล้วกลับไปอยู่ที่นั่น จนในที่สุดเรารู้แล้วว่าต้องขึ้นรถ 2 ต่อ ราคา 1-2 หยวน ขึ้นอยู่กับสาย เป็นรถเมล์ 2 ชั้น แต่เราไปไม่ถึงซีซานหรอกครับเราไปได้แค่จุดต่อรถที่ทะเลสาบเตียนซือ มันเป็นเวลาเกือบ 5 โมงเย็น รอรถอยู่นานเราเลยตัดสินใจไปเดินเล่นทะเลสาบครับ มีนกนางนวลแต่สู้บางปูเราไม่ได้ ตรงที่นี่ผมเฉยๆ ก็เลยชวนกันนั่งรถกลับ เมื่อถึงที่พัก ก็หาของกิน ตามรูปในวีดีโอเลยครับ ปิ้งย่าง อารมณ์ประมาณส้มตำบ้านเรา คือมีทุกหัวระแหง จากนั้นเราก็ไม่ลืมที่จะหายาป้องกัน Attitude sickness ผมไปที่ร้านขายยา และเชื่อมั่นว่าร้านขายยาต้องมีเภสัช และเภสัช น่าจะพูดอังกฤษได้ ผมตรงเข้าร้านยาแล้วยื่นตัวยาให้เขาดู ผมผิดมหันต์ พูดอังกฤษไม่ได้ซักคน โชคดีมีคนพอพูดอังกฤษได้บ้าง เขาถามผม ผมก็บอกวัตถุประสงค์ไป แต่ยาที่ได้เป็นยาแก้เมารถ เมาเรือ เครื่องบิน อะไรประมาณนี้ มั่นใจได้ครับว่าเขาไม่รู้จัก Attitude sickness แต่ผมไม่ยอมแพ้ครับกลับไปที่ lobby โรงแรม คุยกับเขาแล้วให้เขียนภาษาจีนมา เมื่อมาถึงคนขายเข้าใจครับ แต่ไปหยิบยาจีน ผมบอกขอแผนปัจจุบัน ก็ได้รับการนำเสนอมา เป็นขวดคล้ายกระทิงแดงอยู่ในกล่อง หน้ากล่องเป็นรูปหุบเขามังกรหยกมีคนไต่ขึ้น มีภาษาอังกฤษเขียนแค่ว่า "ผ่อนคลายความเมื่อยล้า" ที่เหลือเป็นภาษาจีน ราคา 60 กว่าหยวน ผมเข้าใจว่าเป็นเครื่องดื่มชูกำลัง เลยตกลงกันว่า "ไม่ซื้อ" เสี่ยงดวงเอา เพราะไปทั้งเนปาลและยอดฟูจิมาแล้ว ถ้าเป็นเดี๋ยวไกด์คงหายาให้เรากิน 5 5 5

รุ่งขึ้นเราตื่นตี 3 เพื่อจะไปไฟลท์ 7 โมงเช้า ตีสี่ครึ่งเราก็มาถึงสนามบิน รู้แล้วทำไมเอเจนซี่ให้เผื่อเวลาเยอะๆ ใครเคยเห็นคลิปทัวร์จีนที่ดอนเมือง เด็กๆ เลยครับ ทั้งมั่ว ทั้งแซงคิวหน้าด้านๆ นานพอควรครับ ต้องเผื่อเวลานะครับ เราต้องเตรียม permit document ให้เขาดูตั้งแต่ที่นี่เลยครับ เพราะตั๋วเราบอกลง lhasa เครื่องบินจอดพักที่ลี่เจียง ประมาณ 15 นาทีครับ แต่เราต้องลงจากเครื่องทั้งหมดเพื่อเปลี่ยนตั๋ว พวกเราถึง ลาซา ประมาณ 11:30 ก่อนออกเช็ค permit อีกรอบ พอออกจากสนามบิน ไกด์เรามารอรับแล้วครับ และได้รับการต้อนรับตามประเพณีชาวทิเบต เหมือนในหนังซัมบาลายังไงยังงั้น ถึงตอนนี้ ผมเบรคก่อนให้ทุกคนไปดูคลิปที่ผมรวมรูปถ่ายมากันก่อนแล้วเดี๋ยวมารีวิวค่าเสียหายกันกันต่อ