-การขอวีซ่าจีน-
ถ้าบอกว่าเราจะไปทิเบต  วีซ่าเราอาจจะมีปัญหา  หรืออนุญาตให้อยู่ได้ไม่ถึง 15 วันนะครับ
ครั้งนี้เราบอกว่าจะไปฉงชิ่งกับเฉินตู  เลยไม่มีปัญหา  แต่เพื่อนร่วมทริปคนนึงกรอกอาชีพ
"สื่อมวลชน" ทำให้ต้องไปยื่นวีซ่าอีกรอบ  พร้อมแนบเอกสารรับรองจากบริษัทว่าจะไปเที่ยวส่วนตัว  
ไม่ได้ไปทำงาน  และพอวีซ่าผ่านก็อนุญาตให้อยู่จีนได้ไม่ถึง 15 วัน

-การเตรียมตัว-
สิ่งสำคัญที่สุดคือ "สุขภาพร่างกายของเรา"  เราจึงควรออกกำลังกายให้สม่ำเสมอก่อนไป
เพราะไม่รู้ว่า "เราจะแพ้ความสูงหรือไม่"  และจะมีอาการอย่างไร  รุนแรงมากน้อยแค่ไหน
ผมแนะนำว่าควรออกกำลังกาย  เพื่อให้ร่างกายฟิตพร้อมก่อนเดินทางนะครับ
เตรียมยาต่างๆ ไปให้พร้อม  เผื่อทุกอาการที่จะเกิดขึ้น  ถ้าไม่ได้ใช้นั่นคือความโชคดีของเรา
ทริปนี้เราทานยา Diamox ก่อนเดินทางสองวัน  วันละ 1 เม็ด  แต่อาจมีผลข้างเคียงคือมือเท้าชาบ้าง
"ทิชชู่เปียก" "กระบอกน้ำร้อน" สองอย่างนี้สำคัญมากต่อการใช้ชีวิต  โดยเฉพาะบนรถไฟ  2 วัน
เดือนเมษายนบ้านเราอากาศร้อน  แต่ที่ทิเบตโดยเฉพาะเขต EBC  อากาศหนาวติบลบนะครับ
แดดที่นั่นแรงมาก  "แว่นตากับครีมกันแดด" จำเป็นมาก  เครื่องกันหนาวก็ต้องทนอากาศติดลบได้นะครับ
ควรทำประกันการเดินทางเผื่อไว้ด้วยนะครับ  เมื่อทุกอย่างพร้อม  เราก็เดินทางกันเลยครับ

แผนการเดินทางในครั้งนี้  
7 เมษายน 2559 : เดินทางไปฉงชิ่ง  ต่อไปเมืองเฉิงตู  และนั่งรถไฟไปลาซา
8 เมษายน 2559 : อยู่บนรถไฟ
9 เมษายน 2559 : ถึงลาซา
10 เมษายน 2559 : Potala Palace, Jokhang Temple
11 เมษายน 2559 : เดินทางสู่เมือง Shigatse, Tashilhunpo Monastery
12 เมษายน 2559 : เดินทางสู่ EBC
13 เมษายน 2559 : เดินทางกลับเมือง Shigatse
14 เมษายน 2559 : เดินทางกลับลาซา  แวะเมือง Gyantse, Pelkor Chode Monastery,
                           Yamdrok Lake, Karola Glacier
15 เมษายน 2559 : นั่งรถไฟจากลาซากลับเฉิงตู
16 เมษายน 2559 : อยู่บนรถไฟ
17 เมษายน 2559 : ถึงเฉิงตู  นั่งรถไฟความเร็วสูงกลับฉงชิ่ง
18 เมษายน 2559 : กลับไทย
การเดินทางครั้งนี้แบ่งเป็น 2 กลุ่ม  กลุ่มแรก  3  คน  รวมผมด้วย  จะนั่งรถไฟไปลาซา
ส่วนเพื่อนอีก 2 คน  จะบินไปลาซา  ออกเดินทางวันที่ 9 เมษายน บินไปลงฉงชิ่ง
แล้วรอรับ Permit จากเอเจนซี่  แล้วต่อเครื่องไปลาซา

-7 เมษายน 2559-
เราออกเดินทางจากดอนเมือง  ไปลงฉงชิ่ง  เนื่องจากเราต้องบินไฟลท์เช้ามาก  
เราสามคนจึงนัดกันมานอนค้างที่สนามบิน  การเดินทางเริ่มระทึกเมื่อเราจำเวลาบอร์ดดิ้งผิด  
เราจึงต้องแบกกระเป๋าวิ่งที่ดอนเมือง  เกือบตกบัสเกทรอบสุดท้าย  ลุ้นๆ ตั้งแต่ออกเดินทางเลยครับ
ฉงชิ่งต้อนรับด้วยอากาศขมุกขมัว  แต่เราไม่ได้สนใจเพราะฉงชิ่งคือเมืองผ่าน  เราจะเดินทางต่อไปเฉิงตู
ออกมาด้านนอกสนามบิน  แล้วเดินไปทางอาคารภายในประเทศ  จะเจอสถานีรถไฟใต้ดิน

เรานั่งรถไฟใต้ดินไปสถานีรถไฟฉงชิ่ง (เหนือ)  ตามเมืองใหญ่ของจีนจะมีสถานีรถไฟหลายสถานี
ดูกันดีๆ นะครับ  เราต้องไปที่สถานีรถไฟฉงชิ่งเหนือเพื่อซื้อตั๋วรถไฟไปเมืองเฉิงตู

สถานีรถไฟฉงชิ่ง (เหนือ) มีสองสถานี  คือ  สถานีรถไฟความเร็วธรรมดากับความเร็วสูง  ซึ่งจะอยู่คนละฝั่งกัน  
แต่ตอนนี้ยังไม่สามารถเดินทะลุกันได้  เหมือนกำลังก่อสร้างทางเดินใต้ดินให้ทะลุถึงกันอยู่
คราวนี้เรามาผิด  มาซื้อตั๋วที่อาคารของฝั่งรถไฟธรรดา  พนักงานก็พยายามจะบอกเราอะไรสักอย่าง  
แต่เราฟังจีนไม่ออก  แล้วเขาก็ชี้ไปที่ป้าย  ซึ่งมีแต่ภาษาจีนกับตัวเลข 663

หลังมื้อเที่ยง  เราแบกเป้เดินเข้าไปในอาคารผู้โดยสารรถไฟธรรมดา  แต่โดนเจ้าหน้าที่ไล่ออกมา  
และชี้มือมาทางถนน  พวกเราพยายามถามคนจีนแถวนั้น  พร้อมทั้งเอาตั๋วรถไฟให้เขาดู  
เขาชี้มือมาที่ป้ายรถเมล์  จึงเข้าใจว่าเรามาผิดฝั่ง  ต้องขึ้นรถเมล์เพื่อไปยังสถานีรถไฟความเร็วสูง
ใครไปฉงชิ่งดูดีๆ นะครับ  จะได้ไม่หลงเหมือนพวกเรา  และเกือบตกรถไฟด้วย

รถเมล์วิ่งมาอีกฟากของสถานีรถไฟความเร็วธรรมดา  ก็มาเจอกับสถานีรถไฟความเร็วสูง
จุดขายตั๋วจะอยู่ชั้นล่างนะครับ  สถานีรถไฟที่จีนจะตรวจเข้มงวด  ควรเผื่อเวลาให้ดี

หลังผ่านด่านตรวจก็เดินเข้ามาภายในสถานี  ใหญ่โตตามแบบฉบับของจีน  
เราเดินไปยังเกท  แต่ไม่เจอคนอยู่สักคน  เริ่มเอะใจแล้วสิ  เกิดอะไรขึ้นวะ

เราก็รีบลงบันไดเลื่อนมาที่ชั้นชานชาลา  พนักงานกวักมือเรียกรัวๆ เลยครับ
พวกเราวิ่งอีกแล้วครับ  ระทึกอีกแล้ว  เหนื่อยอีกแล้วครับ
เกือบตกรถไฟ  รถไฟจีนตรงเวลานะครับ  ควรจะดูเวลาดีๆ  
พวกเราก็เผื่อเวลาพอสมควรนะ  แค่ไปผิดสถานีเท่านั้นเอง

รถไฟความเร็วสูงมี  2 แบบครับ  รหัส G จะเร็วสุด  แพงสุด  เกือบ 300 กม./ชม.
และรหัส D จะช้าลงมาหน่อย  ราคาก็ลดหลั่นลงมา  เวลาซื้อตั๋วก็เลือกได้ว่าจะเอาแบบไหน
แต่บางทีก็เลือกไม่ได้นะครับ  เพราะคนจีนใช้รถไฟเยอะ  และถ้าเราต่อคิวซื้อตั๋วนาน
คนจีนที่ต่อคิวอยู่ด้านหลังเราจะเริ่มส่งเสียง  เหมือนไม่พอใจเรา  

ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ ก็ถึงเฉิงตู  เราต้องต่อรถไฟใต้ดินเพื่อไปสถานีรถไฟเฉิงตู(เหนือ)
แต่เราไม่ต้องรีบแล้ว  เพราะยังเหลือเวลาอีกเยอะ  คุณเจน(เอเจนซี่) นัดกับเราหน้าร้าน KFC
เจนเดินเข้ามาทักทายพวกเรา  พร้อมกับชี้แจงรายละเอียดต่างๆ จ่ายเงินส่วนที่เหลือ
ที่เฉินตูเราได้เจอกับ "เน" สาวไทยที่เด็ดเดี่ยว  ไปเที่ยวลาซาคนเดียวแบบ Join Group
เจนพาเราเข้าไปในสถานี  ที่รอขึ้นรถไฟไปลาซาจะถูกแยกออกจากส่วนอื่นๆ  
ด้านในคนนั่งรอแน่นจนแทบจะไม่มีทางเดิน  ระหว่างรอเจ้าหน้าที่จะแจกเอกสารแผ่นนึง
เหมือนเป็นใบยอมรับความเสี่ยงในการเดินทางครั้งนี้  สองทุ่มกว่าเจนส่งเราขึ้นรถไฟ
เราไม่ต้องรีบขึ้นรถไฟก็ได้นะครับ  รอให้คนจีนเขาขึ้นไปก่อน  เพราะมันวุ่นวายมาก

การเดินทางสู่ลาซา  สามารถเดินทางได้จากหลายเมืองในจีนนะครับ  ทั้งปักกิ่ง  เซี่ยงไฮ้
กวางโจว  ฉงชิ่ง  และเฉิงตู  บางเส้นทางรถไฟไม่ได้วิ่งทุกวัน  ตรวจสอบกันดีๆ นะครับ  
และควรให้เวลาเอเจนซี่จองตั๋วแต่เนิ่นๆ  เพราะโอกาสที่เราจะได้เตียงล่างมีสูง
ครั้งนี้เราไปเริ่มต้นที่เฉินตูเพราะเดือนเมษายน  รถไฟสายเฉินตูจะวิ่งวันคี่  ฉงชิ่งวิ่งวันคู่
ใช้เวลาเดินทางประมาณ 43 ชั่วโมง  เกือบสองวันเต็มครับที่เราต้องใช้ชีวิตบนรถไฟ
การนั่งรถไฟมีข้อดีนะครับ  เพราะรถไฟจะวิ่งใต่ระดับความสูงขึ้นไปเรื่อยๆ  
เรามีเวลาให้ร่างกายได้ปรับตัวกับความสูง  การบินตรงไปลาซาเลยจึงเสี่ยงกว่า
และสิ่งที่ทุกคนบนรถไฟเฝ้ารอ  คือวิวสวยๆ สองข้างทางรถไฟนั่นเองครับ

ขึ้นรถไฟมาสักพัก  เจ้าหน้าที่จะเอาบัตรแข็งมาแลกกับตั๋ว  และจะแลกคืนก่อนถึงลาซา
ควรพกติดตัวตลอดนะครับ  เพราะเจ้าหน้าที่จะตรวจถ้าเราเดินข้ามประเภทตู้นะครับ

รถไฟไปลาซามีที่นั่ง  3  แบบ  แบบแรกคือ Hard Seat ราคาถูกสุด
แต่ต้องนั่งหลังตรงตลอดสองวัน  แบบนี้ไม่แนะนำนะครับออกแนวทรมาน
สภาพภายในตู้โดยสารค่อนข้างแย่  คนนั่งระเกะระกะ  บางตู้นั่งแบบเกลื่อนกลาด  
สัมภาระวางเกะกะ  ควันบุรี่ยังกะไฟไหม้  สภาพห้องน้ำนี่หนักเลยครับ
แบบที่สอง (ผมไปแบบนี้) Hard Sleeper เป็นตู้นอนนะครับ  1 ห้องนอนจะมี  6  เตียง  
ฝั่งละ  3  เตียง  มีโต้ะอาหารอยู่ติดหน้าต่าง  มีกระติกน้ำร้อนไว้กดน้ำอันใหญ่ใบนึง
เตียงล่างจะสบายสุด  เพราะนั่งได้แต่ราคาจะแพงที่สุด  เตียงกลางถูกลงมาพอนั่งได้แบบก้มหัว
เตียงบนถูกที่สุด  มีที่วางกระเป๋ากว้างที่สุด  ใกล้ช่องแอร์ด้วย  แต่ลำบากต้องปีนขึ้นลง
มีหมอนพร้อมผ้าห่ม  ที่หัวเตียงมีช่องต่อท่อออกซิเจน  ใครไม่ไหวไปขอท่อได้ที่พนักงาน
แบบสุดท้ายคือ Soft Sleeper แบบนี้แพงสุด  หรูสุด  1 ห้องมีแค่  4 เตียง  มีประตูห้องด้วย

ด้านหน้าห้องมีโต้ะตัวเล็กพร้อมเก้าอี้ให้นั่งเล่น  ใครมาก่อนได้ก่อน  
ใครลุกเสียม้า  คนส่วนใหญ่ที่มานั่งคือคนที่ได้เตียงกลางกับเตียงบน  
เพราะสองเตียงนี้มันนั่งไม่ได้  ต้องนอนอย่างเดียว

-8 เมษายน 2559-
หนึ่งคืนบนรถไฟผ่านไป  รถไฟมาจอดที่สถานี  คนในห้องต่างๆ ทะยอยเดินลงไปด้านล่าง

พวกเราจึงลงไปสำรวจสถานี  ใครต้องการตุนสเบียงก็หาซื้อได้
พอได้เวลาขึ้นรถ  พนักงานก็จะเรียกเอง  ไม่ต้องกลัวตกรถไฟ

ชีวิตบนรถไฟก็นั่งๆ นอนๆ ดูวิวบ้าง  ต้มมาม่าบ้าง  จิบชาบ้าง  เดินเล่นบ้าง

ตอนเที่ยงเราพยายามจะเดินไปตู้เสบียง  ซึ่งต้องผ่านด่าน Hard Seat
สภาพมันเละเทะมาก  จนเราไม่สามารถฝ่าไปได้เลย  สุดท้ายก็รอรถเข็น
อาหารบนรถไฟราคาสูงนะครับ  ถ้าต้องการประหยัดควรตุนเสบียงให้พอ

ลงไปเดินยืดเส้นยืดสายบ้าง  แต่อย่าขึ้นมาช้านะครับ  
โต๊ะประจำเราจะมีคนมาแทนที่  และรอเอาวิชาเก้าอี้ดนตรีมาใช้