ไม่ว่าจะคิดหรือทำอะไร ทุกคนก็จะหัวเราะหาว่าเพ้อเจ้อ ถามว่าตั้งเป้าหมายในชีวิตว่าอะไร ความฝันคืออะไร พอตอบไปว่าอยากเรียนต่อโทในต่างประเทศ
เก็บเงินใช้หนี้ที่กู้มา ให้พ่อแม่ได้มีกินสบาย รอบข้างจะตอบว่าทำไม่ได้หรอกพร้อมกันยังไงก็ทำไม่ได้ทำไมต้องตัดสินกันก่อนล่ะทั้งที่ยังไม่ได้ลงมือทำด้วยซ้ำ
(ตอนนี้ จขกท.เรียนป.ตรีอยู่) แล้วมาถามเพื่ออะไร อย่าดูถูกความคิดของคนอื่นดิ แต่เราก็เก็บภาพที่เค้าหัวเราะ คำดูถูกเหยียดหยามเราไว้ในหัวตลอดว่าต้องทำให้ได้ บางทีคนที่เราไว้ใจว่าเค้าจะเชื่อมั่นในตัวเราจะเห็นด้วยกับเราสนับสนุนเรา แต่เค้ากลับหัวเราะในความคิดเราด้วยซ้ำ 555555 ไม่รู้ชีวิตนี้จะหาคนที่เข้าใจและสามารถรับฟังเราคงไม่หรอกเนาะ บางทีการยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกมันก็รู้สึกฝืนเหมิอนกันนะ  เจอแต่เรื่องเเบบนี้อยู่ทุกวันสุดท้ายก็คิดและรับฟังตัวเองนี้แหละดีที่สุด จนแบบกลายเป็นคนเงียบเก็บตัวเองอยู่แต่มุมมืดของห้อง อยู่บ้านคนเดีนวเหมือนสวรรค์ของฉัน ใครชวนไปไหนก็ไม่อยากไป ไม่อ่านหนังสือก็ดูซีรี่ส์  นั่งท่องศัพท์ ไม่ใช่คนเก่งอะไรนะหัวพอไปได้ ไม่ใช่อัจฉริยะ  อาศัยเงินคนอื่นเรียน กู้เงินเรียน มีแต่ความพยายามและความขยันเป็นต้นทุน
พ่อกับแม่ไม่มีเงินจะส่งให้มากมายแต่พ่อกับแม่จะเป็นกำลังใจให้ คิดถึงพ่อกับแม่มากมายเหลือเกินเมื่อไหร่จะได้กลับไปหา กลับบ้านทีไรรู้สึกอบอุ่นมากเลยอยู่เมืองหลวงมันวุ่นวายแต่ก็สู้ไป ไม่อยากเล่าเรื่องร้ายให้ท่านได้คิดมาก โทรไปหาพ่อบอกว่า"พ่อกับแม่รออยู่นะลูก"น้ำตาร่วงแล้วก็วางสายเพื่อไม่ให้ท่านได้รู้ว่าเราอ่อนแออยู่ ความรักของพ่อกับแม่ยิ่งใหญ่เสมอ