ฝึกนะครับ คนปฏิบัติเขาต้องฝึก บล๊อค ความคิดของตัวเอง ไม่ให้ไปข้างหน้า บล๊อค ไม่ให้คิดไปข้างหลัง ให้อยู่กับปัจจุบัน
เพราะ คิดไปข้างหน้า เหนื่อยฟรีครับ ของยังไม่เกิด กลัวโน่น กลัวนี่ กลัวไม่ได้โน่น กลัวไม่ได้นี่ กลัวไม่ได้เป็นอย่างที่คิด กลัวผิดหวัง แล้วมันจะยึดครับ ยึดว่า ต้องไม่เป็นอย่างนั้นนะ ต้องไม่เป็นอย่างนี้ ต้องให้ได้เป็น อย่างโน้ ต้องให้ได้เป็นอย่างนี้ ครั้งพอถึงเวลา มันไม่ได้ดั่งที่ใจหวัง มันก็เป็นทุกข์ครับ เขาจึงไม่สนใจที่จะต้องคิดไปข้างหน้า .........ส่วนข้างหลังก็ง่ายกว่าเยอะเลยครับ เพราะเรื่องที่ผ่านมาแล้ว แก้ไขไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ที่จะคิด มันเสียเวลาเปล่าที่จะคิดครับ....เมื่อบล๊อคจิตของเราไม่ให้ไปข้างหน้า ไม่ให้ไปข้างหลัง มัจจะอยู่กับปัจจุบันครับ เวลาไม่คิดอะไร ใจเราจะไปอยู่ที่ลมหายใจครับ ลองดูได้ครับ ทำไปเรื่อย เมื่อจิตใจ เป็นหนึ่งกับลมหายใจเมื่อไหร่ จะเป็นจุดเริ่มต้นของความสงบของใจเลยหล่ะครับ