ช่วงนี้เป็นช่วงก่อตั้งโชซอน ได้อำนาจมาอย่าง"ไม่ชอบธรรม"ในสายตาของหลายๆฝ่าย)
โดยเฉพาะการสังหารโพอึน สร้างความโกรธแค้นให้กับบัณฑิตขงจื๊อที่ถือโพอึนเป็นศูนย์รวมจิตใจ
อย่างหนัก จนพากันประท้วง ลาออกจากตำแหน่ง แล้วไปตั้งถิ่นฐานไกลถึงนอกเมืองนู่น
จำได้ว่า ซัมบงเคยบอกว่าถ้าไม่มีโพอึนมาด้วยในประเทศใหม่แห่งนี้ รากฐานบัณฑิตขงจื๊อ
ที่ซัมบงหวังมาปูเป็นแนวทางให้โชซอนจะล้าหลังไปถึงนับร้อยปีเลยทีเดียว เพราะบัณฑิต
เหล่านี้จะต่อต้านและหมดความศรัทธาในประเทศใหม่ ตอนนั้นบังวอนตอบซัมบงว่า
"เราก็กำจัดบัณฑิตเหล่านั้น แล้วสร้างขึ้นมาใหม่ก็ได้" ได้ยินแล้วขนหัวลุกเบาๆ

     และสิ่งที่ทั้งคู่เคยพูดไว้ก็ดูเหมือนจะกลายมาเป็นจริง...บังวอนก็สวมบทโหด (โคตรเท่)
สั่งเผาหมู่บ้านไปเลย ใครไม่อยู่ก็ไม่ต้องอยู่ ใครจะพิสูจน์ความซื่อสัตย์ต่อโพอึนก็เชิญตาย
ในกองไฟ แล้วบังวอนจะระลึกถึงความภักดีต่อโครยอของพวกเจ้าเอง (บังวอนพูดไปสายตาอำมหิต
มาก กึ่งเล่นกึ่งจริง)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แต่ภายหลังครองราชย์บังวอนทำแบบนั้นจริงๆ บังวอนยกย่องโพอึนว่าเป็นสัญลักษณ์
แห่งความภักดีที่ไม่มีวันตาย เป็นผู้ปกป้องโครยอเป็นคนสุดท้าย

     ส่วนคนที่เลือกที่จะอยู่ บังวอนก็จับอดอาหารซะ ให้รู้รสชาติของความหมดหวัง จะได้รู้สึก
ถึงการอยากได้อำนาจเพื่อการแก้แค้น

     ยูอาอินก็เล่นซะสุดยอดเลย เก็บรายละเอียดครบทุกเม็ด ยิ่งตอนสุดท้ายที่คุยกับยอนฮยางแล้ว
แววตาเปี่ยมไปด้วยความโลภแห่งอำนาจนี่สุดๆ แทบจะกลืนกินผู้ชม 555


     บังวอนพิสูจน์ให้เห็นอีกครั้งว่าเป็นคนตัดสินใจเฉียบขาดมาก ไม่กลัวว่าที่สิ่งที่ตนทำจะห่ามแค่ไหน
ตราบใดที่ผลของมันจะเป็นไปตามที่หวัง บังวอนไม่ลังเลเลย

     มูมยองกลับมามีบทบาท(ซักที) ตอนนี้ผมกำลังเรียบเรียงในหัวอยู่ว่าอะไรเป็นยังไง รู้สึกงงๆกับเป้าหมาย
ขององค์กรนี้เหมือนกัน แต่ไอ้ประเด็นที่เถียงกับซัมบงในตอนที่ 37 เรื่องการเก็บกดความต้องการนี่น่าสนใจนะ
การกระตุ้นให้มนุษย์ได้ความต้องการ ปลดปล่อยความโลภแล้วจะทำให้ชาติพัฒนาได้ไปอีกในร้อยปีพันปี
อืม...น่าสนใจดี เดี๋ยวมาเขียนเรื่องนี้ทีหลังละกัน