สวัสดีค่ะ   เราขอเล่าเรื่องก่อนเลย จขกท.เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ที่กรุงเทพ   ตั้งเเต่จำความได้ เห็นพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยๆ จนกระทั่งพ่อมีเมียน้อยคนเเรก เราจำได้ เราเห็นเเม่แอบร้องไห้  หันมาแอบสูบบุหรี่โดยไม่ให้เรารู้  ตั้งเเต่นั้นมาเราเลยเป็นเด็กดี  เราไม่เคยได้หนุนตักพ่อเเม่ ไม่เคยกลับมาเล่าเรื่องเพื่อนๆที่โรงเรียนให้ฟัง   พ่อเเม่ตัดสินใจส่งเราเเละน้องไปอยู่กับปู่กับย่า เรารับจ้างชามล้างก๋วยเตี๋ยว  รับจ้างขายของตั้งเเต่ยังเล็ก  เกรดเฉลี่ยอยู่ในเกณฑ์ดีมาตลอด  เราไม่เคยน้อยใจที่พ่อเเม่เราไม่เหมือนคนอื่น  จนกระทั้งเราได้เข้ามหาลัย ปี1 เทอมเเรกเราได้ 3.70 เราได้มีโอกาสบอกพวกท่าน  ทั้งพ่อเเม่ เเละปู่ย่า ทุกคน ล้วนมีสีหน้าเดียวกันคือเเค่พยักหน้า  นั้นเองล่ะที่เป็นจุดเริ่มต้นของกระทู้นี้  เรามองย้อนไป เราทำงานตั้งเเต่เด็ก สอบเข้าม.1ได้  เเอดมิชชั่นเข้ามหาลัยได้  ไม่เคยได้รับคำชมเหมือนที่ครอบครัวอื่นเลย  บางทีเราเหนื่อยมากๆ  ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง อยากได้เเค่คำปลอบใจ  ไม่อยากได้ของราคาเเพงๆเเต่เป็นคำชื่นชมที่มาจากครอบครัวของเราเท่านั้นเอง