ไม่ใช่บ่มเพาะโดยไม่รู้ตัวค่ะ

ตั้งใจ / ฝึกฝน ให้เกิดนิสัยแบบนี้ขึ้นมา

เพราะ เห็นตัวอย่างทั้งสองทาง

เห็นประโยชน์ของความเมตตา จากคนที่มีเมตตามากๆ (ครูบาอาจารย์ และ รุ่นพี่นักปฏิบัติธรรม)

เห็นโทษจากความใจร้อน ขี้โกรธ (จากข่าวสาร คนระเบิดโทสะใส่กัน ฆ่ากัน ด้วยเรื่องเล็กน้อย)

เรามีพื้นฐาน เป็นคนอ่อนโยนมาตั้งแต่เด็ก ...
แต่พอเข้าสู่วงการการทำงาน  ต้องเจอ เสือ สิงห์ กระทิง แรด  สัญชาตญาณเอาตัวรอด ทำให้เราแข็งกร้าวขึ้นมา

โชคดี ที่ใจมีศรัทธาเรื่องการให้ผลของกรรมวิบาก
และมีใจรักในคำสอนของพระพุทธเจ้า

พอถึงเวลาต้องเลือกทางจริงๆ เราจึง “เลือก” ที่จะเป็นคนใจเย็น มากไปด้วยเมตตา ดีกว่า ยอมแพ้กิเลส
แล้วกลายเป็นคนเจ้าโทสะ ค่ะ

ดังนั้น ในชีวิตประจำวัน คนที่ทำงานกับเรา  จะเห็นว่าเราใจเย็น และ ใจดีมาก
คนทั่วไป จะมองว่า เราเป็นตัวแทนของความเมตตา และอ่อนโยน

มีแต่ตัวเรา
ที่รู้ว่า เมื่อ จิตไปกระทบอารมณ์ที่ไม่ชอบใจ
หรือ ไปพบเจอกับความอยุติธรรมใด ก็ยังอยากจะเอาคืน และตอบโต้

แต่มักจะเลือก เฝ้าดูอารมณ์ร้อนรุ่ม ที่เกิดขึ้น ให้เห็นอนิจจังของมัน
และคอยใช้สถานการณ์เป็นตัวทดสอบตัวเอง ว่าเราจะเมตตา คนที่น่าชิงชัง ได้เท่ากับคนที่น่ารักใคร่ ได้แค่ไหน - เพียงใดแล้ว