ต่อจากกระทู้
http://ppantip.com/topic/34744720
ยามบ่าย จังหวะชีวิตในย่าน Gion, จักรยานคู่บ้านมาชิยะ กับการตามหาไมโกะซังแห่งถนน Hanamikoji
สืบเนื่องจากตอนที่แล้ว
ผมก้าวขึ้นรถไฟ สายเดิม กลับมายังย่าน Gion ตำบลที่แสนจะคึกคักในยามนี้ Gion ถูกคั่นด้วยถนน Shijo-dori โดยมีศาลเจ้า Yasaka-Jinja เป็นจุดเริ่มต้น ยาวไปจนสะพานข้ามแม่น้ำคาโมะ
ด้วยการออกเดินสำรวจทุกๆวัน ผมเลยร่างแผนที่ในใจเป็นข้อสังเกตเล็กๆว่า ย่านนี้ถูกแบ่งให้เป็นชุมชน อกแตก แบ่งแยก 2 ฝั่งหลักๆคือ หากเรายืนหันหลังให้กับศาลเจ้า Yasaka-Jinja ฝั่งซ้ายมือจะเป็นฝั่งย่านบ้านเก่าซึ่งมีร้านอาหารหรูหรารูปแบบ “ไคเซกิ” และโรงน้ำชาเปิดให้บริการแก่ลูกค้าขาประจำในเวลาค่ำ
ส่วนฝั่งขวามือจะเป็นย่านร้านค้าโครงสร้างตึกสมัยใหม่สลับกับบ้านมาชิยะดั่งเดิม ซึ่งยามค่ำคืนจะคลาคล่ำไปด้วยสถานบันเทิงเริงสุรา ผับบาร์สมัยใหม่ ตลอดจนร้านอาหารที่พร้อมต้อนรับลูกค้าชาวต่างชาติอย่างอบอุ่นด้วยเมนูภาษาอังกฤษ
ผมเริ่มต้นเดินสำรวจย่านบ้านเก่าในซอยยอดนิยมของนักท่องเที่ยวนั่นคือซอย Hanamikoji ซึ่งอาคารบ้านเรือนร้านค้าแต่ละหลังจะยังคงความเป็นบ้านเก่าสไตล์มาชิยะ (Machiya) ซึ่งให้ความรู้สึกถึงความเป็นญี่ปุ่นดั้งเดิม แต่ยังคงสวยงาม สะอาดสะอ้าน
ใครที่คุ้นเคยกับฉากในละครดังในสมัยก่อนเรื่องโอชินคงจะคุ้นตา แล้วก็คงอินไปกับภาพบ้านเรือนและบรรยากาศที่เห็นอยู่ตรงหน้าไม่น้อยเลยทีเดียว
ผมเดินไปตามตรอกซอกซอยน้อยๆ เพื่อหลีกเลี่ยงเพื่อนๆนักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ในซอย Hanamikoji ให้ได้เดินสำรวจและอิ่มเอมใจไปกับสถาปัตยกรรมแบบญี่ปุ่นดั้งเดิม
ผมหันซ้ายแลขวาก็สะดุดตากับ 2 สิ่งคือ ศาลพระภูมิแบบญี่ปุ่น วัฒนธรรมความเชื่อที่หยั่งรากด้วยวิถีแห่งการเคารพเทพเจ้าของชาวอาทิตย์อุทัย และอีกสิ่งหนึ่งคือ จักรยานพาหนะที่แสนสะดวกสบายในการเดินทางของชาวเกียวโต
ศาลพระภูมิ ความเชื่อ จิตใจ และจิตวิญญาณ ตามวิถีดั้งเดิมของชาวเกียวโต
จักรยานกับบ้านมาชิยะ
จักรยาน พาหนะHipster ที่ชาวเกียวโตใช้เดินแทนขา ผมได้มีโอกาสอ่านหนังสือหลายๆเล่ม ที่เกี่ยวข้องกับวิถีชีวิตที่ดำเนินไปพร้อมกับจักรยานของชาวเกียวโต ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางไปทำงาน พักผ่อนหย่อนใจหรือจ่ายตลาด การปั่นจักรยานล้วนผูกพันกับชาวเกียวโต
เพราะเกียวโตเป็นเมืองที่มีพื้นที่ราบ และมีถนนซอกซอยเล็กๆอยู่มาก ประกอบกับพื้นที่เป็นเมืองกว้างใหญ่ จักรยานจึงเป็นพาหนะที่สะดวกที่สุดสำหรับการเดินทาง ผมเดินไปก็จะเห็นจักรยานจอดอยู่หน้าบ้านมาชิยะ แทบจะทุกบ้าน ด้วยความฉงนปนทะเล้นคิดไปว่าแถวนี้คงซื้อบ้านแถมจักรยานด้วย
ผมสนใจเช่ารถจักรยานเพื่อปั่นสำรวจ ตั้งแต่วางแผนเดินทาง แต่แล้วด้วยอุณหภูมิเลขตัวเดียว เดินหายใจควันออกปากแบบนี้ ผมขอข้ามแผนการ ขอยกไปปั่นในโอกาสหน้าจะดีกว่านะจักรยานจ๋า
ในทุกๆวันผมจะพบเห็น หญิงสาวชาวญี่ปุ่น หรือนักท่องเที่ยวต่างชาติ ที่แต่งกายนุ่งห่มด้วยชุดกิโมโนสีหวาน เดินเล่น ทานขนมและถ่ายภาพกันอย่างสนุกสนาน ในย่านนี้ไปจนถึงย่านใกล้เคียง ดูน่ารักไปอีกแบบ นี่เป็นหนึ่งในเสน่ห์ของย่าน Gion ที่ทำให้ผมตกหลุมรัก
รถลากนำเที่ยว หรือรถเจ๊กบ้านเราในอดีต พาหนะสุดคลาสสิคที่ใช้แรงคนในการขับเคลื่อน สำหรับนักท่องเที่ยวกระเป๋าหนักที่นิยมความแปลกใหม่ประทับใจ ผมว่าสะดวกสบายเข้าได้ทุกซอกมุม แถมยังมีไกด์ท้องถิ่นส่วนตัวด้วยนะ
ผมเป็นคนหนึ่งที่สังเกตว่า พนักงานลากรถในเกียวโตนี้ มิใช่ลุงแก่ๆ ดูมอมแมม ดูเหมือนใช้แรงงานอย่างหนักมาแต่อย่างใด ล้วนดูเป็นคนหนุ่มหน้าตาดี หรือมีรูปร่างที่ล่ำสัน แต่งกายสะอาดสะอ้าน และต้องกางเกงฟิต! ทุกคน
ไม่แปลกใจเลยที่มีสาวๆน่ารัก เลือกใช้บริการพ่อหนุ่มรถลากหน้าตาเป็นมิตร สำหรับการท่องเที่ยวในเขต Gion อยู่มาก
ออกตามหาไมโกะซังแห่งถนน Hanamikoji
ศิลปินสาวสวยในชุดกิโมโนอันหรูหรา แต่งหน้าขาวดังสีหิมะ ปากสีแดงชาด มนเสน่ห์เย้ายวนใจที่ชวนหลงใหลมานับพันปี เกอิชา หรือที่เกโกะซัง และไมโกะซัง เป้าหมายหลักของการเดินทาง และการเลือกที่พักในย่าน Gion แห่งนี้ของผม
จากภาพยนตร์ดัง Memoirs of a Geisha เมื่อหลายปีก่อน และจากสารคดีของ NHK และ BBC เรื่องเกี่ยวกับการอดทนฝึกฝนเพื่อจะเป็นไมโกะหรือเกอิชาฝึกหัด มันเป็นแรงบันดาลใจให้ผม อยากพบตัวจริงของพวกเธอเหล่านั้นสักครั้ง ความสวยงาม ซึ่งรวมไว้ดังศิลปวัฒนธรรมที่มีชีวิต
การตามหาไมโกะในย่าน Gion ไม่ใช่เรื่องยากเย็น แต่เรื่องที่ยากมากๆสำหรับผมคือ การกดชัตเตอร์ถ่ายภาพเธอให้ได้อย่างคมชัด เพราะเหล่าสาวๆเกอิชา จะไม่นิยมถูกถ่ายภาพสักเท่าใด เธอจะเดินไว ไวเสียจนบางทีคุณตั้ง Shutter Speed ของกล้อง ไม่ทันพวกเธอ และเมื่อเธอรู้ว่าคุณจะถ่ายภาพ เธอจะก้มหน้าและเพิ่มจังหวะในการสาวเท้าของเธอให้ไวขึ้น ซึ่งเธอเองยืนอยู่บนเกี๊ยะไม้ที่สูงมาก
มีข้อห้ามที่เขียนไว้ชัดเจน ว่าห้ามเรียกขอถ่ายรูป หรือแตะต้องกิโมโนของเธอ เพราะว่าทุกครั้งหากเราพบเธอกำลังเดินก้าวเท้าอย่างเร่งรีบอยู่บนถนน นั่นคือเธอกำลังจะรีบเดินไปทำงาน อาจเกิดอันตรายหกล้ม หรือเกิดความเข้าใจผิดได้
ภาพเจ้าหน้าที่สาว ผู้อำนวยความปลอดภัยแก่นักท่องเที่ยวและสาวๆไมโกะ ในซอย Hanamikoji อย่าเผลอทำอะไรผิดเข้าหล่ะ!!
คู่มือการถ่ายภาพ Geisha ผมศึกษาจาก website ของ CNN มีอยู่ด้วยกัน 7 ข้อ ตาม Link นี้เลยครับ
http://edition.cnn.com/2014/06/30/travel/geisha-hunting-kyoto/
อ่อ! แล้วเราจะแยก Geisha จริง กับ Studio Geisha ได้ยังไง? ถ้าคุณเห็นสาวสวยในชุด Geisha เต็มยศ ในสถานที่ท่องเที่ยว ที่ไม่ใช่ย่านนี้นะ เช่น ป่าไผ่อาราชิยาม่า หรือวัดน้ำใส และหล่อนเดินเล่นช้าๆ แล้วก็ยอมให้คุณถ่ายภาพได้ง่ายๆ ผมคิดว่าคุณก็คงเจอ Studio Geisha แล้วหล่ะ!!
บางครั้ง หากคุณพบหญิงสาว ด้วยหน้าสดแต่ดูสวย ในชุดกิโมโนผ้าไหมราคาแพง ทรงผมโบราณตรงข้ามกับหน้าตาอันอ่อนเยาว์ของเธอ เดินอยู่ในย่านการค้า หรือร้านคาเฟ่ขนมหวาน นั่นแหละคือยามว่างของพวกเธอ เหล่าไมโกะน้อย มาที่ Gion สิครับ ผมรับรองว่าคุณจะได้พบพวกเธอ
บุพเพสันนิวาส
นี่ก็เป็นเวลา 5 โมงครึ่งแล้ว มือผมเริ่มเย็นเฉียบ ด้วยอุณหภูมิที่ลดต่ำลงมากผนวกกับความหิวกระหายที่ร่างกายเรียกร้อง แต่ก็ยังไม่ได้ภาพสาวงาม Geisha ที่ต้องการสักที สงสัยวันนี้คงจะต้องหมดหวัง ด้วยเหตุนั้นผมเลยก้าวเดินออกมาในซอยใหญ่ Hanamikoji เพื่อที่จะออกไปหาอะไรทานย่านถนนใหญ่
ทันใดนั้นเอง ผมก็ได้พบ รถแท็กซี่ มีคนขับรถแท็กซี่เปิดประตูยืนรอผู้โดยสารด้วยท่าทางขึงขังอยู่ที่หน้าร้านน้ำชาร้านหนึ่ง นักท่องเที่ยวญี่ปุ่นยืนถือโทรศัพท์รอเพื่อรอถ่ายรูป อยู่ฝั่งตรงข้าม ผมตื่นเต้น คิดในใจว่านี่อาจเป็นเหมือนที่ใครต่อใครได้เล่าไว้ หากมีคนขับรถรอผู้โดยสารเช่นนี้ในเวลาเย็นอาจเป็นรถของ Geisha ที่กำลังจะเดินทางกลับก็เป็นได้
ผมตั้งกล้องด้วยเลนส์ซูมยาวที่มีแล้วตั้งตารออย่างตื่นเต้น เวลาผ่านไปนานขึ้นๆ ผู้คนเริ่มต่างหลั่งไหลมาออกันข้างรถมากขึ้นๆจนการจราจรบนซอยแคบๆแห่งนี้ติดขัด เป็นสัญญาณชัดเจนว่าผมจะเจอแน่ๆ จนกระทั่งเหล่าสาวสวยในชุดกิโม โนอันหรูหราก้าวออกมาจากประตู ผ่านโคมสีแดงของโรงน้ำชา ชัตเตอร์ในมือผมรัวแบบไม่ยั้ง สักพักมีไมโกะน้อยนางหนึ่ง ท่าทางน่ารัก เธอโบกมือทักทายเหล่าแฟนคลับของเธออย่างสนิทสนมเป็นกันเองดุจดาราดัง จนกระทั้งเกโกะรุ่นพี่ของเธอมองค้อน จนเธอต้องกลับมาเดินก้าวย่างอย่างเรียบร้อย ดูช่างน่าขบขัน และแล้วพวกหล่อนก็ขึ้นรถจากไป
ผมยิ้มด้วยความสุขใจอย่างประหลาดพร้อมกับโบกมือเบาๆให้ไมโกะน้อยคนนั้น เวลาเพียงไม่กี่นาทีในวันนั้น แต่ความประทับใจของผมยังติดตรึงนานจนนาทีนี้ ครับ…ผมได้พบแล้ว my memoirs of geisha...
ตอนต่อไป
เต้าหู้ขาว ธาราใส ป่าไผ่ในฤดูเหมันต์ เดินท่ามกลางปุยหนาวขาวบริสุทธิ์…ที่อาราชิยาม่า
[CR] Kyoto Slow Walker, เกียวโต เดินช้า ท้าลมหนาว...ตอนที่ 2
http://ppantip.com/topic/34744720
ยามบ่าย จังหวะชีวิตในย่าน Gion, จักรยานคู่บ้านมาชิยะ กับการตามหาไมโกะซังแห่งถนน Hanamikoji
สืบเนื่องจากตอนที่แล้ว
ผมก้าวขึ้นรถไฟ สายเดิม กลับมายังย่าน Gion ตำบลที่แสนจะคึกคักในยามนี้ Gion ถูกคั่นด้วยถนน Shijo-dori โดยมีศาลเจ้า Yasaka-Jinja เป็นจุดเริ่มต้น ยาวไปจนสะพานข้ามแม่น้ำคาโมะ
ด้วยการออกเดินสำรวจทุกๆวัน ผมเลยร่างแผนที่ในใจเป็นข้อสังเกตเล็กๆว่า ย่านนี้ถูกแบ่งให้เป็นชุมชน อกแตก แบ่งแยก 2 ฝั่งหลักๆคือ หากเรายืนหันหลังให้กับศาลเจ้า Yasaka-Jinja ฝั่งซ้ายมือจะเป็นฝั่งย่านบ้านเก่าซึ่งมีร้านอาหารหรูหรารูปแบบ “ไคเซกิ” และโรงน้ำชาเปิดให้บริการแก่ลูกค้าขาประจำในเวลาค่ำ
ส่วนฝั่งขวามือจะเป็นย่านร้านค้าโครงสร้างตึกสมัยใหม่สลับกับบ้านมาชิยะดั่งเดิม ซึ่งยามค่ำคืนจะคลาคล่ำไปด้วยสถานบันเทิงเริงสุรา ผับบาร์สมัยใหม่ ตลอดจนร้านอาหารที่พร้อมต้อนรับลูกค้าชาวต่างชาติอย่างอบอุ่นด้วยเมนูภาษาอังกฤษ
ผมเริ่มต้นเดินสำรวจย่านบ้านเก่าในซอยยอดนิยมของนักท่องเที่ยวนั่นคือซอย Hanamikoji ซึ่งอาคารบ้านเรือนร้านค้าแต่ละหลังจะยังคงความเป็นบ้านเก่าสไตล์มาชิยะ (Machiya) ซึ่งให้ความรู้สึกถึงความเป็นญี่ปุ่นดั้งเดิม แต่ยังคงสวยงาม สะอาดสะอ้าน
ใครที่คุ้นเคยกับฉากในละครดังในสมัยก่อนเรื่องโอชินคงจะคุ้นตา แล้วก็คงอินไปกับภาพบ้านเรือนและบรรยากาศที่เห็นอยู่ตรงหน้าไม่น้อยเลยทีเดียว
ผมเดินไปตามตรอกซอกซอยน้อยๆ เพื่อหลีกเลี่ยงเพื่อนๆนักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ในซอย Hanamikoji ให้ได้เดินสำรวจและอิ่มเอมใจไปกับสถาปัตยกรรมแบบญี่ปุ่นดั้งเดิม
ผมหันซ้ายแลขวาก็สะดุดตากับ 2 สิ่งคือ ศาลพระภูมิแบบญี่ปุ่น วัฒนธรรมความเชื่อที่หยั่งรากด้วยวิถีแห่งการเคารพเทพเจ้าของชาวอาทิตย์อุทัย และอีกสิ่งหนึ่งคือ จักรยานพาหนะที่แสนสะดวกสบายในการเดินทางของชาวเกียวโต
ศาลพระภูมิ ความเชื่อ จิตใจ และจิตวิญญาณ ตามวิถีดั้งเดิมของชาวเกียวโต
จักรยานกับบ้านมาชิยะ
จักรยาน พาหนะHipster ที่ชาวเกียวโตใช้เดินแทนขา ผมได้มีโอกาสอ่านหนังสือหลายๆเล่ม ที่เกี่ยวข้องกับวิถีชีวิตที่ดำเนินไปพร้อมกับจักรยานของชาวเกียวโต ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางไปทำงาน พักผ่อนหย่อนใจหรือจ่ายตลาด การปั่นจักรยานล้วนผูกพันกับชาวเกียวโต
เพราะเกียวโตเป็นเมืองที่มีพื้นที่ราบ และมีถนนซอกซอยเล็กๆอยู่มาก ประกอบกับพื้นที่เป็นเมืองกว้างใหญ่ จักรยานจึงเป็นพาหนะที่สะดวกที่สุดสำหรับการเดินทาง ผมเดินไปก็จะเห็นจักรยานจอดอยู่หน้าบ้านมาชิยะ แทบจะทุกบ้าน ด้วยความฉงนปนทะเล้นคิดไปว่าแถวนี้คงซื้อบ้านแถมจักรยานด้วย
ผมสนใจเช่ารถจักรยานเพื่อปั่นสำรวจ ตั้งแต่วางแผนเดินทาง แต่แล้วด้วยอุณหภูมิเลขตัวเดียว เดินหายใจควันออกปากแบบนี้ ผมขอข้ามแผนการ ขอยกไปปั่นในโอกาสหน้าจะดีกว่านะจักรยานจ๋า
ในทุกๆวันผมจะพบเห็น หญิงสาวชาวญี่ปุ่น หรือนักท่องเที่ยวต่างชาติ ที่แต่งกายนุ่งห่มด้วยชุดกิโมโนสีหวาน เดินเล่น ทานขนมและถ่ายภาพกันอย่างสนุกสนาน ในย่านนี้ไปจนถึงย่านใกล้เคียง ดูน่ารักไปอีกแบบ นี่เป็นหนึ่งในเสน่ห์ของย่าน Gion ที่ทำให้ผมตกหลุมรัก
รถลากนำเที่ยว หรือรถเจ๊กบ้านเราในอดีต พาหนะสุดคลาสสิคที่ใช้แรงคนในการขับเคลื่อน สำหรับนักท่องเที่ยวกระเป๋าหนักที่นิยมความแปลกใหม่ประทับใจ ผมว่าสะดวกสบายเข้าได้ทุกซอกมุม แถมยังมีไกด์ท้องถิ่นส่วนตัวด้วยนะ
ผมเป็นคนหนึ่งที่สังเกตว่า พนักงานลากรถในเกียวโตนี้ มิใช่ลุงแก่ๆ ดูมอมแมม ดูเหมือนใช้แรงงานอย่างหนักมาแต่อย่างใด ล้วนดูเป็นคนหนุ่มหน้าตาดี หรือมีรูปร่างที่ล่ำสัน แต่งกายสะอาดสะอ้าน และต้องกางเกงฟิต! ทุกคน
ไม่แปลกใจเลยที่มีสาวๆน่ารัก เลือกใช้บริการพ่อหนุ่มรถลากหน้าตาเป็นมิตร สำหรับการท่องเที่ยวในเขต Gion อยู่มาก
ออกตามหาไมโกะซังแห่งถนน Hanamikoji
ศิลปินสาวสวยในชุดกิโมโนอันหรูหรา แต่งหน้าขาวดังสีหิมะ ปากสีแดงชาด มนเสน่ห์เย้ายวนใจที่ชวนหลงใหลมานับพันปี เกอิชา หรือที่เกโกะซัง และไมโกะซัง เป้าหมายหลักของการเดินทาง และการเลือกที่พักในย่าน Gion แห่งนี้ของผม
จากภาพยนตร์ดัง Memoirs of a Geisha เมื่อหลายปีก่อน และจากสารคดีของ NHK และ BBC เรื่องเกี่ยวกับการอดทนฝึกฝนเพื่อจะเป็นไมโกะหรือเกอิชาฝึกหัด มันเป็นแรงบันดาลใจให้ผม อยากพบตัวจริงของพวกเธอเหล่านั้นสักครั้ง ความสวยงาม ซึ่งรวมไว้ดังศิลปวัฒนธรรมที่มีชีวิต
การตามหาไมโกะในย่าน Gion ไม่ใช่เรื่องยากเย็น แต่เรื่องที่ยากมากๆสำหรับผมคือ การกดชัตเตอร์ถ่ายภาพเธอให้ได้อย่างคมชัด เพราะเหล่าสาวๆเกอิชา จะไม่นิยมถูกถ่ายภาพสักเท่าใด เธอจะเดินไว ไวเสียจนบางทีคุณตั้ง Shutter Speed ของกล้อง ไม่ทันพวกเธอ และเมื่อเธอรู้ว่าคุณจะถ่ายภาพ เธอจะก้มหน้าและเพิ่มจังหวะในการสาวเท้าของเธอให้ไวขึ้น ซึ่งเธอเองยืนอยู่บนเกี๊ยะไม้ที่สูงมาก
มีข้อห้ามที่เขียนไว้ชัดเจน ว่าห้ามเรียกขอถ่ายรูป หรือแตะต้องกิโมโนของเธอ เพราะว่าทุกครั้งหากเราพบเธอกำลังเดินก้าวเท้าอย่างเร่งรีบอยู่บนถนน นั่นคือเธอกำลังจะรีบเดินไปทำงาน อาจเกิดอันตรายหกล้ม หรือเกิดความเข้าใจผิดได้
ภาพเจ้าหน้าที่สาว ผู้อำนวยความปลอดภัยแก่นักท่องเที่ยวและสาวๆไมโกะ ในซอย Hanamikoji อย่าเผลอทำอะไรผิดเข้าหล่ะ!!
คู่มือการถ่ายภาพ Geisha ผมศึกษาจาก website ของ CNN มีอยู่ด้วยกัน 7 ข้อ ตาม Link นี้เลยครับ
http://edition.cnn.com/2014/06/30/travel/geisha-hunting-kyoto/
อ่อ! แล้วเราจะแยก Geisha จริง กับ Studio Geisha ได้ยังไง? ถ้าคุณเห็นสาวสวยในชุด Geisha เต็มยศ ในสถานที่ท่องเที่ยว ที่ไม่ใช่ย่านนี้นะ เช่น ป่าไผ่อาราชิยาม่า หรือวัดน้ำใส และหล่อนเดินเล่นช้าๆ แล้วก็ยอมให้คุณถ่ายภาพได้ง่ายๆ ผมคิดว่าคุณก็คงเจอ Studio Geisha แล้วหล่ะ!!
บางครั้ง หากคุณพบหญิงสาว ด้วยหน้าสดแต่ดูสวย ในชุดกิโมโนผ้าไหมราคาแพง ทรงผมโบราณตรงข้ามกับหน้าตาอันอ่อนเยาว์ของเธอ เดินอยู่ในย่านการค้า หรือร้านคาเฟ่ขนมหวาน นั่นแหละคือยามว่างของพวกเธอ เหล่าไมโกะน้อย มาที่ Gion สิครับ ผมรับรองว่าคุณจะได้พบพวกเธอ
บุพเพสันนิวาส
นี่ก็เป็นเวลา 5 โมงครึ่งแล้ว มือผมเริ่มเย็นเฉียบ ด้วยอุณหภูมิที่ลดต่ำลงมากผนวกกับความหิวกระหายที่ร่างกายเรียกร้อง แต่ก็ยังไม่ได้ภาพสาวงาม Geisha ที่ต้องการสักที สงสัยวันนี้คงจะต้องหมดหวัง ด้วยเหตุนั้นผมเลยก้าวเดินออกมาในซอยใหญ่ Hanamikoji เพื่อที่จะออกไปหาอะไรทานย่านถนนใหญ่
ทันใดนั้นเอง ผมก็ได้พบ รถแท็กซี่ มีคนขับรถแท็กซี่เปิดประตูยืนรอผู้โดยสารด้วยท่าทางขึงขังอยู่ที่หน้าร้านน้ำชาร้านหนึ่ง นักท่องเที่ยวญี่ปุ่นยืนถือโทรศัพท์รอเพื่อรอถ่ายรูป อยู่ฝั่งตรงข้าม ผมตื่นเต้น คิดในใจว่านี่อาจเป็นเหมือนที่ใครต่อใครได้เล่าไว้ หากมีคนขับรถรอผู้โดยสารเช่นนี้ในเวลาเย็นอาจเป็นรถของ Geisha ที่กำลังจะเดินทางกลับก็เป็นได้
ผมตั้งกล้องด้วยเลนส์ซูมยาวที่มีแล้วตั้งตารออย่างตื่นเต้น เวลาผ่านไปนานขึ้นๆ ผู้คนเริ่มต่างหลั่งไหลมาออกันข้างรถมากขึ้นๆจนการจราจรบนซอยแคบๆแห่งนี้ติดขัด เป็นสัญญาณชัดเจนว่าผมจะเจอแน่ๆ จนกระทั่งเหล่าสาวสวยในชุดกิโม โนอันหรูหราก้าวออกมาจากประตู ผ่านโคมสีแดงของโรงน้ำชา ชัตเตอร์ในมือผมรัวแบบไม่ยั้ง สักพักมีไมโกะน้อยนางหนึ่ง ท่าทางน่ารัก เธอโบกมือทักทายเหล่าแฟนคลับของเธออย่างสนิทสนมเป็นกันเองดุจดาราดัง จนกระทั้งเกโกะรุ่นพี่ของเธอมองค้อน จนเธอต้องกลับมาเดินก้าวย่างอย่างเรียบร้อย ดูช่างน่าขบขัน และแล้วพวกหล่อนก็ขึ้นรถจากไป
ผมยิ้มด้วยความสุขใจอย่างประหลาดพร้อมกับโบกมือเบาๆให้ไมโกะน้อยคนนั้น เวลาเพียงไม่กี่นาทีในวันนั้น แต่ความประทับใจของผมยังติดตรึงนานจนนาทีนี้ ครับ…ผมได้พบแล้ว my memoirs of geisha...
ตอนต่อไป
เต้าหู้ขาว ธาราใส ป่าไผ่ในฤดูเหมันต์ เดินท่ามกลางปุยหนาวขาวบริสุทธิ์…ที่อาราชิยาม่า