ที่ตั้งกระทู้ขึ้นมาเพราะเจ้าของกระทู้เป็นคนจืดจางค่ะ และคิดว่าคงมีคนที่จืดจางแบบเราบ้างล่ะ

กระทู้นี้แชร์ความรู้สึกกที่จืดจางที่สุด เล่าๆ ขำๆ คลายเครียดกันเนอะ ^___^

ของเรา เราเป็นผู้หญิงจืดจางมาก ไม่ค่อยพูดค่อยจา วันๆเอาแต่นั่งจิ้มโทรศัพท์

วัยมัธยมของเราตั้งแต่ม.1-ม.3 เพื่อนมีอยู่ที่เชื่อใจจริงๆมี 1 คน ที่เราคุยได้ทุกเรื่อง แต่เพื่อนคนนั้นของเราดันย้ายไปอยู่กลุ่มอื่นแล้วทิ้งเราไว้ (ฮาาาาาาา) เราก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่จริงๆเสียความรู้สึกนะ ._____. เวลาที่เจอกันโดยบังเอิญเรามองหน้านาง นางยังไม่มองกลับเลย .____. คำว่าทักทายนี่ไม่มี (ฮาาาาาาาา)

เรื่องที่สอง
ตอนม.3เราได้แอบชอบเพื่อนคนหนึ่งในห้อง จริงๆเราแอบชอบมาตั้งแต่ม.1แล้ว แต่ม.3เราเพิ่งรวยรวมความกล้าไปบอกชอบ ไม่ได้บอกชอบต่อหน้า ไปบอกในแชท

เรา :: นายเนม.(นามสมมติ) อย่าบอกใครนะ เราชอบแก

นายเนม. :: โดนเพื่อนแกล้งเปล่าเนี่ย 555555

เรา :: เปล่าหรอก ไม่ได้โดนแกล้ง

นายเนม :: อ่อ ขอบคุณที่ชอบนะ

จบการสนทนา ....

ตอนนั้นเรารู้ว่าเราไม่ได้หน้าตาดี ก็พอรู้อยู่ แต่ที่เจ็บใจที่สุดคือนายเนมในห้องเรียนนั่งข้างๆเราแล้วเขาย้ายหนีไปนั่งที่อื่นเลยจ้าาาาาาา (ฮาาาาาาาาาา)

หัวเราะทั้งน้ำตาเลยค่ะ