ปกติเราจะได้ยินคำว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันใช่มั้ยครับ แต่ในกรณีของผมนั้นแตกต่างนิดหน่อยครับ ตอนนี้ผมอายุประมาณ20ต้นๆส่วนน้องชายผมกำลังจะเรียนจะจบม.6แต่ก็ไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่าเพราะติด0ติด ร ตั้งแต่ม.4รวมๆแล้ว 13ตัว ตอนนี้เหลือ 9หรือ5ตัวนี่แหละผมเองก็จำไม่ได้ละ ซึ่งผมก็เบื่อที่จะเตือนแล้วเพราะยิ่งเตือนเหมือนยิ่งสุมไฟในใจน้อง
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เรื่องมีอยู่ว่าผมเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์เป็นเกมส์ออนไลน์นั่นแหละครับในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์และในขณะที่ผมเล่นกำลังสนุกๆอยู่ ท่านผู้มีพระคุณ(แม่ของผม)เดินเข้ามาสั่งผมว่าให้เลิกเล่นเดี๋ยวนี้ ซึ่งผมพึ่งเล่นได้แค่3ชั่วโมงแล้วเกมส์ที่ผมเล่นนั้นระบบเสิร์จหาผู้เล่นนั้นหานานมาก กว่าจะได้เล่นต้องรอไม่ต่ำกว่า20นาที ซึ่งผมก็คิดว่าขออีกสักตาแล้วกันไหนๆก็เป็นวันหยุดทั้งที ผมก็รอไปประมาณได้ครึ่งชั่วโมง พอท่านผู้มีพระคุณเห็นก็เดินเข้ามาอีกรอบรอบนี้ท่านตวาดใส่ผมว่า ทำไมยังไม่เลิกเล่นอีก ในใจผมก็คิดละว่ากุพึ่งจะเล่นได้แค่3ชั่วโมงเองถ้าตัดเวลารอหาผู้เล่นรวมๆแล้วไม่ถึง3ชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่ในใจก็คิดนะว่าอ่ะเลิกก็เลิกจะได้ไม่มีปัญหา พอผมเลิกน้องผมมาขอใช้คอมต่อผมก็อนุญาต
พอน้องผมเอาคอมไปใช้มันก็เอาไปเล่นเกมส์เหมือนกัน แถมท่านผู้มีพระคุณที่พึ่งมาตวาดใส่ผมเมื่อตะกี้ไม่เดินเฉียดมาด่ามาห้ามแม้แต่นิดเดียวแม้กระทั้งตอนน้องผมเปิดเฟสคุยกับแฟนก็ไม่ยุ่งไม่อะไรเลย ซึ่งผมก็คิดนะว่า เออเว้ยเราเล่นเกมส์เราผิดพอน้องเล่นดันไม่มีความผิด
และที่ผมรู้สึกแย่ที่สุดคือพอมีคุณตาของผมมาอยู่ด้วย(ท่านป่วยอยู่และต้องพักฟื้นประมาณ3เดือนที่บ้านผม) ผมถูกหาว่าไม่เคยถามทุกข์สุขดิบหรือคุยกับคุณตาเลย ทั้งที่ผมกลับมาจากเรียนเหนื่อยๆผมก็เข้ามาถามเค้าทุกวัน ในขณะที่น้องผมกลับมาจากโรงเรียนมันไม่คิดจะเข้ามาถามหรือมาคุยอะไรเลย กลับมาก็โยนกระเป๋าหยิบมือถือมานอนเล่นเฟสบุ๊ค ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงโดนคนเดียว ซึ่งคุณตาผมก็เข้าใจผมแต่ท่านไม่สามารถช่วยอะไรได้เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของผม
ผมก็เคยเถียงกลับไปว่าทีน้องมันไม่เคยเข้าหาคุณตาทำไมไม่ว่ามันบ้าง ท่านผู้มีพระคุณก็ไม่ยอมตอบผมแล้วยังเลี่ยงพยามเปลี่ยนประเด็นตลอด ซึ่งผมรู้สึกเสียใจมากที่ผมพยายามทำทุกอย่างแต่กลับไม่เคยอยู่ในสายตาของบุคคลที่เรียกว่า ผู้ให้กำเนิด เลย แต่ผมก็ไม่ติดใจอะไรมากเพราะยังไงเขาก็ยังเป็นผู้มีพระคุณของเรา กระทู้นี้ผมตั้งขึ้นเพื่ออยากระบายและแชร์ประสบการณ์ผมเจอ ขอบคุณเพื่อนๆสมาชิกทุกท่านที่เข้ามาอ่านจนจบนะครับ ใครมีประสบการณ์แบบไหนก็มาเล่าๆให้ฟังกันนะครับ
ทำไมแม่ถึงรักลูกไม่เท่ากันหรือครับ?
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เรื่องมีอยู่ว่าผมเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์เป็นเกมส์ออนไลน์นั่นแหละครับในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์และในขณะที่ผมเล่นกำลังสนุกๆอยู่ ท่านผู้มีพระคุณ(แม่ของผม)เดินเข้ามาสั่งผมว่าให้เลิกเล่นเดี๋ยวนี้ ซึ่งผมพึ่งเล่นได้แค่3ชั่วโมงแล้วเกมส์ที่ผมเล่นนั้นระบบเสิร์จหาผู้เล่นนั้นหานานมาก กว่าจะได้เล่นต้องรอไม่ต่ำกว่า20นาที ซึ่งผมก็คิดว่าขออีกสักตาแล้วกันไหนๆก็เป็นวันหยุดทั้งที ผมก็รอไปประมาณได้ครึ่งชั่วโมง พอท่านผู้มีพระคุณเห็นก็เดินเข้ามาอีกรอบรอบนี้ท่านตวาดใส่ผมว่า ทำไมยังไม่เลิกเล่นอีก ในใจผมก็คิดละว่ากุพึ่งจะเล่นได้แค่3ชั่วโมงเองถ้าตัดเวลารอหาผู้เล่นรวมๆแล้วไม่ถึง3ชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่ในใจก็คิดนะว่าอ่ะเลิกก็เลิกจะได้ไม่มีปัญหา พอผมเลิกน้องผมมาขอใช้คอมต่อผมก็อนุญาต
พอน้องผมเอาคอมไปใช้มันก็เอาไปเล่นเกมส์เหมือนกัน แถมท่านผู้มีพระคุณที่พึ่งมาตวาดใส่ผมเมื่อตะกี้ไม่เดินเฉียดมาด่ามาห้ามแม้แต่นิดเดียวแม้กระทั้งตอนน้องผมเปิดเฟสคุยกับแฟนก็ไม่ยุ่งไม่อะไรเลย ซึ่งผมก็คิดนะว่า เออเว้ยเราเล่นเกมส์เราผิดพอน้องเล่นดันไม่มีความผิด
และที่ผมรู้สึกแย่ที่สุดคือพอมีคุณตาของผมมาอยู่ด้วย(ท่านป่วยอยู่และต้องพักฟื้นประมาณ3เดือนที่บ้านผม) ผมถูกหาว่าไม่เคยถามทุกข์สุขดิบหรือคุยกับคุณตาเลย ทั้งที่ผมกลับมาจากเรียนเหนื่อยๆผมก็เข้ามาถามเค้าทุกวัน ในขณะที่น้องผมกลับมาจากโรงเรียนมันไม่คิดจะเข้ามาถามหรือมาคุยอะไรเลย กลับมาก็โยนกระเป๋าหยิบมือถือมานอนเล่นเฟสบุ๊ค ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงโดนคนเดียว ซึ่งคุณตาผมก็เข้าใจผมแต่ท่านไม่สามารถช่วยอะไรได้เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของผม
ผมก็เคยเถียงกลับไปว่าทีน้องมันไม่เคยเข้าหาคุณตาทำไมไม่ว่ามันบ้าง ท่านผู้มีพระคุณก็ไม่ยอมตอบผมแล้วยังเลี่ยงพยามเปลี่ยนประเด็นตลอด ซึ่งผมรู้สึกเสียใจมากที่ผมพยายามทำทุกอย่างแต่กลับไม่เคยอยู่ในสายตาของบุคคลที่เรียกว่า ผู้ให้กำเนิด เลย แต่ผมก็ไม่ติดใจอะไรมากเพราะยังไงเขาก็ยังเป็นผู้มีพระคุณของเรา กระทู้นี้ผมตั้งขึ้นเพื่ออยากระบายและแชร์ประสบการณ์ผมเจอ ขอบคุณเพื่อนๆสมาชิกทุกท่านที่เข้ามาอ่านจนจบนะครับ ใครมีประสบการณ์แบบไหนก็มาเล่าๆให้ฟังกันนะครับ