จากที่ตั้งกระทู้ไปหลายต่อหลายกระทู้ แม้จะมีคนตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ยังไงก็ไปลองดูกันเนอะ
วันนี้เลยอยากมาตั้งกระทู้ที่ถนนนักเขียนบ้าง เราชอบในการเขียนหนืออ่านหนังสือมาก ส่วนใหญ่ที่ชอบอ่านจะเป็นหนังสือนิยายไม่ก็หนังสือเกี่ยวกับชีวิตคน จากหัวข้อกระทู้ อยากจะเล่าและแชร์ความรู้สึกกับความเหงาและโสดของเรา แนะนำก่อนเราอายุยังไม่มากนะ55555 ประมานวัยรุ่น
สำหรับหลายคนอาจจะคิดว่าที่มาตั้งเพราะชอบเพ้อฝันหรือว่างมากทำไมไม่เอาเวลาไปอ่านหนังสือดีกว่า แต่ยังไงคนเราก็อยากมีเวลาที่จะทำสิ่งที่มีความสุขบ้างไม่ได้เหรอ5555

เข้าเรื่องเลย
ตั้งแต่อยู่มัธยมมา ยังไม่เคยมีแฟนเลยจ้าา ถามว่าทำไมถึงไม่มี หน้าตาไม่ดี เลือกมาก ส่วนใหญ่ชอบอยู่คนเดียว
ม.ต้นปีสุดท้าย ม.3ที่หลายๆคนอาจจะต้องแยกจากเพื่อน ซึ่งเราก็เป็นหนึ่งในนั้น (นอกเรื่องล่ะ)

เริ่มต้นของเรื่องตามหัวข้อ  เพื่อนผู้ชายในห้องของเราก็เยอะพอสมควร รู้จักและสนิทกันหมด ส่วนใหญ่ก็ชอบที่จะแกล้ง แต่ก็มีคนๆนึงอยู่ที่ไม่ค่อยแกล้งเรา วันสุดท้ายเขามาเขียนเสื้อ ยอมรับเลยตกใจมากๆ ไม่ต้องบอกข้อความนั้นก็คิดว่าน่าจะรู้กันเนอะ
หลังจากที่เราเห็นเราก็ไม่คิดจะพูดกับใคร เราก็บ้านมาเล่นเฟสปกติ เพื่อคนนั้นก็ทักมาถามว่าเห็นที่เขียนยัง เอาจริงๆเรารู้สึกแปลกๆไปเลย ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเวลามีคนมาบอกชอบหรืออะไร เรามักจะปฏิเสธไปโดยตรงๆ เราก็บอกเขาไปเลยค่ะว่า " เราเริ่มต้นจากความเป็นเพื่อน คนที่เราคิดว่าเป็นเพื่อนแล้ว เราไม่อยากให้พัฒนาไปไกลกว่านี้ เราเสียดายถ้าเกิดวันนึงเราต้องเลิกกัน"
นั้นแหละค่ะ เราคิดแบบนั้นจริงๆ เพื่อนกันถ้าได้เป็นเพื่อนกันต่อไปมันก็ดีไม่ใช่เหรอ?
แล้วเพื่อนๆคิดยังไง...