คือเรื่องมีอยู่ว่าพวกเราทะเลาะกันบ่อย เป็นเพราะเรางี่เง่าเอาแต่ใจหึงไม่เข้าเรื่อง จนเขาเริ่มไม่ค่อยสนใจเรา เราก็ไม่ชอบเหมือนกันที่เราเป็นแบบนี่เขาให้โอกาสเราปรับนิสัยบ่อยครั้งเรารักเขามากเราอยากเป็นกำลังใจให้เขาเสมออยากจะเดินจูงมือกับเขาไม่อยากจะเริ่มต้นใหม่กับใครเลยเพราะนี่คือแฟนคนแรกที่เรารักมากๆ เขาดีกับเราทุกๆอย่างแต่พอเขาทำอะไรไม่ดีเราก็จะโกดบางครั้งก็ชอบหาเรื่อง โกดมากๆก็จะทำลายข้าวของ เราเกียจตัวเองมากที่เป็นแบบนี่ แฟนเราเห็นว่าเราไม่ใช่ตัวของตัวเอง เราก็เห็นว่าแฟนเราเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องทนกับเรา แต่เขาไม่คิดจะไปไหน แต่เราทำนิสัยแบบนี่ไปเรื่อยๆเราพยายามฝึกตัวเองหลายครั้ง แต่เขาก็บอกว่าอย่าเปลี่ยนตัวเองเพื่อเขา เอ้า!แล้วเขาไม่ชอบไม่ใช่หรอพอจะเปลี่ยนไม่ให้เปลี่ยน ตอนนี่พวกเราเลิกกันแล้วค่ะ เพราะว่าเราเลือกจะเดินออกไป เรายังรักกันมาก บอกตรงๆเลยค่ะขาดกันไม่ได้ ทุกๆเย็นๆทุกๆวันใน1ปีเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไหนมาไหนด้วยกันพอรู้ว่าจะไม่มีเขาเหมือนทุกๆวันแล้วมันเสียใจมากๆเลยค่ะ แต่ที่เราเลิกเพราะต้องการให้เขาหลุดพ้นจากเราไม่อยากให้เขามาทนเราอีก ช่วงหลังๆเขาก็ไม่ค่อยสนใจ เขาก็มาขอโทดที่ดูแลเราไม่ดี ขอโทดที่ไม่เป็นลูกผู้ชาย เราเกียจมากเลยค่ะคำว่า ขอให้เจอคนที่ดีกว่านี้ ซึ่ง!เขาดีกับเรามากๆเราน่าจะเป็นฝ่ายพูดนะค่ะว่าให้เจอคนที่ดีกว่านี้มันน้อยมากเลยนะค่ะที่จะมีผู้ชายมายอมรับนิสัยของเราได้ ถ้าเป็นไปได้เราจะขอโอกาสอีกสักครั้ง เราดูแลตัวเองได้เรื่องเรียนเราโอเครอยู่แล้ว แต่อยากมีคนที่รักเดินเคียงข้างไปยันวันข้างหน้า ขอมีกำลังใจ ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน เราไม่อยากเลิกกับเขาเลยแต่ที่เลิกกันไปเพราะต้องการให้เรา2คนดีขึ้นทั้งคู่ถึงจะต้องใช้เวลาเยียวยาก็เถอะ เราอยากกลับไปเราอยากจะกอดเขาไว้ แต่เราทำไม่ได้ เราไม่อยากให้เขามาทรมาน เขารักเรามากเราก็รักเขามาก เลิกกันเพราะต้องการให้ทั้ง2ฝ่ายเป็นอิสระเหมือนเดิมหรอ ขอโทษนะที่เราเป็นฝ่ายเดินออกมา แต่สักวันสิต้องมีสักวันที่เราจะกลับไปคบกัน อย่าพึ่งไปมีใครนะ เลิกกันไผครั้ฃนี่เราจะทบทวนตัวเอง เราจะหาจุดที่เราบกพร่อง ถ้าถึงเวลานั้นเขาจะกลับมาไหม  มันจะสายไปไหมคะ
#ขอกำลังใจด้วยนะคะ #เสียใจมากเลยค่ะ