จากที่เราเคยโพสปัญหาไปก่อนหน้านี้ เรื่องที่เราเเอบไปมีอะไรกับทอมคนนึง เราแอบคบกันเป็นกิ๊ก ทั้งๆที่เรามีแฟนผู้ชายอยู่แล้ว
พอเวลาผ่านมา  เราทำตัวงี่เง่า เอาแต่ใจกับพี่ทอมมาตลอด งี่เง่า ไร้เหตุผล หึงหวง พี่ทอม (เพราะพี่เค้า รักรุ่นน้องคนนึงที่เราทั้งสามคนก็รู้จักกัน ทั้งๆที่เราก็รู้มาซักพักหลังจากที่เรากับพี่เค้ามีอะไรกัน ว่าเค้ารู้สึกยังไงกับน้องคนนี้แต่น้องมันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเค้าน้องจากการเป็นเพื่อนพี่น้องกัน  แล้วเค้าก็ชอบเรา รู้สึกดีกับเราและเราก็ชอบเค้า แต่เรายอมตกลงเป็นกิ๊กกัน จนเรื่องมันบานปลาย พี่ทอมกับน้องคนนั้นเค้าสนิทกันมาก มานานแล้ว เราอิจฉาที่พี่ทอมสนใจเอาใจน้องคนนั้นมากกว่า เสียใจน้อยใจที่เค้ารักน้องคนนั้น เค้าบอกว่าสถานะของเค้าสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้คบกัน แต่เค้าไลน์หากัน โทรหากันทุกวัน มันมากกว่าการเป็นเพื่อนพี่น้องรึป่าว  ) เรางี่เง่ามาก งอนน้อยใจ บ่อยๆ จนทำให้เรื่องของเราสองคนมันจบ เพราะเค้ากลัวเเฟนผู้ชายเราจะรู้ทีหลัง แฟนเราก็รู้จักกับพี่ทอมเหมือนกัน
ตอนนี้เรากับทอม มีแต่ปัญหากัน เรายังทำใจเลิกเค้าไม่ได้สักที มันเจ็บไปหมด จนพี่ทอมบอกว่า เรานิสัยเปลี่ยนไป นิสัยแย่ เอาแต่ใจงี่เง่า มันทำให้เราเจ็บมากเลย พี่ทอมเค้าพยายามบอกเราว่า เรื่องของเราสองคนควรจะถอยห่างกัน กลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม หยุดทำเรื่องที่ผิดศีลธรรม แต่ทำไมกลับเป็นเราเองที่เจ็บมาก เสียใจ มากกว่าทะเลาะกับแฟนซะอีก เราเจ็บร้องไห้เกือบทุกวัน ตั้งแต่เรากะพี่ทอมเริ่มห่างกัน เค้าบอกว่า ให้เราคุยกันให้น้อยลง ต้องมาเป็นเพื่อนพี่น้องกันเหมือนเดิมให้ได้ ไม่ใช่ว่าต้องเลิกคบเลิกคุยกัน แต่เราทำไม่ได้หรอก ยังทำไม่ได้เลย เราอยากไม่เจอกัน มันจะทำใจง่ายกว่า เหมือนเราเป็นฝ่ายเจ็บเสียใจอยู่คนเดียวเลย จากที่เค้าเคยโอ๋ เคยเเคร์เรา ก็ไม่โอ๋ ไม่มาเเคร์แล้ว บอกแค่ว่า เป็นห่วง เราก็รู้ว่าเราสองคนทำผิด แต่เรากลับรู้สึกกับพี่ทอมมากไปแล้ว เราทำตัวงี่เง่ามาก จนเค้าเบื่อที่จะคุย เค้าบอกว่า เมื่อก่อนเราทำตัวดี ไม่งี่เง่า งอแง แต่หลังๆมา เราทำตัวงี่เง่า คิดมาก เค้าเบื่อ ที่จะพูดคุย เค้าว่าเรานิสัยเสีย ตอนนี้เราเเทบไม่ได้คุยกันเลย ทั้งๆที่เราอยากคุย เค้าบอกให้เราห่างกันสักพัก จนกว่าเราจะทำใจกลับไปเป็นพี่น้องกันได้ เค้าไม่อยากหักหลังแฟนเรา เพราะเค้าก็รู้จักกัน แต่มีแค่เราที่ดั้นด้น อยากจะคบกับพี่ทอม ที่เเคร์ สนใจแต่พี่ทอมเท่านั้น เรามันเลวมากเลยใช่ไม๊คะ ที่คิดแบบนี้
ยังไงเราก็ต้องมีเรื่องที่ต้องมาเจอกับพี่ทอมเสมอ ช่วงนี้เราไม่ได้เจอกันเพราะเค้าไปอบรมที่กรุงเทพฯ1เดือน เรากลัวใจตัวเองว่าถ้าเค้ากลับมาแล้วเราต้องมาเจอกัน เราจะร้องไห้อีก เราคิดถึงแต่วันเก่าๆที่มีกับเค้า พอถึงเวลาที่ต้องห่างกัน เรากลับรับความจริงไม่ได้เลย  เราควรจะไม่คุยไม่พูดกันรึป่าว ต่างคนต่างอยู่ เจอหน้าก็ไม่ต้องทัก ไม่ต้องคุยกัน เกลียดกันไปเลย ถ้ายังคุยกัน แต่ต้องห่างเหินมากกว่าเดิม เรายังเสียใจ ยังเจ็บอยู่เลย เราไม่ไหวเลย อยู่กับเเฟนเราก็คิดถึง แต่พี่ทอม ใจเรารอแต่พี่เค้าอยู่ตลอดเลย