สวัสดีทุกคนในพันทิป หรือใครก็ตามที่ผ่านเข้ามาอ่านนะคะ
ตามหัวข้อเลยคะไม่อยากให้ยาวมาก เราเป็นพี่คนโตมีน้องอีก 2 คน
ตั้งแต่จำความได้เราเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันมาตลอด เราร้องไห้ตามแม่ทุกครั้งด้วยความสงสารตามประสาเด็ก
และไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องทำร้ายแม่
โดยต้นเรื่องของการทะเลาะทุกครั้งเพียงแค่พ่ออารมณ์ไม่ดี แม่พูดไม่ถูกหู ไม่มีเหตุผลนอกเหนือจากนี้
แม่เราอาจจะขี้บ่น แต่แม่ไม่เคยทิ้งเราไปไหนสักครั้ง จะพูดเสมอว่า "เพราะพวกเราแม่ยังอยู่" ทุกครั้งที่ทะเลาะมันรุนแรงมาก
จนพ่อลงไม้ ลงมือกับแม่ ตัวช้ำบ้าง หน้าตาแตกบ้าง เอาปืนมาขู่ก็มี ชอบด่าแม่มีสมบัติอะไร ไล่หนีออกจากบ้าน ด่าเป็น
ตระกูล
ด่าโคตรเหง้าแม่ เรารู้สึกตั้งแต่เล็กจนโตว่า "ทำไมต้องทำแม่ขนาดนี้"
จนเราเริ่มโตเป็นวัยรุ่น ก็ยังเจอเหตุการณ์เดิมๆ บ่อยๆ บางทีเข้าไปห้าม ไปช่วยแม่แต่เราก็กลับโดนพ่อตีซะเอง แม่เราต้องเขามาปกป้อง
เราชอบประชันหน้ากับพ่อ เพราะเราไม่เคยเข้าใจในเหตุผลที่ทำว่า มีอะไรดีขึ้น..?? ถ้าตีเราจนตายแล้วพ่อหยุดทำแบบนี้ไปตลอดชีวิต เราก็ยอมโดน..!!
มีเพื่อนหลายๆ คนอิจฉาเรา เพราะชอบบอกที่บ้านเรารวย ที่บ้านเรามีฐานะ แต่สำหรับเราแล้วมันไม่ใช่ความสุขนะ เงินทองนั้นอาจจะใช้ซื้อของที่ต้องการได้ทุกอย่าง แต่ความสุขนั้นมันต้องมาจากทางใจ
ยิ่งนานวันเข้า ก็เหมือนไม่มีใครหยุดพ่อได้ แม้แต่ป้าซึ่งเป็นพี่สาวแท้ๆ ของพ่อ ซึ่งเป็นคนดูแลให้ความสบายแก่ครอบครัว ยอมเหนื่อยทุกอย่าง
เพื่อให้เราอีก 5 ชีวิตสบายขึ้น จนชาวบ้านแถวๆ นั้นบอกบ้านเรารวย พ่อเราเอาแต่ใจมาก ของที่พ่ออยากได้ต้องได้
แม้คนในบ้านจะห้ามแค่ไหน ก็จะไปเอามาให้ได้
พอที่บ้านเริ่มมีฐานะ เริ่มมีผู้หญิงมาติดพันธุ์ซึ่งก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกันบ้าง คนต่างหมู่บ้านบ้าง
เขาจะอยากได้พ่อเรามาก เราสงสารแม่มาก ณ จุดนี้ แม่ต้องกล้ำกลืนฝืนทุกอย่าง แม้แม่จับได้คาตาว่าพ่อไปกับคนอื่น
ซื้อทองให้คนอื่น แต่ถ้าแม่เริ่มพูดพ่อจะโมโห และมีเรื่องทำร้ายแม่ทุกครั้ง
ซึ่งเรารู้สึกว่า พ่อมีความผิดร้ายแรงนะ..!! แต่ทำไมกล้าทำร้ายแม่ ไม่ละอาย ไม่เคยสำนึก นานวันไปจนไม่มีใครอยากคบพ่อ
แม่เรายังสงสารพ่อ ที่บางทีไม่ค่อยมีคนมาเที่ยวหาเหมือนเมื่อก่อน แม่เราเป็นแม่บ้านที่ดีทำทุกอย่าง แม้พ่อจะอาบน้ำก็ต้องหากางเกงใน
มาวางไว้ให้ ถ้าไม่ทำพ่อเราจะโวยวายและสามารถให้เรื่องแค่นี้ตบตีแม่ได้
จนตอนนี้ ปัจจุบันนี้ เราจะอายุ 26 แล้ว ออกมาทำงาน น้องที่อยู่บ้านมักจะโทรมาร้องไห้ บอกพ่อตีแม่อีกแล้ว
เราเครียดมาก เครียดทุกครั้งที่ได้ยิน ได้ฟัง ร้องไห้และจะบอกให้แม่กับน้องออกบ้าน มาอยู่ด้วยไม่ต้องกลับไป
พ่อเราจะไล่ตลอด ออกไปซะ เก็บผ้า เก็บของออกไปไม่ต้องอยู่ พอแม่เรามาจริงๆ สักพักพ่อก็จะมาตามขู่ให้กลับ
ถ้าแม่ไม่กลับก็จะทำร้ายแม่ตรงนั้นอีก
มันเป็นบ้านที่เราไม่เคยอยากกลับไป มันเป็นบ้านที่ไม่เคยมีความสุขฝังอยู่ เราจะคิดมากทุกครั้งที่จะต้องกลับบ้าน
ในช่วงเทศกาล เพราะถ้าพ่อยิ่งเมาก็ยิ่งทวีคูณความโมโหง่ายกว่าเดิม มีเรื่องมากกว่าเดิม เราไม่อยากมีครอบครัวเพราะ เราเห็น
เรารับรู้ เรากลัวจะเจอแบบที่แม่เคยเจอมา
เราไม่อยากกลับไปจดจำ เราไม่อยากกลับไปได้ยินเสียงพ่อแม่ทะเลาะกัน เราไม่อยากได้ยินเสียงขวางปาข้าวของ
เราไม่อยากได้ยินเสียงตบตี และเราไม่อยากได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ มันคือ "ความทรงจำที่เรามีเก็บไว้ที่บ้าน"
แม้บ้านหลังนั้นจะใหญ่ จะกว้างแค่ไหน แม้บ้านหลังนั้นจะมีห้องนอนของตัวเอง แม้บ้านหลังนั้นจะมีรถเป็น 10 คัน
แต่มันไม่เคยมี "ความสุข" อยู่ตรงนั้นสักนิดเดียว
ขอบคุณที่อ่านจนจบ ขอบคุณจากใจจริงๆ
"บ้าน ที่ไม่อยากกลับ"
ตามหัวข้อเลยคะไม่อยากให้ยาวมาก เราเป็นพี่คนโตมีน้องอีก 2 คน
ตั้งแต่จำความได้เราเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันมาตลอด เราร้องไห้ตามแม่ทุกครั้งด้วยความสงสารตามประสาเด็ก
และไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องทำร้ายแม่
โดยต้นเรื่องของการทะเลาะทุกครั้งเพียงแค่พ่ออารมณ์ไม่ดี แม่พูดไม่ถูกหู ไม่มีเหตุผลนอกเหนือจากนี้
แม่เราอาจจะขี้บ่น แต่แม่ไม่เคยทิ้งเราไปไหนสักครั้ง จะพูดเสมอว่า "เพราะพวกเราแม่ยังอยู่" ทุกครั้งที่ทะเลาะมันรุนแรงมาก
จนพ่อลงไม้ ลงมือกับแม่ ตัวช้ำบ้าง หน้าตาแตกบ้าง เอาปืนมาขู่ก็มี ชอบด่าแม่มีสมบัติอะไร ไล่หนีออกจากบ้าน ด่าเป็น
ตระกูล
จนเราเริ่มโตเป็นวัยรุ่น ก็ยังเจอเหตุการณ์เดิมๆ บ่อยๆ บางทีเข้าไปห้าม ไปช่วยแม่แต่เราก็กลับโดนพ่อตีซะเอง แม่เราต้องเขามาปกป้อง
เราชอบประชันหน้ากับพ่อ เพราะเราไม่เคยเข้าใจในเหตุผลที่ทำว่า มีอะไรดีขึ้น..?? ถ้าตีเราจนตายแล้วพ่อหยุดทำแบบนี้ไปตลอดชีวิต เราก็ยอมโดน..!!
มีเพื่อนหลายๆ คนอิจฉาเรา เพราะชอบบอกที่บ้านเรารวย ที่บ้านเรามีฐานะ แต่สำหรับเราแล้วมันไม่ใช่ความสุขนะ เงินทองนั้นอาจจะใช้ซื้อของที่ต้องการได้ทุกอย่าง แต่ความสุขนั้นมันต้องมาจากทางใจ
ยิ่งนานวันเข้า ก็เหมือนไม่มีใครหยุดพ่อได้ แม้แต่ป้าซึ่งเป็นพี่สาวแท้ๆ ของพ่อ ซึ่งเป็นคนดูแลให้ความสบายแก่ครอบครัว ยอมเหนื่อยทุกอย่าง
เพื่อให้เราอีก 5 ชีวิตสบายขึ้น จนชาวบ้านแถวๆ นั้นบอกบ้านเรารวย พ่อเราเอาแต่ใจมาก ของที่พ่ออยากได้ต้องได้
แม้คนในบ้านจะห้ามแค่ไหน ก็จะไปเอามาให้ได้
พอที่บ้านเริ่มมีฐานะ เริ่มมีผู้หญิงมาติดพันธุ์ซึ่งก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกันบ้าง คนต่างหมู่บ้านบ้าง
เขาจะอยากได้พ่อเรามาก เราสงสารแม่มาก ณ จุดนี้ แม่ต้องกล้ำกลืนฝืนทุกอย่าง แม้แม่จับได้คาตาว่าพ่อไปกับคนอื่น
ซื้อทองให้คนอื่น แต่ถ้าแม่เริ่มพูดพ่อจะโมโห และมีเรื่องทำร้ายแม่ทุกครั้ง
ซึ่งเรารู้สึกว่า พ่อมีความผิดร้ายแรงนะ..!! แต่ทำไมกล้าทำร้ายแม่ ไม่ละอาย ไม่เคยสำนึก นานวันไปจนไม่มีใครอยากคบพ่อ
แม่เรายังสงสารพ่อ ที่บางทีไม่ค่อยมีคนมาเที่ยวหาเหมือนเมื่อก่อน แม่เราเป็นแม่บ้านที่ดีทำทุกอย่าง แม้พ่อจะอาบน้ำก็ต้องหากางเกงใน
มาวางไว้ให้ ถ้าไม่ทำพ่อเราจะโวยวายและสามารถให้เรื่องแค่นี้ตบตีแม่ได้
จนตอนนี้ ปัจจุบันนี้ เราจะอายุ 26 แล้ว ออกมาทำงาน น้องที่อยู่บ้านมักจะโทรมาร้องไห้ บอกพ่อตีแม่อีกแล้ว
เราเครียดมาก เครียดทุกครั้งที่ได้ยิน ได้ฟัง ร้องไห้และจะบอกให้แม่กับน้องออกบ้าน มาอยู่ด้วยไม่ต้องกลับไป
พ่อเราจะไล่ตลอด ออกไปซะ เก็บผ้า เก็บของออกไปไม่ต้องอยู่ พอแม่เรามาจริงๆ สักพักพ่อก็จะมาตามขู่ให้กลับ
ถ้าแม่ไม่กลับก็จะทำร้ายแม่ตรงนั้นอีก
มันเป็นบ้านที่เราไม่เคยอยากกลับไป มันเป็นบ้านที่ไม่เคยมีความสุขฝังอยู่ เราจะคิดมากทุกครั้งที่จะต้องกลับบ้าน
ในช่วงเทศกาล เพราะถ้าพ่อยิ่งเมาก็ยิ่งทวีคูณความโมโหง่ายกว่าเดิม มีเรื่องมากกว่าเดิม เราไม่อยากมีครอบครัวเพราะ เราเห็น
เรารับรู้ เรากลัวจะเจอแบบที่แม่เคยเจอมา
เราไม่อยากกลับไปจดจำ เราไม่อยากกลับไปได้ยินเสียงพ่อแม่ทะเลาะกัน เราไม่อยากได้ยินเสียงขวางปาข้าวของ
เราไม่อยากได้ยินเสียงตบตี และเราไม่อยากได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ มันคือ "ความทรงจำที่เรามีเก็บไว้ที่บ้าน"
แม้บ้านหลังนั้นจะใหญ่ จะกว้างแค่ไหน แม้บ้านหลังนั้นจะมีห้องนอนของตัวเอง แม้บ้านหลังนั้นจะมีรถเป็น 10 คัน
แต่มันไม่เคยมี "ความสุข" อยู่ตรงนั้นสักนิดเดียว
ขอบคุณที่อ่านจนจบ ขอบคุณจากใจจริงๆ