จำได้ว่า เมื่อก่อนจะสิ้นปี 58 ได้ไปร่วมปั่น Audax200 เชียงใหม่
เรื่องของเรื่องคือได้รู้จักกับพี่ๆที่เขาปั่นกันประจำ ปั่นกันมาทั่วร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ
Audax รายการทางไกล 200 300 400 600 รวมไปถึง PBP 1200

ตอนปี58 ก็ปั่นมาหลายสนาม แต่เอาจริงๆ ก็ไม่รู้จุดหมายของตัวเองที่ไปปั่นหรอกครับ
เห็นเขาไปเราก็ไป ใครเป็นใครก็ไม่รู้จัก
ถามว่าสนุกไหม ก็ตอบได้ว่าเฉยๆ สนุกมั้งนิดๆหน่อยๆ
ฤดูกาลที่แล้ว 200 300 400 เราก็ผ่านมาหมด แต่ ไปติดตอน 600 ไม่จบครับ แหะๆ

ส่วนตัวที่ไปปั่น Audax200 เชียงใหม่ เพราะชอบปั่นทางเนินๆเขาๆอยู่บ้างนะครับเลยอยากลองดู
รู้สึกสนุกกว่า 200 อยุธยาเสียอีก

แล้ว 300 เชียงใหม่ล่ะ แค่เห็นความชันขาก็สั่นแล้วไหม แต่ใจนี่ก็สั่นริกๆอยากจะลองซักที
ลางานก็ยากนะครับ เดินทางก็ไกล แต่ก็ขอไปลองซักที

เช้าวันปล่อยตัวมีรถตำรวจนำขบวนครับได้ยินมาว่าถึง CP1 85 กม ตอนแรกดีใจมากเพราะคิดว่าจะได้ปั่นไปสบายๆ
แต่พออกตัว คุณตำรวจอาจจะนึกว่าเป็นงานปั่นวัดใจ ลากไป 40 ผมนี่แทบอยากกรี๊ดเลย ก็ตามไปได้แค่แปปเดียวแหละครับ
เนินแรก กม 20 ก็สบายละครับ ปั่นเดี่ยว ขึ้นเขา ฮ่าๆ บอกตัวเองอย่างเดียว อดทนๆ ไปให้ถึง กม 85 แล้วก็ไหลลงเขาแล้ว
กลุ่มหน้าช่างเขาครับ

หลังออกจาก CP1 จะเป็นทางโรลลิ่งชิวๆ แล้วจะเริ่มขึ้นเขาอีกที ที่กม 100 ทางเขา ที่ตัดจากอ.เวียงป่าเป้า ไป อ.พร้าว
ภูเขามันก็ไม่ได้สูงมากหรอกครับ แต่ความชันนี่มันเหลือร้าย สุดบรรยายจริงๆ นึกสภาพว่า
ปั่นข้ามเขามาแล้ว 1 ลูก ระยะทางรวม 100 โล ต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก สำหรับผมมันคือนรก
ช่วงเวลาจาก กม 100-116(Control Chk) เป็นช่วงเวลาที่ต้องอยู่กับตัวเองเท่านั้น



ออกจากกม 116 ผมถามพี่ที่จุดพักว่ามีเขาอีกป่ะ คำตอบคือ อีกนิดเดียว....ครับ อีกนิดเดียวจริงๆ กว่าจะถึง CP2 เล่นกันจนตะคริวตอดเลย
ความสนุก(ในความคิดตอนแรก) จะเริ่มหลัง CP2(กม130) เพราะเป็น ทางลงเขาเราจะฟินละครับ
เอาเข้าจริงๆแล้ว ทางมันไม่เรียบ ถนนตอนลงเขานี่เป็นคลื่นๆต้องกำแฮนจนเมื่อยมือ

ถึง CP3 เติมน้ำ เติมแป้ง แล้วออกเลยครับ ไม่อยากมืดบนเขา
โรลลิ่งไปซักพัก เจอเขาอีกแล้ว ทีนี้ ตะคริวเจ้าเดิมมาอีกแล้วครับถึงกับต้องจอดพัก
นั่งพักซักครู่ก็พอมีแรงไปต่อก็ต้องค่อยๆคลานขึ้นเขาไปอีก 2 ลูกเล็กๆจนถึง แยกปิงโค้ง CP4
บอกเลยว่าก๋วยเดี๋ยวที่นี่ทำผมมีแรงขึ้นเยอะ


ออกจาก CP4 กลับทางเดิม ต้องปีนเขาลูกเดิมกลับ มันช่างคิดก็เมื่อยขาแล้ว แต่ต้องรีบออกมาเพราะใกล้มืดเต็มที
ช่วงที่ผมออกมายังมีนักปั่นสวนทางเข้าไปอีกเรื่อยๆ บ้างก็มีเข็นกันแล้ว เจอFatBike ด้วย อยากบอกพี่ว่าสุดยอดมากครับ

มาถึง CP5 กม 218 เจอกับนักปั่นกลุ่มนึง ถอนตัว รอรถกลับแล้วครับ พี่ๆน่ารักมากครับมาแจกเสบียงให้ด้วย
จำได้ว่าเสื้อสีชมพู เสื้อเขียนว่าหวานเย็นครับ

ช่วงออกจาก CP5 เป็นช่วงสุดท้ายจะมีเขาอีก 1 ลูก ตอนนั้นพระอาทิตย์กำลังจะตกดินพอดี มีนักปั่น3 ท่านรวมผมเป็น 4 ออกตัวพร้อมกัน
และไปด้วยกันจนจบ โดยผลัดกันลากไปครับ จริงๆส่วนใหญ่ผมก็อู้ไม่ค่อยได้ช่วยลากเพราะจะไม่ไหวแล้วครับ
ต้องขอบคุณจริงๆที่ได้กลุ่มปั่นกลับช่วง 80 กมสุดท้าย เพราะทางมืดมากครับ

พอจบเข้าจุด Finish เป็น เวลาเดียวกับที่ก้นผมไม่ไหวแล้วพอดี ขาก็หมดแรง สรุปง่ายๆคือหมดทุกอย่าง
แต่มันผ่านไปแล้ว ตอนนี้ก้นก็หายเจ็บแล้ว ชีวิตยังคงก้าวต่อไป วันนี้ยังคงปั่น

ระหว่างทางผมเหนื่อยมาก แต่ผมได้ค้นพบบางอย่างที่ทำให้ผมยังคงปั่นต่อไป ในช่วงเวลาที่อ่อนล้า
ชีวิตจริงก็คงไม่ต่างกัน เราคงต้องเจอกับอุปสรรคมากมาย ถาโถมใส่เราในวันที่เราอ่อนล้า
แต่ถ้าเราไม่ยอมแพ้เราจะผ่านไปได้ ถึงแม้จะช้า แต่ยังจะไปถึง ถ้าเหนื่อยก็หยุดพัก ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ

ปล.ทางสวยมากครับ แต่ไม่ได้ถ่ายรูปไว้เลยครับ
มีทีมงานถ่ายรูปไว้ตามลิ้งครับ ขอไม่เอารูปเขามาลงนะครับ
https://www.facebook.com/tcharandonneurs/
สำหรับท่านทีพลาดสนาม 300 เชียงใหม่รอบนี้ ผมได้ยินมาว่า รอบหน้าจะเปลี่ยนเส้นทางแล้วครับ