"หนีทุกข์ด้วยปัญญา"

" .. "พระพุทธองค์ท่านให้หนีด้วยปัญญา เปรียบประหนึ่งว่าเรามีเสี้ยนหรือหนามน้อย ๆ ตำเท้าเราอยู่"
เดินไปปวดบ้างหายปวดบ้างบางทีก็เดินไปสะดุดหัวตอเข้า ปวดขึ้นมาก็คลำดู
คลำไปคลำมาไม่เห็นเลยขี้เกียจดูมัน ก็ปล่อยมันไป

ต่อไปเดินไปถูกปุ่มอะไรขึ้นมาก็ปวดอีก มันเป็นอย่างนี้เรื่อยไป เพราะอะไรนะ
"เพราะเสี้ยนหรือหนามนั้นมันยังอยู่ในเท้าเรา" ยังไม่ออก
ความเจ็บปวดมันก็เป็นอยู่อย่างนั้นเมื่อมันปวดมาก็คลำหามัน ไม่เห็นก็ปล่อยไป
นาน ๆ เจ็บอีกก็คลำอีกอยู่อย่างนั้นเรื่อยๆ ทุกข์ที่เกิดขึ้นมา เราต้องกำหนดรู้มัน
ไม่ต้องปล่อยมันไป เมื่อมันเจ็บปวดขึ้นมา "เออ หนามนี่มันยังอยู่นี่นะ"

เมื่อความเจ็บปวดเกิดขึ้น "ความคิดที่ว่าจะเอาหนามออกจากเท้าเราก็มีพร้อมกันขึ้นมา"
ถ้าเราไม่เอามันออก ความเจ็บปวดมันก็เกิดขึ้นเดี๋ยวก็เจ็บ เดี๋ยวก็เจ็บ อยู่อย่างนี้
"ความสนใจที่จะเอาหนามออกจากเท้าเรามันมีอยู่ตลอดเวลา
ผลที่สุดวันหนึ่งต้องตั้งใจเอาหนามออกให้ได้ เพราะมันไม่สบาย
อันนี้เรียกว่าการปรารภความเพียรของเราต้องเป็นอย่างนั้น"

มันขัดตรงไหน มันไม่สบายตรงไหน ก็ต้องพิจารณาที่ตรงนั้น แก้ไขที่ตรงนั้น
"แก้ไขหนามที่มันยอกเท้าเรานั่นแหละ" งัดมันออกเสีย .. "


หลวงปู่ชา สุภัทโท

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://www.ubu.ac.th/wat/ebooks/chahthai/True_Peacefulness.php