แต่ละคนหลงยึดที่ตัวบุคคล เพราะกรรมทำให้คิด และปักใจไปเองว่าคนนี้ใช่ ต้องได้คนนี้ ต้องอยู่กับคนนี้ ถ้าไม่เข้าใจเรื่องกรรมก็จะเชื่อความคิดไปเองตามที่กรรมสั่งมาโดยไม่ได้เอะใจ ถ้าเข้าใจถูกต้องว่าเรายึดเพราะกรรมเก่าที่เราทำ ก็จะมุ่งแก้ที่ตนเอง อย่าทำอย่างยึดติดว่าจะต้องทำเพื่อจะเอา จะอยู่กับคนนี้ให้ได้ แต่ให้ทำดีแล้วปล่อยวาง รอดูผลของกรรมใหม่

          บางคนทุกข์เก่ายังแก้ไม่ทันจบก็ไปสร้างทุกข์ใหม่เพิ่ม เช่น ทะเลาะกับคนนี้ แล้วหนีไปมีกิ๊ก จากทุกข์แค่ ๒ คน กลับกลายเป็นทุกข์ ๓ คน เลยต้องยิ่งต้องใข้เวลาผ่อนชำระทุกข์นานและยุ่งยากซับซ้อนขึ้นไปอีก

          บางคนนอกจากสร้างเหตุคือกรรมเก่าจนทำให้ต้องมาเจอทุกข์เช่นนี้แล้ว ยังมีกรรมปัจจุบันที่มีนิสัยเพิ่มทุกข์ให้ตัวเองมากขึ้นไปอีก เช่น เป็นคนคิดมาก ขี้น้อยใจ ขี้ประชด อารมณ์ร้อน ปากไว เหมือนทำกรรมให้ทุกข์มา ๑๐ แล้วคูณด้วยนิสัยด้านร้ายเข้าไปอีก ก็ทำให้ทุกข์เพิ่มขึ้นเป็น ๑๐๐ เรื่องนี้แต่ละคนต้องคอยสังเกตตัวเอง

          หากจะแก้ทุกข์ จะทวนกระแสนิสัยเดิม แก้ความเคยชินของเราในด้านร้าย เช่น เอาแต่ใจ คิดมาก ขี้น้อยใจ ขี้หึง เราจะต้องอดความอยากทำตามใจให้ได้ ช่วงแรกที่ฝึกต้องทุกข์แน่ๆ แต่เป็นทุกข์ที่มีวันจบ

          เหมือนจะเอาเสี้ยนที่ตำผิวออก เราต้องยอมเจ็บตอนบ่งมันออก เมื่อเสี้ยนออกไปแล้วก็หายเจ็บ แขนขาไม่เน่า แต่ถ้าเราไม่รักษาแผล กลับหวงแผลไว้อย่ามาแตะต้อง อยากให้คนรักเป็นอย่างใจ ให้ในสิ่งที่เราไม่ได้สร้างเหตุมา ก็คือหวงเหตุแห่งทุกข์ จะทำให้แผลยิ่งเน่า ใจยิ่งช้ำ จากแผลเล็กๆกลับกลายเป็นแผลติดเชื้อ ต้องผ่าตัด ต้องนอนโรงพยาบาล ต้องตายก่อนวัยอันควร

          แต่ถ้าเราเรียนรู้ว่า เสี้ยนตำอยู่ตรงนี้ ตรงเท้าเรา ดวงใจเรา เราก็ถอนเสี้ยน คือถอนกิเลส ถอนนิสัยด้านร้ายนี้

          ทุกเหตุการณ์ ทุกความทุกข์ที่เข้ามา จะกลายเป็นแบบฝึกหัด เป็นวัตถุดิบที่ดีที่ให้เราได้เรียนรู้ ให้เราเข้าใจเหตุแห่งทุกข์มากขึ้น เพื่อเป็นการขัดเกลานิสัย พร้อมๆกับได้ใช้กรรมเก่าจนเบาบางลง ทำให้จิตใจเราเติบโตขึ้น เข้มแข็งขึ้น มีปัญญามากขึ้น