คือพ่อเราชอบเมาแล้วโวยวายด่าทุกอย่างไม่สนใจว่าหน้าไหน แต่ตอนไม่เมาดีมาก
พ่อไม่สนว่าลูกสาวสองคนจะอายแค่ไหม แต่คนที่น่าสงสารสุดคือแม่ต้องรับฟังทุกอย่างไปไหนไม่ได้ ยอมพ่อทุกอย่าง
พ่อชอบเอาปัญหานอกบ้านมาด่าให้คนในบ้านฟัง โวยวายไม่มีเห็นผลใครพูออะไรผิดหนูไม่ได้ตัวเองถูกเสมอ
แต่ไม่เคยถามคนในบ้านบ้างเลยว่าทุกวันที่เราต้องเจอกับเหตุการณ์นี้ เราต้องเสียใจแค่ไหน ประสาทจะเสีย
ยิ่งช่วงเราใกล้สอบถ้าวันไหนพ่อเมาเราอ่านหนังสือยังผิดเลย จนแม่ต้องให้ไปอยู่หอกับเพื่อนช่วงสอบ  จนตอนนี้เราเรียนจบ
พ่อเราก็ยังไม่หยุดเมา คิดว่าสักวันแกคงจะหยุดได้แต่กลับยิ่งหนักขึ้นทุกวันทุกวัน  เลยสงสัยว่าคนที่ไม่มีพ่อแม่ คือคนที่โชคดีหรือเปล่าค่ะ
ไม่ต้องบาปที่ต้องเถียงเพราะตนเองไม่ผิด ไม่ต้องบาปที่ต้องแอบว่าพ่อตอนเมา  ไม่ต้องมารับรู้เรื่องแย่ๆ ทุกๆวัน