แม่ชอบทำให้เราขายหน้า

แม่จะชอบคุยโทรศัพท์มากเเล้วใช้หูฟังไปไหนมาไหนประจำ พอตอนที่แม่ทะเลาะกับคนในสายแม่ก็จะตะคอกเสียงดังมากแล้วเราที่เดินไปที่ต่างๆกับเขาเราก็เกิดความอาย มีแต่คนมอง พอเราบอกแม่แม่ก็ไม่สนเขาคงนึกว่าแม่เราเป็นบ้า บางทีตอนเราลงบันไดเลื่อนแล้วแม่เราเอาแต่คุยโทรศัพท์จนลืมเราก็เดินไปไม่สนเราทั้งๆที่เท้าเราติดบันไดเลื่อนจนล้ม คนที่เห็นเราทุกคนก็มองเราแล้วบางคนก็ช่วยเราเราขอบคุณเขาเสร็จเราก็หันมาอีกทีก็เห็นแม่ไม่อยู่แล้วเราเหนื่อยมากแล้วอาย พอหาแม่เจอก็รับเดินเข้าไปแล้วถามว่าทำไมไม่รอทำไมไม่รอเลยเอาแต่คุยโทรศัพท์ แม่ก็ด่าเรากลางห้างว่า เรานั่นแหละที่ซุ่มซ่ามไม่สนอะไรเลย ตอนนั้นคือเราเหนื่อยเเล้วอยากจะหนีไปให้ไกลแล้วก็คิดว่าอะไรหนักหนาเนี่ยชีวิตเบื่อที่ต้องเป็นแบบนี้ไปเที่ยวไหนก็ไม่เคยมีความสุขเราก็พอรู้สาเหตุที่แม่ชอบติดสายกับคนๆนึง แต่เราก็ไม่โอเค ทำให้เราไม่ได้บอกแม่จนถึงวันนี้ว่าวันนั้นที่แม่ไม่รอไม่สนเรา เราอ่ะติดบันไดเลื่อนนะถ้าไม่มีคนช่วยอาจจะพิการไปแล้วหรือตายไปแล้ว จนวันนี้รรมีประชุมผปคออนไลน์ เราก็เข้าลิงค์ให้แม่ในโน๊ตบุคพอเข้ามาก็มีผปคคนอื่นประมาณ50คนที่เข้ามาในสายแล้วเรากดปิดไมค์ไว้แล้ว แล้วพอซักพักแม่เรามาให้เราช่วยเรื่องโทรศัพท์ของเขาบ่นว่าเนี่ยโทรศัพท์ไม่ติดมันดับแบ็ตหมดหรอ เราก็พูดกับแม่ว่าแม่นี่มันเวลาประชุม ไม่ใช่เวลามาห่วงกับโทรศัพท์ แม่เราก็ด่าๆๆๆเราก็เหนื่อยทำเป็นไม่ได้ยินแต่ตาเราไปสังเกตุว่าไมค์มันเปิด ก็คือครูผอคนอื่นได้ยินทุกอย่างที่แม่เรากับเราพูดแล้วก็รีบปิดแล้วเห็นข้อความที่เพื่อนส่งมาเตือนว่าไมค์เราเปิดอยู่เราก็เครียดเลย เราร้องไห้แล้วแล้วแม่ก็บอกว่าแม่ก็แค่ถามเกี่ยวกับโทรศัพท์มันจะอะไรนักหนาเราก็ไม่ไหวแล้วเราก็เลยพูดกับแม่ว่าแม่ช่วยหยุดก่อนได้มั้ยรู้มั้ยว่าไมค์มันเปิดอยู่ แม่ก็บอกว่าแล้วทำไมไม่ได้พูดเรื่องไม่ดีเราก็แบบไม่ไหวกับคนแบบนี้แล้วเราก็ชักสีหน้าเลย แม่ก็พูดกับเราว่าอย่ามาพาล เราก็เครียดขายหน้าคนอื่นเขาแล้วยังสงสัยว่าทำไมไมค์ถึงเปิดเพราะเราปิดแล้วนอกจากแม่มัวแต่สนโทรศัพท์แล้วแขนไปทับเมาส์ทำให้มันคลิกไปเองเราสุดจะท้อกับชีวิตทำไมชีวิตอม่แต่เรื่องให้เราขายขี้หน้าเราหมดความอดทนกับแม่แบบนี้แล้วจริงๆ
เราควรจะทำยังไงกับแม่ของเราดีเราเหนื่อยมากแล้วแม่ไม่เคยไว้หน้าเราเลย
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่