เรื่องนี้นอกจากกระทู้รายงานสดก็ไม่ค่อยมีกระทู้เลยเนาะ เงียบมากกก ทั้งๆที่สนุกมากก
ถ้าใครกำลังอ่านกระทู้นี้อยู่ก็รู้อยู่แล้วหละเนาะว่าสนุกแค่ไหน อิอิ

             
     จากตอนที่แล้ว หลังจากอีบังวอนได้รับรู้ถึงกฎเหล็กห้าประการของซัมบงก็รู้สึกสิ้นหวัง ผิดหวัง และเหมือน
โดนหักหลังจากคนที่บังวอนนับถือมากที่สุด อำนาจที่อีบังวอนเคยฝันถึงที่จะใช้ในการทำให้ประชาชนยิ้มได้...
บัดนี้บังวอนเหมือนโดนตบหน้าเข้าฉาดใหญ่หลังจากได้รับรู้จากสิ่งที่ซัมบงคุยกับโพอึนว่าอำนาจของกษัตริย์
จะถูกริดรอนลงในอาณาจักรใหม่ อำนาจทั้งหมดจะไปอยู่กับอัครมหาเสนาบดีแทนซึ่งชองโดจอนเสนอตำแหน่งนี้
ให้กับโพอึนรับไปพิจารณา

          

      บังวอนอาจจะไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังต้องการอำนาจมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ซึ่งนั่นหมายถึงการขึ้นเป็นกษัตริย์
บังวอนอาจจะรู้ตัวเพียงแค่ว่าตัวเองต้องการใช้การเมืองในการทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนดีขึ้น แต่บัดนี้หนอน
ในใจของบังวอนกำลังกัดกินอย่างหนัก เรียกร้องให้ด้านมืดของบังวอนต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อจะได้มี "ที่ยืน" ของตัวเอง
ในอาณาจักรใหม่ และความต้องการจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นความกระหายอำนาจที่ไม่สามารถควบคุมได้ บังวอนจะ
จัดการหนอนในใจของตัวเองได้อย่างไร...

     
             
      บังวอนเริ่มดำเนินการเพื่อไม่ให้สูญเสียอำนาจที่ควรเป็นของตัวเอง ถึงเวลาแล้วที่บังวอนต้องแบกรับ
ความผิดชอบของการเป็นผู้ใหญ่ หมดเวลาที่จะ "เล่น" ต่อไป การเปลี่ยนทรงผมของบังวอนเป็นสัญลักษณ์
ของการเติบโต ปลายผมที่เคยปล่อยยาวประไหล่ก็ขมวดเก็บเสีย บังวอนจะไม่หันหลังกลับอีกแล้ว จากที่เคย
เชื่อฟังและทำตามแผนการของซัมบง บัดนี้บังวอนจะมีทางเป็นของตัวเอง บังวอนเริ่มแผนการด้วยการหลอก
ให้มูมยองเชื่อว่าตนกำลังจะแปรพักตร์ไปจากซัมบง ยิ่ง"หลอกไปหลอกมา" บังวอนยิ่งมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้กำลัง
หลอกอยู่ แต่บังวอนรู้ตัวว่ากำลังจะหันหลังให้ซัมบงจริงๆแล้ว ยิ่งพูดต่อหน้ามูมยองบังวอนยิ่งรู้ว่าตัวเอง
ไม่ต้องการระบอบที่เสนาบดีเป็นใหญ่แค่ไหน และตัวเองต้องการอำนาจทางการเมืองแค่ไหน แล้วด้วยเหตุผลอะไร
ที่บังวอนจะยอมให้ซัมบงมาขังตัวเองและครอบครัวในคุกอันหนาแน่นที่เรียกว่าวัง ต่อให้ประเทศจะยิ่งใหญ่และเจริญ
รุ่งเรืองแค่ไหนภายใต้ระบอบใหม่แต่ถ้าไม่มีตัวบังวอนเองเป็นส่วนหนึ่งในการปกครองประเทศ แล้วจะมีประโยชน์อันใด?
หนอนชอนไชหัวใจของบังวอนจนเริ่มเหวอะ

     
          พันธมิตรของบังวอนเริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง บังวอนขอกองทัพส่วนตัวของตัวเองจากพ่อตาจากเผ่าแฮดงกัป
เหตุผลเบื้องหน้าที่บังวอนบอกอีซองกเยและซัมบงคือการหลอกมูมยองว่าตัวเองพร้อมรบกับฝ่ายซัมบงทุกเมื่อ
แต่ก็อย่างที่ซัมบงว่า "ยิ่งหลอกไปหลอกมา สักวันแม้แต่ตัวเองจะเชื่อว่ามันเป็นความจริง" และบังวอนก็อาจจะหลอก
ตัวเองไม่ได้อีกแล้วว่านั่นคือความจริง ทางด้านภรรยาบังวอนอย่างมินดากยองก็ช่วยงานสามีด้วยการผูกสัมพันธ์กับบุนอี
มินดากยองและครอบครัวจะให้เงินทุนบุนอีเรื่องเครือข่ายสายลับในตลาด หกมังกรกำลังจะแบ่งขั้วกันแล้วหรือ?

     
           และพันธมิตรที่จะพิสูจน์ต่อไปตามหน้าประวัติศาตร์ว่าจะมีความสำคัญต่อการขึ้นปกครองของอีบังวอนมากก็คือ
ฮารยุนที่กำลังจะถูกเนรเทศ เขาจะรอดกลับมาแน่นอน เหมือนที่เคยรอดจากการเนรเทศมาแล้วทุกครั้ง คนมันยังไม่ถึง
ที่ตาย ความเป็นนักยุทธศาสตร์ของฮารยุนจะช่วยบังวอนได้อย่างไร น่าติดตามเหลือเกิน

     
          ใจที่หนักอึ้งและบอกใครไม่ได้ของบังวอนกำลังกัดกินตัวเขาเองอย่างหนัก บังวอนกำลังจะทรยศคนที่รักและเคารพ
มากที่สุดคนนึงในชีวิต ด้วยความที่อุดมการณ์ไม่ตรงกัน บังวอนคงรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก ทั้งความกลัว ความผิดหวัง
ความรู้สึกผิด ความอ้างว้าง กำลังถาโถมเข้าโจมตีบังวอนพร้อมกันโดยไม่ทันตั้งตัว ฉากที่นอนบนหิมะนั้นคนดูก็คงรู้สึก
เจ็บปวดไปกับบังวอนด้วยเช่นกัน คงรู้สึกเข้าใจว่าเหตุใดเรื่องราวถึงมาถึงจุดนี้ได้ จุดที่มนุษย์คนหนึ่งกำลังต่อสู้กับความรู้สึกต่างๆ
ในจิตใจ ยูอาอินตีบทแตกจริงๆฉากนี้ ภาพสวยมากก ฉากขาวโพลนของหิมะนี่ทำให้รู้สึกลึกไปถึงความอ้างว้างและสับสนในจิตใจ
ของบังวอนได้มากมายจริงๆ
                                                     https://streamable.com/qvwb

           บังวอนขอให้บุนอีเรียกชื่อตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย จากนี้บุนอีจะไม่สามารถตีสนิทและใช้คำแบบไม่เป็นทางการได้อีกแล้ว
หนทางข้างหน้าของบังวอนจะอ้างว้างและยากลำบากยิ่งนัก หากบุนอียังเรียกตัวเองเป็นเพื่อนกันอีก จะทำให้บังวอนใจอ่อนและ
ไม่มีแรงใจที่จะสู้ต่อได้ (น่าสงสัยว่าจะมีเล่นอะไรกับประเด็นนี้ต่อไปรึเปล่า เพราะในควีนซอนต๊อก ต๊อกมันก็ห้ามพีดัมเรียกชื่อ
ตัวเองไม่อย่างงั้นต้องตาย ต้องเรียกแทนกษัตริย์ด้วย "เพฮา" เท่านั้น แล้ววาระสุดท้ายที่กบฎพีดัมตายต่อหน้าราชินีซอนต๊อกนั้น
คำพูดสุดท้ายที่พีดัมพูดคือ "ต๊อกมัน")