เป็นแฟน นร.พยาบาล (ในวันนี้ที่ เธอเหนื่อยมากแล้วจน.....รูปเธอทำให้ผมคิดได้(อาจสายไปหรือเปล่า....))
"บางครั้งการได้อยู่กับตัวเอง เงยหน้ามองรอบข้าง มองความเป็นจริง มันก็ทำให้เราเห็นทุกสิ่งที่เราไม่เคยคิดจะมองเลยสักครั้ง (เพราะความเห็นแก่ตัว)"
สวัสดีเพื่อนๆ (ทุกคนทั้งที่รู้จักและผ่านเข้ามา) อยากบอกว่าไม่รุ้จะบอกว่ารู้สึกแบบไหนเพราะก็ไมเ่คยเป็นมาก่อน แต่ที่รู้ๆ คือ การเขียนอะไรสักอย่างน่าจะทำ มีสติได้คิดตาม และเป็นการทบทวนตัวเองอีกทางหนึ่ง (งง งง กันไหม) ตลอดกระทู้ที่อ่านก็น่าจะงงๆ เพราะว่าผมเองก็ยังปรับตัวไม่ถูกเท่าไรนักกับตอนนี้
สืบเนื่องมาจากการที่ตัวผมเอง งี้เง้าไม่เข้าใจ และ แก้ไขตัวเองได้แต่ปากพูดเท่านั้น ดีที่สุดก็ 2-3 วันก็หลุด ก็รั่ว เพราะแฟน นร.พยาบาล ขึ้นวอร์ดฝึกงานแล้วผมเองไม่เข้าใจเธอแบบจริงๆ ทั้งที่ควรเข้าใจมากกว่าสถานการณ์ธรรมดาหลายเท่า
ผมก็ต้องทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุด เธอก็ต้องทำหน้าที่ของเธอที่หนักมาให้ดีที่สุด และหวังว่าถ้าผมทำได้ทุกอย่างจะกลับมาดีหรือรู้สึกดีๆ เหมือนเดิม .....ผมจะทำให้เต็มที่และไม่รวนแรต่อสิ่งใดที่พบเจอ เพราะผมเลือกทีจะ "เชื่อมั่น" เธอ
***ขอออกตัวแทน แฟนผมก่อนว่า เธอคือคนดี และ เป็นแฟนที่ผมภูมิใจมากกับการที่ได้มาพบเจอเธอ***
....จนวันนี้ความอดทนของเธอ ทำให้เธอต้องหยุดทำสิ่งที่เราไม่เคยลืมทำกันเลยคือก่อนนอนจะบอกกัน และโทรหากัน และปลุกเธอเพื่อไปฝึกงานเสมอ 4 วันผ่านไปได้เพียงคุยไลน์กับเธอบ้างแต่ผมก็แผงความงี้เง้าอยู่ในนั้น
ผมถามเธอว่า "ทำไมถึงเงียบหายไป ไม่โทรหาอย่างที่บอกกัน" (2 วันก่อนเธอเหนื่อยกับผมมากจนบอกว่า ต่อไปนี้จะโทรคุยกันแค่วันละครั้งก่อนนอน)
วันแรกผมรอเธอก่อนนอนหลังเธอเขียนงานเสร็จก็ไลน์มาบอกจะนอนแล้วนะ ไม่ขอคุยนะกลัวนอนไม่หลับปวดหัว (ผมเข้าใจนะก็แค่ส่งฝันดีนะ)
วันต่อมา รอเธอจนตีห้า เธอเสร็จภาระกิจก็ออนเฟสผ่อนคลายสักพักแล้วก็หายไปจนเช้าผมก็ได้แต่รอเธอ จนมีโอกาสไลน์ทิ้งไว้ถามเธอ (ไม่ขออธิบายรายละเอียด) เอาเป็นว่าผ่านไป 4 วัน...
ได้ถามเธอว่า ที่เงียบไปไม่โทรมาอย่างที่บอกหมายความว่าอย่างไร (ผมก็ยังแผงความงี้เง้าเพราะไม่ชินและเธอไม่เคยเป็นแบบนี้) คำตอบที่ได้ (ไม่ขออธิบายรายละเอียด) เอาเป็นว่าใจความที่ผมจำไว้เสมอคือ "....ไม่ได้บอกว่าจะทิ้ง แต่ตอนนี้ไม่อยากคุย ก็คือไม่อยากคุย"
บอกตรงๆ ว่าทุกอย่างมันประดังเข้ามาหมดรอบด้าน คนรอบข้างที่ห่วง ผมเองที่แขว้ง ความรู้สึกที่บอกว่า ...เธอจะทิ้งผมจริงๆ เหรอนี่ ผมยังไม่ได้แก้ไขให้เธอได้จริงๆ เลย
....ผมทำอะไรไปไม่ได้ไปมากกว่า คุยปรึกษากับเพื่อน น้องและคนที่ห่วงใย และนั่งคิดอยู่กับตัวเอง จนจุดเปลี่ยนความคิดเกิดขึ้นจากรูปถ่ายของเธอ....
(ตอนนี้ทำได้ดีที่สุดคือติดตามเธอแบบห่วงๆ ทางเฟสบุ๊คเธอ เพื่อนเธอบ้างไม่ได้เช็คหรืออะไรแบบงี้เง้าแต่ก่อน เพียงแค่ห่วงก็เปิดเข้ามาดูบ้าง)
รูปถ่ายเธอที่ลงกับรุ่นน้องเธอ ผมดีใจนะที่เห็นเธอยิ้ม แต่นั่งมองดูพักหนึ่งก็รู้สึกสงสารกับความเหนื่อยของเธอทั้งฝึกงานหนัก และ ต้องมาทนกับผมอีก แววตาเธอดูอ่อนแรง และเหนื่อยมาก เหมือนพร้อมหลับได้ยาวๆ ทุกเวลา
นั่นแหละครับ วินาทีนั้น สมองผมมันสั่งเองโดยที่ไม่เคยหลุดจากความเห็นแกตัวเลย มันก็หลุดออกมาได้ (บางทีอาจสายไปในวันที่คิดได้จริงๆ) ผมสงสารเธอมาก ทำไมผมเป็นแบบนี้ อยากโทรบอกเธอเหลือเกิน แต่ก็ไม่ได้ ได้แต่ไลน์บอกไปก็คงยาวเหมือนเดิมแต่มันเป็นข้อความที่ไม่เคยบอกในความรู้สึกนี้มากก่อน
ความผิดพลาดที่บางครั้งเกินให้อภัยผ่านไปแล้วแก้ไขอดีตไม่ได้แล้ว คงเป็นเรื่องของเวลาและอนาคต
ผมไลน์บอกกับเธอว่า (ยังดูงี้เง้านะแต่ความรุ้สึกไม่งี้เง้าเพียงแต่ผมเป็นคนไลน์ยาว) ขอเธอเวลาที่เธอตัดสินใจไม่โทรคุยกันและยังไม่อยากเจอกันอะไรทั้งสิ้น (ผมเชือ่ว่าเพราะเธอต้องเลือกหน้าที่ ผมจะไม่เข้าใจอย่างอื่น) ...ตอนนี้รู้ว่าผิดแค่คิดไม่ได้ต้องแก้ไข แต่ช่วงที่เราห่างกันอย่าพึ่งไปคุยหรือมีใครที่สบายใจกว่า (เธอไม่ผิดถ้าจะทำบอกตรงๆ) เธอก็ตอบกลับมาด้วยอารมณ์อาจจะโกรธ "เคยรับปากไปแล้วป่ะ ..........สรุป"
ผมก็ไลน์ปิดท้ายไปแบบที่ผมไม่เคยกล้าไลน์แบบนี้มาก่อน เพราะผมมักไม่กล้าทำพูดอะไรกับเธอแบบนี้
ประมาณว่า..."ถ้ายังรักกันและอยากเดินร่วมกันก็จะขอแก้ไขและทำให้ดีที่สุด ตัวเองก็ทำหน้าที่ของตัวเองไปและรักษาคำพูด แต่ถ้าวันใดจะคุยกับใครหรือมีคนใหม่ก็ขอให้บอก จำไว้ว่าตัวเองไม่ผิด เพราะเขาควรรับกับผลที่เขาทำมันเอง........................
ประโยคนี้ทำผมหน้าชาและ มือที่พิมพ์คีบอร์ดสั่นไปพักหนึ่งเหมือนกัน
ก็มีไลน์คุยกันสั้นๆ บ้าง เธอก็นานๆ ทีมาตอบสั้นๆ แต่ผมจะพยายามไม่เอาเรื่องเก่าๆ ที่เคยพูดซ้ำงี้เง้ามาคุยกับเธออีกแล้ว ต่อไปก็คงต้องรอเวลา ปรับตัวให้ได้ แก้ไขให้ดี รอเธออยากคุยกับผมอีกครั้ง และรอวันที่ตั้งใจทำอะไรให้เธอในวันที่ตั้งใจไว้ก่อนหน้าแล้ว
บางทีระยะที่ห่างกัน อาจจะทำให้ผมได้คิดทบทวนและแก้ไขตัวเองได้จริงๆ เสียทีเพราะที่ผ่านมาจะหลงระเริงกับการมีเธออยุ่ข้างๆ และบางครั้งเธอก็จะได้ทำหน้าที่ของเธออย่างสบายใจ และเต็มที่ (ผมเชื่อแบบนั้น)
ตอนนี้ทำได้ดีที่สุดคือห่วง และคอยดูแลเธออยู่เท่าที่ทำได้ เท่าที่เธอให้รุ้ (น้อยมาก) คงต้องใช้เวลาจนกว่าจะถึงวันนั้น
ผมรักเธอมากนะ และก็ยังคงขอบคุณเธอที่อดทนกับผมมาเสมอ แม้วันนี้จะเธอจะเลือกอะไรก็แล้วแต่ ที่ทำให้ต้องคุยกันเท่าที่เธอเลือกจะคุย "ตอนนี้ไม่อยากคุย คือไม่อยากคุย"
รอบด้านต่างมีความคิดเข้ามาที่ผมมากมาย ฯลฯ แต่ผมยังคงเลือกที่จะเชื่อมั่นเธอ คำพูดเธอ และ เชื่อว่าผมจะแก้ไขให้เธอได้ จริงๆ เสมอมา
ผมจะรอและแก้ไขไปให้ได้กับนิสัยงี้เง้า และสิ่งที่เธอพยายามบอกผมมาเสมอแต่ผมก็ไม่เคยทำตามเสียที วันนี้คงต้องทำแล้วจริงจัง
ผมเชื่อว่าเธอมองผมอยู่ อย่างที่เธอบอกับ... ผมเชื่ออย่างนั้น และก็จะอดทนรอ ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เป็นอย่างไร ผมจะเชื่ออย่างนั้น ......ที่ผมเชื่อ
***หากเรายังรักกัน และรู้สึกให้อภัยต่อกัน อยากบอกทุกคนนะครับว่า อย่าปล่อยให้ทุกวินาทีผ่านไปโดยคุณไม่แคร์และไม่ใส่ใจคนที่คุณรักและเขาก็รักคุณ สักเรื่องอย่าเด็ดขาด เพราะถ้าผิดพลาดแล้วคงมีแต่โดเรม่อนที่ช่วยย้อนเวลาได้ แต่โลกแห่งความเป็นจริงมันไม่มี***
...........อยากจะบอกวเธอว่าผมรักเธอมากนะ ห่วงเธอมากด้วย และตอนนี้ผมเปลี่ยนความคิดได้เกือบหมดแล้ว และเหลือเพียงเวลาและการลงมือทำให้เห็น ผมคิดถึงเธอนะ........#ขอโทษ
เป็นแฟน นร.พยาบาล (ในวันนี้ที่ เธอเหนื่อยมากแล้วจน.....รูปเธอทำให้ผมคิดได้(อาจสายไปหรือเปล่า....))
สวัสดีเพื่อนๆ (ทุกคนทั้งที่รู้จักและผ่านเข้ามา) อยากบอกว่าไม่รุ้จะบอกว่ารู้สึกแบบไหนเพราะก็ไมเ่คยเป็นมาก่อน แต่ที่รู้ๆ คือ การเขียนอะไรสักอย่างน่าจะทำ มีสติได้คิดตาม และเป็นการทบทวนตัวเองอีกทางหนึ่ง (งง งง กันไหม) ตลอดกระทู้ที่อ่านก็น่าจะงงๆ เพราะว่าผมเองก็ยังปรับตัวไม่ถูกเท่าไรนักกับตอนนี้
สืบเนื่องมาจากการที่ตัวผมเอง งี้เง้าไม่เข้าใจ และ แก้ไขตัวเองได้แต่ปากพูดเท่านั้น ดีที่สุดก็ 2-3 วันก็หลุด ก็รั่ว เพราะแฟน นร.พยาบาล ขึ้นวอร์ดฝึกงานแล้วผมเองไม่เข้าใจเธอแบบจริงๆ ทั้งที่ควรเข้าใจมากกว่าสถานการณ์ธรรมดาหลายเท่า
ผมก็ต้องทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุด เธอก็ต้องทำหน้าที่ของเธอที่หนักมาให้ดีที่สุด และหวังว่าถ้าผมทำได้ทุกอย่างจะกลับมาดีหรือรู้สึกดีๆ เหมือนเดิม .....ผมจะทำให้เต็มที่และไม่รวนแรต่อสิ่งใดที่พบเจอ เพราะผมเลือกทีจะ "เชื่อมั่น" เธอ
***ขอออกตัวแทน แฟนผมก่อนว่า เธอคือคนดี และ เป็นแฟนที่ผมภูมิใจมากกับการที่ได้มาพบเจอเธอ***
....จนวันนี้ความอดทนของเธอ ทำให้เธอต้องหยุดทำสิ่งที่เราไม่เคยลืมทำกันเลยคือก่อนนอนจะบอกกัน และโทรหากัน และปลุกเธอเพื่อไปฝึกงานเสมอ 4 วันผ่านไปได้เพียงคุยไลน์กับเธอบ้างแต่ผมก็แผงความงี้เง้าอยู่ในนั้น
ผมถามเธอว่า "ทำไมถึงเงียบหายไป ไม่โทรหาอย่างที่บอกกัน" (2 วันก่อนเธอเหนื่อยกับผมมากจนบอกว่า ต่อไปนี้จะโทรคุยกันแค่วันละครั้งก่อนนอน)
วันแรกผมรอเธอก่อนนอนหลังเธอเขียนงานเสร็จก็ไลน์มาบอกจะนอนแล้วนะ ไม่ขอคุยนะกลัวนอนไม่หลับปวดหัว (ผมเข้าใจนะก็แค่ส่งฝันดีนะ)
วันต่อมา รอเธอจนตีห้า เธอเสร็จภาระกิจก็ออนเฟสผ่อนคลายสักพักแล้วก็หายไปจนเช้าผมก็ได้แต่รอเธอ จนมีโอกาสไลน์ทิ้งไว้ถามเธอ (ไม่ขออธิบายรายละเอียด) เอาเป็นว่าผ่านไป 4 วัน...
ได้ถามเธอว่า ที่เงียบไปไม่โทรมาอย่างที่บอกหมายความว่าอย่างไร (ผมก็ยังแผงความงี้เง้าเพราะไม่ชินและเธอไม่เคยเป็นแบบนี้) คำตอบที่ได้ (ไม่ขออธิบายรายละเอียด) เอาเป็นว่าใจความที่ผมจำไว้เสมอคือ "....ไม่ได้บอกว่าจะทิ้ง แต่ตอนนี้ไม่อยากคุย ก็คือไม่อยากคุย"
บอกตรงๆ ว่าทุกอย่างมันประดังเข้ามาหมดรอบด้าน คนรอบข้างที่ห่วง ผมเองที่แขว้ง ความรู้สึกที่บอกว่า ...เธอจะทิ้งผมจริงๆ เหรอนี่ ผมยังไม่ได้แก้ไขให้เธอได้จริงๆ เลย
....ผมทำอะไรไปไม่ได้ไปมากกว่า คุยปรึกษากับเพื่อน น้องและคนที่ห่วงใย และนั่งคิดอยู่กับตัวเอง จนจุดเปลี่ยนความคิดเกิดขึ้นจากรูปถ่ายของเธอ....
(ตอนนี้ทำได้ดีที่สุดคือติดตามเธอแบบห่วงๆ ทางเฟสบุ๊คเธอ เพื่อนเธอบ้างไม่ได้เช็คหรืออะไรแบบงี้เง้าแต่ก่อน เพียงแค่ห่วงก็เปิดเข้ามาดูบ้าง)
รูปถ่ายเธอที่ลงกับรุ่นน้องเธอ ผมดีใจนะที่เห็นเธอยิ้ม แต่นั่งมองดูพักหนึ่งก็รู้สึกสงสารกับความเหนื่อยของเธอทั้งฝึกงานหนัก และ ต้องมาทนกับผมอีก แววตาเธอดูอ่อนแรง และเหนื่อยมาก เหมือนพร้อมหลับได้ยาวๆ ทุกเวลา
นั่นแหละครับ วินาทีนั้น สมองผมมันสั่งเองโดยที่ไม่เคยหลุดจากความเห็นแกตัวเลย มันก็หลุดออกมาได้ (บางทีอาจสายไปในวันที่คิดได้จริงๆ) ผมสงสารเธอมาก ทำไมผมเป็นแบบนี้ อยากโทรบอกเธอเหลือเกิน แต่ก็ไม่ได้ ได้แต่ไลน์บอกไปก็คงยาวเหมือนเดิมแต่มันเป็นข้อความที่ไม่เคยบอกในความรู้สึกนี้มากก่อน
ความผิดพลาดที่บางครั้งเกินให้อภัยผ่านไปแล้วแก้ไขอดีตไม่ได้แล้ว คงเป็นเรื่องของเวลาและอนาคต
ผมไลน์บอกกับเธอว่า (ยังดูงี้เง้านะแต่ความรุ้สึกไม่งี้เง้าเพียงแต่ผมเป็นคนไลน์ยาว) ขอเธอเวลาที่เธอตัดสินใจไม่โทรคุยกันและยังไม่อยากเจอกันอะไรทั้งสิ้น (ผมเชือ่ว่าเพราะเธอต้องเลือกหน้าที่ ผมจะไม่เข้าใจอย่างอื่น) ...ตอนนี้รู้ว่าผิดแค่คิดไม่ได้ต้องแก้ไข แต่ช่วงที่เราห่างกันอย่าพึ่งไปคุยหรือมีใครที่สบายใจกว่า (เธอไม่ผิดถ้าจะทำบอกตรงๆ) เธอก็ตอบกลับมาด้วยอารมณ์อาจจะโกรธ "เคยรับปากไปแล้วป่ะ ..........สรุป"
ผมก็ไลน์ปิดท้ายไปแบบที่ผมไม่เคยกล้าไลน์แบบนี้มาก่อน เพราะผมมักไม่กล้าทำพูดอะไรกับเธอแบบนี้
ประมาณว่า..."ถ้ายังรักกันและอยากเดินร่วมกันก็จะขอแก้ไขและทำให้ดีที่สุด ตัวเองก็ทำหน้าที่ของตัวเองไปและรักษาคำพูด แต่ถ้าวันใดจะคุยกับใครหรือมีคนใหม่ก็ขอให้บอก จำไว้ว่าตัวเองไม่ผิด เพราะเขาควรรับกับผลที่เขาทำมันเอง........................
ประโยคนี้ทำผมหน้าชาและ มือที่พิมพ์คีบอร์ดสั่นไปพักหนึ่งเหมือนกัน
ก็มีไลน์คุยกันสั้นๆ บ้าง เธอก็นานๆ ทีมาตอบสั้นๆ แต่ผมจะพยายามไม่เอาเรื่องเก่าๆ ที่เคยพูดซ้ำงี้เง้ามาคุยกับเธออีกแล้ว ต่อไปก็คงต้องรอเวลา ปรับตัวให้ได้ แก้ไขให้ดี รอเธออยากคุยกับผมอีกครั้ง และรอวันที่ตั้งใจทำอะไรให้เธอในวันที่ตั้งใจไว้ก่อนหน้าแล้ว
บางทีระยะที่ห่างกัน อาจจะทำให้ผมได้คิดทบทวนและแก้ไขตัวเองได้จริงๆ เสียทีเพราะที่ผ่านมาจะหลงระเริงกับการมีเธออยุ่ข้างๆ และบางครั้งเธอก็จะได้ทำหน้าที่ของเธออย่างสบายใจ และเต็มที่ (ผมเชื่อแบบนั้น)
ตอนนี้ทำได้ดีที่สุดคือห่วง และคอยดูแลเธออยู่เท่าที่ทำได้ เท่าที่เธอให้รุ้ (น้อยมาก) คงต้องใช้เวลาจนกว่าจะถึงวันนั้น
ผมรักเธอมากนะ และก็ยังคงขอบคุณเธอที่อดทนกับผมมาเสมอ แม้วันนี้จะเธอจะเลือกอะไรก็แล้วแต่ ที่ทำให้ต้องคุยกันเท่าที่เธอเลือกจะคุย "ตอนนี้ไม่อยากคุย คือไม่อยากคุย"
รอบด้านต่างมีความคิดเข้ามาที่ผมมากมาย ฯลฯ แต่ผมยังคงเลือกที่จะเชื่อมั่นเธอ คำพูดเธอ และ เชื่อว่าผมจะแก้ไขให้เธอได้ จริงๆ เสมอมา
ผมจะรอและแก้ไขไปให้ได้กับนิสัยงี้เง้า และสิ่งที่เธอพยายามบอกผมมาเสมอแต่ผมก็ไม่เคยทำตามเสียที วันนี้คงต้องทำแล้วจริงจัง
ผมเชื่อว่าเธอมองผมอยู่ อย่างที่เธอบอกับ... ผมเชื่ออย่างนั้น และก็จะอดทนรอ ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เป็นอย่างไร ผมจะเชื่ออย่างนั้น ......ที่ผมเชื่อ
***หากเรายังรักกัน และรู้สึกให้อภัยต่อกัน อยากบอกทุกคนนะครับว่า อย่าปล่อยให้ทุกวินาทีผ่านไปโดยคุณไม่แคร์และไม่ใส่ใจคนที่คุณรักและเขาก็รักคุณ สักเรื่องอย่าเด็ดขาด เพราะถ้าผิดพลาดแล้วคงมีแต่โดเรม่อนที่ช่วยย้อนเวลาได้ แต่โลกแห่งความเป็นจริงมันไม่มี***
...........อยากจะบอกวเธอว่าผมรักเธอมากนะ ห่วงเธอมากด้วย และตอนนี้ผมเปลี่ยนความคิดได้เกือบหมดแล้ว และเหลือเพียงเวลาและการลงมือทำให้เห็น ผมคิดถึงเธอนะ........#ขอโทษ