กระทู้อาจรกขอโทษล่วงหน้าด้วย แค่ระบายเฉยๆ มันเหมือนเหนื่อยๆปลงๆ :'( จะถามหาเพื่อนร่วมชะตาที่เป็นเหมือนเราก็น้อย คือวันนี้ก็เพิ่งเจอเหตุการณ์มาแล้วมันก็เป็นเหมือนเดิม มันควบคุมไม่ได้ มันเหนื่อยใจมาก
อาการของเราเป็นยังไง อาการของเราคืออยู่ใกล้ผู้ชายที่ไม่สนิทไม่ได้ อึดอัด สมองว่างเปล่าขาวโพลน หายใจเข้าไม่ได้ หายใจออกก็ไม่ได้ เหมือนจังหวะการหายใจติดขัด มือสั่นเหมือนคนเจอผีแล้วก้าวขาไม่ออก ยิ่งกับคนที่เขาเหมือนจะเข้ามาทำความรู้จักเขาก็หายไป55555 สงสารจัง จะเป็นสาวเบญจเพสแล้วยังสติลอโลนแอนด์โลนลี่ เราเหนื่อยและท้อ แต่ไม่เป็นไรในเมื่อไม่มีก็ไม่เป็นไร
แต่กับคนที่สนิทเราไม่มีอาการ อยู่ใกล้ได้ กับพี่ชาย เพื่อน เราโอเค นอนเตียงเดียวกันก็ไม่มีอาการใดๆ
บางคนบอกแกต้องเป็นโรคจิต เป็นอาการทางประสาทแน่ๆ.... เราก็ว่างั้นมั้งนะ บางคนบอกแกต้องหัดใกล้ผู้ชายมากขึ้นดิวะ ...ก็ลองมาหมดแล้ว ไม่ได้คือไม่ได้จริงๆ5555 ช่างเหอะ ระบายเฉยๆ ก็เคยศึกษาโรคแนวนี้ แต่ไม่เก่งมาก พอรู้จักพวกโรคlove phobia? โรคกลัวความผิดหวัง? โรคsocial phobia? Depression disorder? ช่างเหอะ ระบายเฉยๆ เพราะเราเลือกอะไรไม่ได้
แต่เราก็เฉยๆ มันเป็นแค่15%ของชีวิตประจำวัน เพียงแค่วันนี้เราท้อมากกว่าวันอื่นที่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่หาย เพื่อนผู้ชายมาขอไปเลี้ยงข้าว เราถึงกับต้องถอยห่างจากนาง10ก้าว เพราะเราหายใจไม่ออก แล้วตะโกนบอกนางว่าไม่ว่าง..
เหนื่อยแล้วกับโรคกลัวผู้ชาย จะมีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ย(ระบายเฉยๆ)
อาการของเราเป็นยังไง อาการของเราคืออยู่ใกล้ผู้ชายที่ไม่สนิทไม่ได้ อึดอัด สมองว่างเปล่าขาวโพลน หายใจเข้าไม่ได้ หายใจออกก็ไม่ได้ เหมือนจังหวะการหายใจติดขัด มือสั่นเหมือนคนเจอผีแล้วก้าวขาไม่ออก ยิ่งกับคนที่เขาเหมือนจะเข้ามาทำความรู้จักเขาก็หายไป55555 สงสารจัง จะเป็นสาวเบญจเพสแล้วยังสติลอโลนแอนด์โลนลี่ เราเหนื่อยและท้อ แต่ไม่เป็นไรในเมื่อไม่มีก็ไม่เป็นไร
แต่กับคนที่สนิทเราไม่มีอาการ อยู่ใกล้ได้ กับพี่ชาย เพื่อน เราโอเค นอนเตียงเดียวกันก็ไม่มีอาการใดๆ
บางคนบอกแกต้องเป็นโรคจิต เป็นอาการทางประสาทแน่ๆ.... เราก็ว่างั้นมั้งนะ บางคนบอกแกต้องหัดใกล้ผู้ชายมากขึ้นดิวะ ...ก็ลองมาหมดแล้ว ไม่ได้คือไม่ได้จริงๆ5555 ช่างเหอะ ระบายเฉยๆ ก็เคยศึกษาโรคแนวนี้ แต่ไม่เก่งมาก พอรู้จักพวกโรคlove phobia? โรคกลัวความผิดหวัง? โรคsocial phobia? Depression disorder? ช่างเหอะ ระบายเฉยๆ เพราะเราเลือกอะไรไม่ได้ แต่เราก็เฉยๆ มันเป็นแค่15%ของชีวิตประจำวัน เพียงแค่วันนี้เราท้อมากกว่าวันอื่นที่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่หาย เพื่อนผู้ชายมาขอไปเลี้ยงข้าว เราถึงกับต้องถอยห่างจากนาง10ก้าว เพราะเราหายใจไม่ออก แล้วตะโกนบอกนางว่าไม่ว่าง..