เหวินฮั่นกุนขับรถม้าเร่งตะบึงจนมาถึงทางสามแพร่งค่อยชะลอรถลง เบือนหน้าตะโกนเข้าไปถามในรถม้า

                “  ท่านเยี่ย.. ข้างหน้ามีทางแยกไปสองทาง มิทราบจะให้ไปทางซ้ายหรือขวา ? “

                เสียงองค์ชายก่วงหยางจากภายในรถตอบอย่างท้อแท้

                “  ไปทางไหนก็ได้ทั้งนั้น “

                เหวินฮั่นกุนงงงันวูบ ชะงักฝีเท้าม้าลง โพล่งว่า

                “  หมายความว่ายังไง ? “

                “  คนที่จะไปหาไม่อยู่แล้ว... ถึงไปก็ไม่มีประโยชน์ “

                เหวินฮั่นกุนใจสั่นสะท้าน พอฉุกใจคิดรีบกระโดดลงจากม้า พุ่งปราดอ้อมประทุนรถมาเปิดม่านประตู ร้องเรียก  “หลันเหลยเป็นไรไป ?”

                

                .........................................

                

                เหวินฮั่นกุนคุมรถม้าเข้าสู่หมู่บ้านริมแม่น้ำข้างหน้า  องค์ชายก่วงหยางหาเช่าบ้านได้หลังหนึ่ง ค่อยอุ้มหลันเหลยเข้าไปนอนพัก การเดินทางทำให้นางอ่อนเพลียมาก พอได้ที่นอนนุ่มๆอบอุ่นจึงหลับใหลไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว  เหวินฮั่นกุนลากเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียง เลื่อนผ้าห่มคลี่คลุมบนร่างให้นาง พลางเหม่อมองร่างบอบบางที่นอนสงบนิ่งเหมือนลูกแมวน้อยสิ้นฤทธิ์อย่างสะทกสะท้อนใจ พึมพำว่า

                “  วันนี้ก็วันที่สามกำลังจะผ่านพ้นไป.. ยังเหลืออีกสี่วัน..เราจะช่วยนางอย่างไรดี “

                เบือนหน้าไปทางองค์ชายก่วงหยางที่ยืนกอดอกนิ่งซึมอยู่ริมหน้าต่าง อดกล่าวมิได้

                “  ท่านเยี่ย.. นอกจากอาจารย์ของท่านแล้ว ไม่มีคนอื่นเลยหรือที่จะช่วยรักษานางได้ ? “

                “  จอมแพทย์ในแผ่นดินย่อมมีมากกว่าหนึ่งท่าน แต่ในขณะนี้นอกจากอาจารย์ ข้าก็นึกไม่ออกว่าจะไปหาใครดี “

                รับสั่งถึงตอนท้ายก็ถอนพระทัยยาว หันพระวรกายเสด็จดำเนินออกจากห้องไป หากแต่มิทันพ้นผ่านประตู  วรองค์สูงก็ชะงักค้างเล็กน้อย ผินพระพักตร์กลับมาตรัสถามว่า

                “  ข้าอยากจะออกไปเดินเล่นสักพัก เผื่อสมองปลอดโปร่งอาจจะคิดอะไรออก แล้วจะแวะไปซื้ออาหารด้วย .. ท่านอยากจะทานอะไรไหม ? “

                เหวินฮั่นกุนส่ายหน้าซึมเซาปฏิเสธ

                ในเวลาแบบนี้.. จะให้เขามีแก่ใจกินอะไรลงหรือ ?

                องค์ชายก่วงหยางทรงฝืนยิ้ม ทอดพระเนตรมองหลันเหลยบนเตียงแล้วถอนพระทัย ก่อนจะตัดใจหมุนพระวรกายผละออกมาอย่างรวดเร็ว

                

                เบื้องนอกอากาศปลอดโปร่ง.. หากจิตใจของคนที่เต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มยังคงอึดอัดไม่อาจผ่อนคลายลงได้แม้แต่อึดใจเดียว องค์ชายก่วงหยางทอดพระบาทไปเรื่อยๆด้วยพระทัยเลื่อนลอย ผ่านตัวตลาดในหมู่บ้าน ผ่านผู้คนที่ส่งเสียงจอแจวุ่นวายเดินไปมาอย่างสับสนจับจ่ายซื้อของ

                หากทุกประการไม่อาจเข้ามาในห้วงสมองพระองค์ได้แม้แต่น้อย

                อย่างไม่รู้สึกตัว.. ไม่ทราบเดินผ่านตลาดมาถึงริมแม่น้ำได้อย่างไร  ผ่านพ้นความวุ่นวายเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง  ทันใดนั้นเอง ก็ต้องสะดุ้งสะท้านตื่นจากภวังค์ เมื่อมีเสียงเรียกหาดังขึ้นมาจากข้างหลัง

                “  องค์ชายใหญ่  ! “

                หันพระพักตร์ขวับไป จึงค่อยเห็นเจ้าของเสียงเรียกผู้นั้น

                นางก็คือดรุณีสาวชุดเหลืองซึ่งเคยติดตามเทพกระบี่พระกาฬหวังอิงสงผู้เป็นบิดาไปยังบ้านเทพเจ้าเมื่อวันก่อนนั่นเอง

                องค์ชายก่วงหยางคล้ายทรงรู้จักนางเป็นอย่างดี สีพระพักตร์เพียงฉายแววแปลกพระทัยวูบหนึ่ง ด้วยนึกไม่ถึงว่าจะได้เจอนางที่นี่

                “  อวี้หลิง.. เป็นเจ้าเองหรือ ? “

                หวังอวี้หลิงแย้มยิ้มพลางสาวเท้าเข้ามา ย่อกายลงคารวะอย่างอ่อนช้อย

                องค์ชายก่วงหยางหันมองซ้ายขวาอย่างลืมพระองค์ เพื่อดูว่ามีบุคคลที่สามอยู่แถวนี้รึเปล่า ก่อนจะรีบโบกพระหัตถ์ร้องเบาๆว่า

                “  ข้ามาในฐานะสามัญชน ไม่เอาต้องธรรมเนียมในวังมาใช้ก็ได้...จริงสิ...บิดาเจ้าล่ะ ? “

                ขาดคำบังเกิดเสียงขานรับ

                “ กระหม่อมอยู่ที่นี่  “

                ในเสียงกล่าวหวังอิงสงก็ปรากฏกายขึ้น เดินเข้ามาประสานมือคารวะต่อเขาเช่นกัน

                องค์ชายก่วงหยางพอเห็นหน้ายอดฝีมือคู่พระทัย ต้องรู้สึกปิติยินดีอย่างยิ่ง  เหมือนคนอยู่ในที่มืด อยู่ๆก็พบเส้นทางสว่างปรากฏขึ้นเบื้องหน้า แทบผวาเข้าไปกุมแขนอีกฝ่ายรับสั่งว่า

                “  ท่านหวัง..พบท่านก็ดีแล้ว.. ข้ากำลังมีเรื่องกลัดกลุ้มใจอยู่พอดี “

                

                ..................................