ฝนแรก…
ฉันบอกตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงฝนเปาะแปะบนหลังคา
ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ .. มือเอื้อมปิดโคมไฟข้างเตียง พลางดึงผ้าห่มเนื้อนิ่มขึ้นมากระชับคอ
ฉันมีความสุขเสมอกับการนอนขดตัวฟังเสียงฝนพรำใต้ผ้าห่มอุ่น

เสียงฟ้าครืนครางอยู่ไกลๆ ดังแว่วมาทำให้ฉันชะงัก
.”ที่นั่นฝนตกไหม” …
ฉัน..ไม่ได้กลัวเสียงฟ้า
แต่…ประโยคที่ผุดขึ้นมาในใจกะทันหันต่างหากที่ทำให้แม้เสียงฝนพรำยังเลือนออกไปจากการรับรู้ชั่วขณะ
มือที่กระชับผ้าห่มแค่คอกลับดึงขึ้นมาคลุมโปง พร้อมพลิกตัวนอนคว่ำแรงๆ ในนาทีนั้น
ฉันหลับตาแน่น ซุกซบหน้าลงกับหมอน …

“หัดพกร่มบ้างสิ มันไม่ทำให้เธอดูเป็นสาวขึ้นมาเพราะสิ่งนี้หรอกนะ ทำไมปล่อยให้ตัวชื้นนั่งเรียนในห้องแอร์ทั้งวัน”
“กลับห้องเช็ดผมให้แห้งนะ เดี๋ยวก็ภูมิแพ้กำเริบตายหรอก”
“ไม่อยากพกร่ม เธอก็พกเสื้อกันฝนสิ”
ฯลฯ

“จ้า แม่”
น้ำเสียงตอบรับที่คุ้นเคย ทำให้ฉันรับรู้โดยปริยายเสมอว่า ที่บอกมาทั้งหมด “ไม่ทำครับ”
…..
2 a.m. and the rain is falling
Here we are at the crossroads once again
You're telling me you're so confused
You can't make up your mind
Is this meant to be
You're asking me
But only love can say - try again or walk away

try again or walk away ? ...
พยายามอีกครั้ง หรือไม่ก็…เดินออกไปจากชีวิตคนๆนั้นซะ
ก้อนขมๆ พุ่งขึ้นมาจุกลำคอ …
เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจ
ฉัน…ทำมันไม่ได้ทั้งสองอย่าง

ฝนซาไปหรือยังนะ
ทำไม....
ฉัน...
....ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย...
นอกจาก...
เสียงร่ำไห้ของหัวใจตัวเอง


คืนฝนแรก...
19 มกรา 59