...เราไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงต้องมาตั้งกระทู้แบบนี้เพราะปกติจะเป็นสายคอมเม้นเสียมากกว่า จากกระทู้เก่าๆจะเห็นว่าเราเป็นทีมดีเฟนป๋า สายปกป้องตลอด แต่เรื่องนี้มันทำให้เรารู้สึกเคว้งมากแม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังนอนไม่หลับ เราแค่อยากบอกความรู้สึกที่เรามีต่อผู้ชายคนนี้เมื่อตอนรู้ข่าว เรารู้ว่าชาว potterhead รวมถึงหลายๆคนที่ชื่นชอบผลงานของป๋าเสียใจต่อการจากไปของป๋าแค่ไหน ส่วนเรานั้นก็เป็นหนึ่งในคนที่รักป๋าเช่นกัน มีรูปเก็บไว้ในคอม ในexternal เก็บสะสมผลงาน หนัง รูปอวาตาร์ในพันทิบ ในdek-d พาสเวิร์ดทุกสิ่งอย่างเป็นของผู้ชายที่ชื่อ
alan rickman หรือ
prof.severus snape
วินาทีที่รู้ข่าว...
ตอนทุ่มกว่าๆเราเห็นข่าวจาก the guardian เป็นที่แรกเพราะมีน้องในเฟซแชร์ที่หน้าวอลเค้า ไม่ถึง 5 นาที ก็มีพี่อีกคนแท็กลิ้งค์ของ the guardian มาให้เรา ตอนนั้นคิดอยู่อย่างเดียวว่า ‘ไม่จริง’ ยังไงก็ต้องหาอะไรมายันว่าข่าวมั่วหรือป๋าโดนแกล้ง เลยรีบเสิร์ชข้อมูลอย่างไวเห็นบางเว็บบอกเป็น death hoax และป๋าก็เป็นเหยื่อ ใจอินี่ก็ชื้นขึ้นมาเป็นกองเลยกลับไปตอบคอมเม้นของพี่คนที่ tag ลิ้งค์มาให้ว่า
“ป๋ายังไม่ตาย อยู่กะศรีภรรยา และตระเวนเที่ยวอยู่ในลอนดอน...”
หลังจากนั้นความรู้สึกคือมันอยู่ไม่ได้ มันไม่สบายใจมันเหมือนค้างคา เลยตั้งใจว่าจะต้องเห็นรูปป๋าอัพเดท ณ วันนี้เราถึงจะนอนตาหลับ (ต้องบอกก่อนว่าป๋าอลันจะไม่เล่นโซเชี่ยล ส่วนใหญ่ภาพที่ถ่ายจะเป็นตามงาน เทศกาลหนัง หรือภาพตอนไปเที่ยวกับป้าริม่าศรีภรรยาสุดรัก) เสิร์ชดูว่าช่วงนี้ป๋ามีงานที่ไหน ออกงานไหนบ้าง ปกติเราจะตามข่าวป๋าแกเป็นประจำอยู่แล้วแต่ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นข่าวคราวเลยตั้งแต่ก่อนปีใหม่ก็เริ่มเอะใจบวกกับมีเรื่องข่าวออกมาพอดีก็เริ่มใจไม่ดีละแต่ยังพยายามหาต่อไป...พอยิ่งเสิร์ชไปเสิร์ชมา...ก็ได้เห็นในสิ่งที่เราไม่อยากยอมรับแต่ก็ต้องยอมจำนนด้วยหลักฐาน เพราะทั้ง bbc nbc breaking news ฯลฯ ให้ข่าวตรงกัน! และหลังจากนั้นก็มีการแชร์ทางโลกโซเชี่ยลกันมากมาย ซึ่งหมายความว่าเราต้องยอมรับความจริงว่า
“ผู้ชายที่เรารักที่สุดตายแล้วจริงๆ” 
เราไม่รู้ว่าตัวเองเงียบไปนานแค่ไหน เปิดทีวีไว้แต่ไม่มีเสียงอะไรเข้าหู จนเพื่อนสนิทเรามันทักมาเพราะเพิ่งเห็นข่าว (สมัยเรียนเพื่อนมหาลัยจะรู้ว่าเราชอบป๋าเนปมากกกกกกก) มันถามเราว่า
จริงเปล่าวะ เราตอบไปสั้นๆว่า ‘อื้อ ตายแล้ว’ จุดนั้นคือไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ ทำอะไรดี ควรแสดงความเสียใจ บรรยายความรู้สึก หรืออะไรยังไง? สักพักใหญ่ๆเลยตัดสินใจโทรหาแม่
เรา: แม่ ทำอะไรอยู่ นอนยัง ช่วยอะไร...นู๋หน่อยนะ (เสียงเครือมาก แต่ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง)
แม่: นู๋เป็นอะไรลูก
เรา: เปล่าๆ แม่ แม่ช่วยเข้าไปห้องนู๋และถ่ายรูป...มาให้นู๋หน่อ..ย
และนี่คือสิ่งที่เราขอแม่ค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้รูปโปสเตอร์ป๋าเพื่อนให้ตอนเล่นบัดดี้ บัดเดอร์กัน ติดไว้ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง...
โปสเตอร์ขนาดบิ๊กที่เพื่อนให้ตอนรับปริญญาติดไว้ตรงหัวนอน...
โปสเตอร์รวมรูปป๋าติดไว้ตรงปลายเตียง...
ปฏิทินตั้งโต๊ะ ทำเอง ตั้งไว้บนโต๊ะคอม...
รูปโปสเตอร์ติดอยู่ที่ฝาตู้เสื้อผ้า...
ใช่ค่ะ เราให้แม่ถ่ายรูปป๋าจากบ้านส่งมาให้ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรแค่อยากเห็นรูปพวกนั้น แม่ถามเราก็บอกแค่ว่าจะเอารูปมาตัดต่อเฉยๆไม่มีอะไร พอเห็นรูปน้ำตาเราไหลเลย หลังจากอึดอัด จะร้องก็ร้องไม่ออกมาตั้งแต่ตอนที่รู้ข่าว อยู่หอคนเดียวนั่งอึนอยู่พักใหญ่ๆหันไปเจอรูปเล็กๆที่ติดไว้บนผนังห้องเพื่อเป็นขวัญกำลังใจในการเรียนและการทำงาน แล้วน้ำตาก็ไหลลงแก้มช้าๆ TT__________________TT
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรานอนไม่หลับตั้งแต่รู้ข่าวเลยมาตั้งกระทู้ทั้งที่พรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงาน ไม่อยากให้กระทู้เวิ่นเว้อดูไร้สาระ แต่มันเป็นความรู้สึกของคนๆหนึ่งจริงๆ ไม่รู้ทำไมถึงเขียนไม่เสร็จสักที เพราะยิ่งเห็นรูปก็ยิ่งนอยด์ ยิ่งเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกรู้แต่ว่าเสียใจโคตรรรรรรๆๆๆๆ ความรู้สึกข้างในมันโคตรอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ หลายคนอาจมองว่าเราบ้า โง่ เมริงเป็นไรมากป่ะเนี่ยแค่ดาราตาย แต่สำหรับเราผู้ชายคนนี้เป็นยิ่งกว่านักแสดง ปกติเราชอบคนยาก แล้ว 20 กว่าปีที่เกิดมานี่เราก็ชอบผู้ชายคนนี้คนเดียวมาตลอด ติดตามผลงานตามข่าว จนตอนนี้ก็ยังไม่อยากเชื่อ แต่เราก็เปลี่ยนความจริงที่ว่าป๋าจากไปแล้วไม่ได้...
ปล. เรารู้ว่าต่อไปจะมีเขียนบทความถึงป๋าเยอะมาก อาจมีคนตั้งกระทู้รำลึก มีคนเขียนรีวิวถึงพร้อมquote ซึ้งๆกินใจเพราะป๋าอยู่ในความทรงจำของทุกคน ส่วนเราไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะทำใจได้ แต่ทุกอย่างของป๋าจะยังคงอยู่เหมือนเดิม เราจะไม่ทิ้ง ไม่เปลี่ยนแปลง ถึงแม้ป๋าจะจากไปแล้วตลอดกาล เราก็จะไม่พูดคำอำลาเพราะป๋าคือผู้ชายที่เรารักตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้ และจะรักตลอดไป…
[ความรู้สึกของคนๆหนึ่ง]ถึงผู้ชายที่เรารักตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้ และจะรักตลอดไป...Alan Rickman
วินาทีที่รู้ข่าว...
ตอนทุ่มกว่าๆเราเห็นข่าวจาก the guardian เป็นที่แรกเพราะมีน้องในเฟซแชร์ที่หน้าวอลเค้า ไม่ถึง 5 นาที ก็มีพี่อีกคนแท็กลิ้งค์ของ the guardian มาให้เรา ตอนนั้นคิดอยู่อย่างเดียวว่า ‘ไม่จริง’ ยังไงก็ต้องหาอะไรมายันว่าข่าวมั่วหรือป๋าโดนแกล้ง เลยรีบเสิร์ชข้อมูลอย่างไวเห็นบางเว็บบอกเป็น death hoax และป๋าก็เป็นเหยื่อ ใจอินี่ก็ชื้นขึ้นมาเป็นกองเลยกลับไปตอบคอมเม้นของพี่คนที่ tag ลิ้งค์มาให้ว่า
“ป๋ายังไม่ตาย อยู่กะศรีภรรยา และตระเวนเที่ยวอยู่ในลอนดอน...”
หลังจากนั้นความรู้สึกคือมันอยู่ไม่ได้ มันไม่สบายใจมันเหมือนค้างคา เลยตั้งใจว่าจะต้องเห็นรูปป๋าอัพเดท ณ วันนี้เราถึงจะนอนตาหลับ (ต้องบอกก่อนว่าป๋าอลันจะไม่เล่นโซเชี่ยล ส่วนใหญ่ภาพที่ถ่ายจะเป็นตามงาน เทศกาลหนัง หรือภาพตอนไปเที่ยวกับป้าริม่าศรีภรรยาสุดรัก) เสิร์ชดูว่าช่วงนี้ป๋ามีงานที่ไหน ออกงานไหนบ้าง ปกติเราจะตามข่าวป๋าแกเป็นประจำอยู่แล้วแต่ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นข่าวคราวเลยตั้งแต่ก่อนปีใหม่ก็เริ่มเอะใจบวกกับมีเรื่องข่าวออกมาพอดีก็เริ่มใจไม่ดีละแต่ยังพยายามหาต่อไป...พอยิ่งเสิร์ชไปเสิร์ชมา...ก็ได้เห็นในสิ่งที่เราไม่อยากยอมรับแต่ก็ต้องยอมจำนนด้วยหลักฐาน เพราะทั้ง bbc nbc breaking news ฯลฯ ให้ข่าวตรงกัน! และหลังจากนั้นก็มีการแชร์ทางโลกโซเชี่ยลกันมากมาย ซึ่งหมายความว่าเราต้องยอมรับความจริงว่า “ผู้ชายที่เรารักที่สุดตายแล้วจริงๆ”
เราไม่รู้ว่าตัวเองเงียบไปนานแค่ไหน เปิดทีวีไว้แต่ไม่มีเสียงอะไรเข้าหู จนเพื่อนสนิทเรามันทักมาเพราะเพิ่งเห็นข่าว (สมัยเรียนเพื่อนมหาลัยจะรู้ว่าเราชอบป๋าเนปมากกกกกกก) มันถามเราว่าจริงเปล่าวะ เราตอบไปสั้นๆว่า ‘อื้อ ตายแล้ว’ จุดนั้นคือไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ ทำอะไรดี ควรแสดงความเสียใจ บรรยายความรู้สึก หรืออะไรยังไง? สักพักใหญ่ๆเลยตัดสินใจโทรหาแม่
เรา: แม่ ทำอะไรอยู่ นอนยัง ช่วยอะไร...นู๋หน่อยนะ (เสียงเครือมาก แต่ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง)
แม่: นู๋เป็นอะไรลูก
เรา: เปล่าๆ แม่ แม่ช่วยเข้าไปห้องนู๋และถ่ายรูป...มาให้นู๋หน่อ..ย
และนี่คือสิ่งที่เราขอแม่ค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ใช่ค่ะ เราให้แม่ถ่ายรูปป๋าจากบ้านส่งมาให้ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรแค่อยากเห็นรูปพวกนั้น แม่ถามเราก็บอกแค่ว่าจะเอารูปมาตัดต่อเฉยๆไม่มีอะไร พอเห็นรูปน้ำตาเราไหลเลย หลังจากอึดอัด จะร้องก็ร้องไม่ออกมาตั้งแต่ตอนที่รู้ข่าว อยู่หอคนเดียวนั่งอึนอยู่พักใหญ่ๆหันไปเจอรูปเล็กๆที่ติดไว้บนผนังห้องเพื่อเป็นขวัญกำลังใจในการเรียนและการทำงาน แล้วน้ำตาก็ไหลลงแก้มช้าๆ TT__________________TT
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เรานอนไม่หลับตั้งแต่รู้ข่าวเลยมาตั้งกระทู้ทั้งที่พรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงาน ไม่อยากให้กระทู้เวิ่นเว้อดูไร้สาระ แต่มันเป็นความรู้สึกของคนๆหนึ่งจริงๆ ไม่รู้ทำไมถึงเขียนไม่เสร็จสักที เพราะยิ่งเห็นรูปก็ยิ่งนอยด์ ยิ่งเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกรู้แต่ว่าเสียใจโคตรรรรรรๆๆๆๆ ความรู้สึกข้างในมันโคตรอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ หลายคนอาจมองว่าเราบ้า โง่ เมริงเป็นไรมากป่ะเนี่ยแค่ดาราตาย แต่สำหรับเราผู้ชายคนนี้เป็นยิ่งกว่านักแสดง ปกติเราชอบคนยาก แล้ว 20 กว่าปีที่เกิดมานี่เราก็ชอบผู้ชายคนนี้คนเดียวมาตลอด ติดตามผลงานตามข่าว จนตอนนี้ก็ยังไม่อยากเชื่อ แต่เราก็เปลี่ยนความจริงที่ว่าป๋าจากไปแล้วไม่ได้...
ปล. เรารู้ว่าต่อไปจะมีเขียนบทความถึงป๋าเยอะมาก อาจมีคนตั้งกระทู้รำลึก มีคนเขียนรีวิวถึงพร้อมquote ซึ้งๆกินใจเพราะป๋าอยู่ในความทรงจำของทุกคน ส่วนเราไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะทำใจได้ แต่ทุกอย่างของป๋าจะยังคงอยู่เหมือนเดิม เราจะไม่ทิ้ง ไม่เปลี่ยนแปลง ถึงแม้ป๋าจะจากไปแล้วตลอดกาล เราก็จะไม่พูดคำอำลาเพราะป๋าคือผู้ชายที่เรารักตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้ และจะรักตลอดไป…