เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกของเรา หลังจากที่ตามเผือกมาหลายเรื่องมากก โดยเฉพาะเรื่องดารา 555
ครั้งนี้ก็ขอเล่าเรื่องของเราเอง เพื่อเป็นกระทู้เตือนใจสำหรับคนที่ชอบดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ช่วงนี้ยิ่งเป็นช่วงเข้าพรรษา ก็อยากให้ทุกคนหันมาเลิกเหล้า

ย้อนไปหลายปีมาแล้ว ก่อนที่เราจะเข้ามหาลัย พ่อให้สัญญาว่าถ้าเราสอบติดแพทย์ จะเลิกเหล้าและบุหรี่ แต่เราทำให้พ่อไม่ได้ เราสอบไม่ติด
ป๋าเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงความรัก ไม่กอด ไม่บอกรักลูก เรากะพ่อไม่เคยกอด หรือแสดงความรักต่อกันเลย
ป๋ากินเหล้า สูบบุหรี่มาตั้งแต่วัยรุ่น เราขอให้เลิกหลายที่แต่ก้ทำไม่ได้ หาตัวช่วยมามากมายก็ไม่ได้
สูบบุหรี่วันละ ซอง ดื่มเหล้านานๆทีแต่ถ้าดื่มละจะดื่มหนักมากกก
มีหลายครั้งที่เราคิดและด่าพ่อ เวลาที่พ่อเมา เราจะคิดว่า " ตอนที่ป๋าเมา ปะป๋า ไม่ใช่พ่อเรา " เราจะไม่ถือว่าเค้าคือพ่อของเรา
ทุกครั้งเวลาที่ป๋าเมา ก็จะทำร้ายแม่ ไล่แม่ออกจากบ้าน เผาเสื้อเเม่ ตีเรา แต่ทุกครั้ง แม่ก็จะมาช่วย พอเราโตขึ้น เรารู้จักการใช้เหตุผล และกำลัง
เราเถียงป๋าทุกครั้ง และแทบจะตีกะป๋า(เราเป็นผู้หญิง)  เราทำให้แม่ร้องไห้หลายครั้ง เพราะทะเลาะกะพ่อ
และเราจะถามแม่ว่า "แม่ทนกับผู้ชายคนนี้ได้ไง เป็นเรา เราคงเลิก ไม่ทนหรอก"
แม่ตอบว่า "ไม่ให้ทนได้ไง พ่อเป็นแบบนี้เฉพาะตอนเมา ตอนไม่เมา ก็ดี แล้วเราจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีพ่อ"


เราไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมต้องทนด้วย ช่วงที่ป๋าเมา เราจะไม่ไปหา ไม่ยุ่ง ไม่อยากทะเลาะด้วย
จนเราเข้าเรียนคณะที่ค่อนข้างดี มหาวิทยาลัยแหล่งนึง ป๋าก็ภูมิใจนะ เอาเราไปคุยซะทั่วเลย
แต่ยังไงเราก็ไม่ยังเคยไปเที่ยวกับครอบครั้ว ไม่มีรูปถ่ายคู่กับป๋า ป๋าขี้อายมากก ไม่ชอบไปไหน อยู่แต่บ้าน จะกล้าก็ต่อเมื่อดื่มเหล้าเท่านั้นอ่ะ
จนวันหนึ่ง ช่วงปิดเทอม เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ช่วงนั้นป๋าเครียด เพราะเพื่อนตายเยอะ และเครียดอะไรอีกไม่รู้ ไม่ยอมบอก
จนป๋าดื่มเหล้าเยอะมากกกก ละก็เบลอไปเลย บอกว่ามีผีมาตามฆ่า ให้พาไปวัด จากคนที่ไม่เคยไปวัดก็ไป แล้วก็ให้พาไปหาเพื่อนเก่า หาญาติ
แต่ตอนนั้นป๋าเหมือนคนบ้า พูดว่ามีผีมาตาม แล้วก็ดื่มหนัก ใครพูดอะไรก็ไม่ยอมฟัง ดื่มอย่างนี้เป็นอาทิตย์


........จนวันหนึ่งก่อนวันสำคัญและจุดเปลี่ยนในชีวิตเรา ป๋าบอกให้พาไปหายาย พอไปก็เหมือนพูดจากสั่งเสีย รำลา
แล้วก็ให้พาไปวัด แต่พระดันไม่อยู่ แล้วป๋าก็พูดกะเราว่า "อยากได้อะไรให้หาเอาเองนะ "
ตอนนั้นเรารู้สึกว่ามันคือคำพูดที่ตลกมาก ก็ใช่สิ อยากได้อะไรก็ต้องหาเองดิ  โดยที่เราไม่รู้เลยว่าวันนั้นคือวันสุดท้ายที่เราจะได้พูดคุยกะป๋า

            แล้ววันนึง วันที่เราเคยคิดว่าเดี๋ยวมันจะมาถึง  และเราถึงวันนั้นเราคงแทบบ้า มันก็มาถึงจนได้
ตอนเช้า เราไปช่วยแม่ขายของประมาณ 10 โมงเช้า แม่บอกว่า ไปดูป๋าหน่อย ท้องเสีย ไม่สบาย
เราตอบกลับว่า "เราเพิ่งมาร้านเองนะ ขี้เกียจไป"พ่อแม่ อยู่บ้านหลังเดียวกัน เราพักบ้านอีกหลังที่ไม่ไกลกัน ร้านขายของอยู่อีกที่นึง)
จนตอน ประมาณ บ่าย  2 แม่ไปดูป๋าที่บ้าน เราอยู่ร้าน แม่โทมาหาป้า บอกว่า ป๋าตายแล้ว เราได้ยินตอนนั้นตกใจมากกก คิดในใจของให้ไม่เป็นเรื่องจริง
แล้วรีบขับรถมอไซต์ ไปบ้าน ภาพที่เป็นคือป๋านอนหมดแรงในท่าตะแคงที่เลือดไหลออกจากทวาร และปาก
ตอนนั้นเราตกใจมาก แต่มีสติทุอย่าง รีบเข้าไปจับชีพจร ปั๊มหัวใจ ฟังเสียงหัวใจ และเอาไฟฉายมาส่องรูม่านตา แต่เราก็รู้ว่าป๋าจากเราไปแล้ว
แม่ยิ่งทำอะไรไม่ถูกมัวแต่ร้องไห้  ต้องโทหาใครติดต่ออะไรก็ไม่รู้เรื่อง เราเดินไปที่โทรศัพท์บ้านก็เห็นรอยเลือด เหมือนป๋าพยายามมาโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ แต่เหมือนไม่ไหว เลยเดินกลับเพื่อจะเข้าห้องน้ำ พ่อมีอาการถ่ายเป็นเลือดมาก จนเสียชีวิต
เราโทบอกป้า ป้าร้องไห้และตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ขนาดว่าร้านขายของอยู่ใกล้โรงพยาบาล ยังไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรต่อ เราโทบอกทุกคนว่าพ่อเสียแล้ว
ตอนนั้นเราคิดว่าเรามีสติที่สุดในชีวิต ไม่มีน้ำตาสักหยด แต่มันจุกมาก รู้สึกผิดมาก มีแต่คำถามว่า "ทำไมไม่มาดูป๋า" "ทำไมไม่พาป๋าไปหาหมอ" "ทำไมป๋าไม่รอเรา" " ทำไมเราไม่รีบมาให้ทัน"
พอหมอมาดูบอกว่า พ่อเราเสียเนื่องจากเสียเลือดมากจนช็อก เพราะกระเพาะอาหารทะลุ และตับ ไต สมอง น่าจะมีปัญหาเนื่องจากดื่มหนัก
คำถามทุกอย่างเกิดขึ้นในหัวเรา แต่เราต้องเข้มแข็งเพื่อทุกคน
ตอนนั้นเรากับแม่เช็ดตัวให้ป๋า ใส่เสื้อตัวโปรดที่เราซื้อให้ ทาแป้ง และนอนกอดข้างๆศพป๋า เราไม่เคยกอดป๋าเลย ไม่เคยบอกรักป๋าเลย ไม่เคยไปเที่ยวไหนกันแบบครอบครัว
เราถามแม่ว่า " ถ้าเราไม่ร้องไห้ป๋าจะโกรธมัย" (แต่ในใจเรามันแทบจะบ้าตาย) แล้วเราก็ร้องไห้ออกมา แต่ภาพที่เราเห็นคือ แม่ร้องไห้หนักกว่าเดิมและปลอบเรา และนั่นคือการร้องไห้ของเราครั้งสุดท้ายต่อหน้าแม่ เราต้องเข้มแข็ง ที่ๆเราร้องไห้ คือในห้องน้ำ เราเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำ เป็นชั่วโมง และเดินออกมาเหมือนเราเข้มแข็ง


คืนแรกหลังจากพ่อเสีย เราฝัน ฝันที่เหมือนจริง ฝันว่าป๋าอยู่ในบ้านและนั่งดูทีวีอยู่ เราเห็นป๋า เรารีบวิ่งไปกอด จำได้ว่าคืออ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดในชีวิต จนไม่คิดว่ามันคือความฝัน ป๋ายังไม่ตาย เราดีใจมาก มันเหมือนกับว่าคนที่ตายแล้วเกิดใหม่ เรามีหลายอย่างที่อยากจะทำให้ อยากบอกรักป๋า อยากพาไปเที่ยว อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น อยากดูแล อยากให้ป๋าเห็นถึงความสำเร็จของเรา อยากให้ป๋ามาร่วมงานรับปริญญา อีกไม่กี่ปี เราก็จะจบแล้ว เราอยากถ่ายรูปแบบครอบครัว
แต่พอเราตื่นขึ้น กลับพบว่าทุกอย่างคือความฝัน มันทำให้เราร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก
เราพยายามไม่ร้องไห้ ไม่เสียใจ ไม่พูดว่าอยากให้ป๋าอยู่ต่อ อยากเกิดเป็นลูกป๋าอีกครั้ง เพราะเราคิดว่ายิ่งเราทำแบบนั้น ป๋าจะยิ่งไม่สบายใจ และไม่ไปสู่ภพภูมิอื่น  ทุกคนในบ้านเสียใจมาก ยายที่มีลูกชายเพียงคนเดียว ป้าที่มีน้องชายเพียงคนเดียว แม่ที่มีป๋าเพียงคนเดียว และเราที่มีป๋าเพียงคนเดียว
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผ่านมาแล้ว 2 ปี ถ้าเรานึกถึงเรื่องนี้มันจะทำให้เราร้องไห้ทุกครั้ง ทุกครั้งที่เราอ่อนแอ เราจะร้องไห้และคิดถึงป๋ามาก แต่ก็พยายามไม่คิด
การจากไปของป๋าทำให้เราเข้มแข็งมากขึ้น ทำให้มุมมองในชีวิตของเราปลี่ยนไป จากลูกคนเดียวที่เอาแต่ใจกลับรู้สึกว่าเรามีหน้าที่ที่ต้องทำคือ ทำหน้าที่แทนพ่อ


สิ่งที่เปลี่ยนไปจากเราคนเดิม
1.เราสัญญากะป๋าว่าจะไม่ดื่มเหล้า เป็นอันขาด และทุกวันนี้เราถือศีล 5 แผ่ส่วนบุญส่วนกุศลถึงป๋าทุกวัน เข้าวัดตามโอกาส
2.เรามีสติในการใช้ชีวิตมากขึ้น เพราะเราเชื่อว่าครึ่งหนึ่งของชีวิตเรามาจากพ่อ และอีกส่วนมาจากแม่ เราจะไม่ใช้ชีวิตแบบประมาท
3.พยายามหาคู่ชีวิตที่ไม่ดื่ม ไม่สูบ เพราะ เราไม่อยากอยู่คนเดียว หรือเลี้ยงลูกตามลำพัง
4. เราใส่ใจสุขภาพมากขึ้น ออกกำลังกาย เพื่อให้มีสุขภาพที่ดีขึ้น
5.เราพาแม่ไปกินข้าว พาแม่ไปเที่ยว ให้ตังแม่ใช้


        และสุดท้ายคือตอนเเรกเราจะเลือกทำอาชีพที่มีรายได้งาม แต่ไม่ค่อยได้ช่วยเหลือชีวิตใคร  เราสัญญากะป๋าว่า "ถึงแม้เราจะไม่ได้ดูแลป๋า แต่เราสัญญาว่าเราจะดูแลคนไข้ คนที่ลำบากกว่า ดูแลเพื่อเป็นการทดแทนบุญคุณ ให้เหมือนกับการดูแลป๋า อาชีพที่เราเลือกถึงจะไม่ได้เงินมากมาย แต่เราเชื่อว่าป๋าต้องภูมิใจ
            สุดท้ายเราอยากจะเตือนใจว่า อยากให้รักชีวิตมากขึ้น ใช้ชีวิตอย่างมีสติ คำว่า "ชีวิตเราใช้ซะ" มีก็ใช้ไปเถอะ แต่ถ้าใช้เยอะ แล้วมันหมดเร็วละ เราก็จะไม่ได้ใช้เวลาที่เหลือกับคนที่เรารักนะ เหล้าและบุหรี่คือสาเหตุของการเกิดโรคต่างๆมากมาย ถุงลมโป่งพอง มะเร็ง ตับ ไต หัวใจ พัง กระเพาะทะลุ เรารู้ว่าหลายๆคนรู้ว่ามันไม่ดี แต่เพราะการเข้าสังคม เพื่อน อารมณ์ ความเท่ ต่างๆนานา ในการหาเหตุผลมาอ้าง เพื่อเถอะ!!! ขอร้องละ

          ถ้าสมมติว่าทุกคนที่ดื่ม และสูบคือพ่อของเรา สงสาร แม่(ภรรยา)บ้าง เรานึกไม่ออกเลยจริงๆว่า ตอนที่แม่เห็นพ่อนอนเสียชีวิตอยู่กะรู้สึกยังไง แล้วแม่จะใช้ชีวิตอยู่ยังไง ถ้าต่อไปนี้ของชีวิตต้องอยู่คนเดียว โดยไม่มีพ่อ คนที่เคยอยู่ด้วยกัน นอนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ตอนนี้ต้องใช้ชีวิตคนเดียว
แล้วไม่คิดบ้างเหรอ ว่าคนที่เป็นลูกคนนี้จะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีพ่อ เราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นมีพ่อ แม่ลูก อยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ไปกินข้าวกัน แบบพร้อมหน้าพร้อมตา  เราไม่โทษป๋า ว่าป๋าไม่ดี ป๋าคือพ่อคนเดียวของลูก และคือพ่อที่ดีที่สุดในชีวิต ที่ให้ลูกได้เกิดมา ให้ลูกได้เรียนหนังสือ  แต่สิ่งที่ไม่ดีคือ เหล้า และบุหรี่ ที่มันทำลายชีวิตครอบครัวของเรา
กระทู้นี้คงไม่สามารถเปลี่ยนชีวิตใครได้ แต่แค่อยากให้มันสะกิดใจได้บ้าง ว่าคุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้ ยังมีอีกหลายชีวิตที่เป็นห่วงคุณ

ปล.พิมผิดพิมถูกอะไร หรือทำให้ใครไม่พอใจขอโทษด้วยนะค๊า  เข้าใจว่าต่างคนต่างความคิดและมุมมอง