สวัสดีค่ะ  พอดี จขกท. มีความสงสัยในเรื่องวิถีการดำเนินชีวิตและความคิด รวมไปถึงมุมมองในเรื่องความรักที่เป็นอยู่
ขอเกริ่นเรื่องชีวิตก่อนนะคะ  .. เราเป็นมนุษย์เงินเดือนค่ะ อายุ 28 ปี หน้าตาบ้านๆ แม่เลี้ยงดูเราคนเดียวมาแต่เด็ก
ส่วนคนที่คบหาอยู่ มีอาชีพฟรีแลนซ์ค่ะ โตกว่าเรา 5 ปี
รู้จักกันมา 2 ปี เราต่างคนต่างทำงานในด้านที่ตัวเองถนัดค่ะ เราอยู่หอ แฟนอยู่บ้าน แต่ก็ไม่ไกลกันมาก
แต่ด้วยงานเลยทำมีเวลาเจอกันน้อย แค่ 2 - 3 วันต่อเดือน แต่ก็โทรหากันทุกวัน เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่เจอในแต่ละวัน

เราต่างคนต่างรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของตัวเอง เช่นค่าที่พักอาศัย ค่าใช้จ่ายในครอบครัว
เวลาเจอกัน ไปทานข้าว ไปเที่ยวต่างจังหวัด เราจะช่วยหารค่าใช้จ่ายกัน  เพราะคิดว่า เราต่างก็มีความรับผิดชอบส่วนตัว
ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นเจ้าบุญทุ่มให้กัน หรือต้องมาเลี้ยงเราตลอด (แม่สอนเรามาแต่เด็กว่าอย่าเอาสิ่งของ เงินทองของใคร อย่าเอาเปรียบใคร)
การหารหรือแชร์กันน่าจะเป็นเรื่องที่แฟร์ๆ กันที่สุด
แต่หลายๆ ครั้งเรากลับได้รับคำถามหรือคำแนะนำจากคนรอบข้างว่า "ทำไมไม่ให้เค้าออกให้ล่ะ" "ให้เค้าซื้อนี่สิ" "ให้เค้าจ่ายสิ เค้าเป็นผู้ชายอ่ะ"
หรือไม่ก็ "แต่งงานไปเค้าก็ต้องเลี้ยงเราสิ" ... เราว่ามันไม่แฟร์รึป่าว ?
ทุกวันนี้ผู้หญิง ผู้ชาย ทำงานนอกบ้านเหมือนๆ กัน มีค่าใช้จ่ายของตัวเองและความรับผิดชอบอื่นๆ ทำไมยังคิดกันว่า "ผู้ชายต้องเลี้ยงดู"
เราพึ่งพากัน แต่ไม่ใช่เกาะกินฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ไม่ดีกว่าหรอ ? ...

สิ่งที่เราคิดแปลกรึเปล่า ? หรือใครมีความเห็นยังไงกัน แนะนำหน่อยนะคะ เราจะได้ทำความเข้าใจวิถีการคิดของเราใหม่ ^^"
ปล. เรายังไม่คิดวางอนาคตเรื่องครอบครัว ยังรู้สึกว่าการรู้จักกับใครที่คุยกันรู้เรื่องและอยู่ข้างกันไปได้นานๆ ดีกว่า