ขอเล่าถึงประสบการณ์ความรักของตัวเองที่คิดว่าหลายๆคนคงเจอเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกัน ....
5 - 6 ปีที่แล้วเราเคยชอบคนคนหนึ่งมากเราสองคนเป็นเพื่อนกัน เรียนห้องเดียวกัน สนิทกันมากมีอะไรสามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง จนตอนไหนไม่รู้เหมือนกันที่เราชอบเค้าไปแล้ว เรื่องของเราดำเนินไปเรื่อยๆ แต่เราสองคนก็ยังเป็นเพื่อนกัน แต่เค้าโทรมาหาเรา คุยกันทุกวัน เค้าทำให้เรารู้สึกว่าเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน จนวันหนึ่งเรารู้สึกว่าเราไม่ไหวกับสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ เราเลยบอกชอบเค้าไป นี่เป็นครั้งแรกที่เราบอกชอบใครสักคน เค้าบอกเราว่าเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน คำตอบที่ได้ฟังเหมือนจะดีนะ แต่หลังจากนั้นกลับทำให้เราอึ้งไปเลย เค้าบอกว่าเค้าคงเป็นแฟนกับเราไม่ได้เพราะเค้าคบกับเพื่อนสนิทของเราอยู่ ณ ตอนนั้นเหมือนทุกอย่างมันพังหมด มันเหมือนโดนหักหลัง ทั้งโกรธทั้งเสียใจ แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ ทุกวันเราเห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน หยอกล้อกัน มันเป็นอะไรที่รู้สึกแย่มาก ทุกครั้งที่มีปัญหาทั้งสองฝ่ายก็มาปรึกษาเรา เป็นอย่างนี้อยู่นานมาก เราเสียใจมาก ฟูมฟาย นั่งเขียนไดอารี่ได้เป็นเล่มๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และคิดเสมอว่าทำไมคนที่อยู่ข้างๆเค้าทำไมไม่ใช่เรา จนในที่สุดเราตัดสินใจที่จะตัดใจจากเค้า จากความรักในครั้งนี้ทำให้เราบอกตัวเองว่าเราจะไม่รักใครอีก เราเข็ดกับความรักมาก ในที่สุดทั้งสองคนก็เลิกกันไปเราก็ห่างกับเค้า หลังจากนั้นแต่ละคนต่างแยกย้ายกันไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย
พอเข้ามหาวิทยาลัยแน่นอน สังคมที่ใหญ่ขึ้นผู้คนมากหน้าหลายตา เราได้เจอผู้คนมากมาย แน่นอนว่าต้องมีคนผ่านเข้ามาในชีวิตและทำให้เรารู้สึกดีอยู่แล้ว แต่ตลอดระยะเวลา 4 ปีเราไม่เคยชอบใครจริงๆสักที ไม่มีแฟน ทั้งที่มีคนเข้ามาชอบเราแต่เราเลือกที่จะปฎิเสธเค้า พอถึงตอนนี้กลับมาย้อนถามตัวเองว่าทำไมเราถึงทำแบบนั้น เราปิดกั้นตัวเองทุกอย่าง ไม่ยอมเปิดใจ ปล่อยให้คนที่ดีที่รักเราหลุดมือไป คำตอบที่ได้คือ เรากลัวความเสียใจ เราไม่อยากรักใครจริงๆ ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้เราปิดกั้นตัวเอง และไม่เชื่อในความรัก
ตอนนี้เราเรียนจบ และทำงานแล้ว และที่นี่ทำให้เราได้เจอคนคนหนึ่งที่ทำให้เราสดใสขึ้นมาอีกครั้ง เราได้เจอเค้า เราทำงานที่เดียวกันแรกๆก็เฉยๆนะบอกเลยว่าเค้าไม่ใช่สเปคเรา แต่พอเราได้ทำงานด้วยกันเค้ากลับทำให้เรารู้สึกสบายใจมาก อยู่ด้วยแล้วมีความสุขมาก ทำให้เรากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ครั้งนี้เราเป็นฝ่ายที่ชอบเค้าก่อน เราทำดีกับเค้ามากมาย ทั้งที่รู้ว่าเค้าเคยไม่รัก พึ่งจะเข้าใจคำว่ารักมันเป็นอย่างนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก แต่ตอนนี้เค้ากำลังจะกลับประเทศเค้าแล้ว เราเลยตัดสินใจบอกความรู้สึกที่เรามีต่อเค้าไป คำตอบที่ได้กลับมาเค้าบอกว่าเค้าไม่พร้อมที่จะมีใครในตอนนี้ เราไม่รู้ว่านี่มันเป็นการปฎิเสธที่รักษาน้ำใจ หรือว่าเค้ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ทุกวันนี้เราก็ยังต้องเจอกัน เราเจ็บกับความเฉยชาของเค้า แต่เรากลับไม่คิดที่จะตัดใจเลยแม้แต่น้อย ได้แต่คิดแต่ทำไม่ได้ เราร้องไห้มากมาย ทำอะไรไม่ได้ เจ็บปวดกับสิ่งที่เราได้กลับมา เค้าทำให้เรากลับมาเชื่อในความรักอีกครั้ง และเค้าก็เป็นคนที่ทำให้เราไม่เชื่อในความรักอีกเลย มีใครเคยเข็ดกับความรักมากๆมั้ยคะแล้วนานมั้ยกว่าจะมีใครได้อีก
ใครเคยเข็ดกับความรักมากๆมั้ย แล้วนานมั้ยกว่าจะมีใครได้อีก
5 - 6 ปีที่แล้วเราเคยชอบคนคนหนึ่งมากเราสองคนเป็นเพื่อนกัน เรียนห้องเดียวกัน สนิทกันมากมีอะไรสามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง จนตอนไหนไม่รู้เหมือนกันที่เราชอบเค้าไปแล้ว เรื่องของเราดำเนินไปเรื่อยๆ แต่เราสองคนก็ยังเป็นเพื่อนกัน แต่เค้าโทรมาหาเรา คุยกันทุกวัน เค้าทำให้เรารู้สึกว่าเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน จนวันหนึ่งเรารู้สึกว่าเราไม่ไหวกับสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ เราเลยบอกชอบเค้าไป นี่เป็นครั้งแรกที่เราบอกชอบใครสักคน เค้าบอกเราว่าเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน คำตอบที่ได้ฟังเหมือนจะดีนะ แต่หลังจากนั้นกลับทำให้เราอึ้งไปเลย เค้าบอกว่าเค้าคงเป็นแฟนกับเราไม่ได้เพราะเค้าคบกับเพื่อนสนิทของเราอยู่ ณ ตอนนั้นเหมือนทุกอย่างมันพังหมด มันเหมือนโดนหักหลัง ทั้งโกรธทั้งเสียใจ แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ ทุกวันเราเห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน หยอกล้อกัน มันเป็นอะไรที่รู้สึกแย่มาก ทุกครั้งที่มีปัญหาทั้งสองฝ่ายก็มาปรึกษาเรา เป็นอย่างนี้อยู่นานมาก เราเสียใจมาก ฟูมฟาย นั่งเขียนไดอารี่ได้เป็นเล่มๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และคิดเสมอว่าทำไมคนที่อยู่ข้างๆเค้าทำไมไม่ใช่เรา จนในที่สุดเราตัดสินใจที่จะตัดใจจากเค้า จากความรักในครั้งนี้ทำให้เราบอกตัวเองว่าเราจะไม่รักใครอีก เราเข็ดกับความรักมาก ในที่สุดทั้งสองคนก็เลิกกันไปเราก็ห่างกับเค้า หลังจากนั้นแต่ละคนต่างแยกย้ายกันไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย
พอเข้ามหาวิทยาลัยแน่นอน สังคมที่ใหญ่ขึ้นผู้คนมากหน้าหลายตา เราได้เจอผู้คนมากมาย แน่นอนว่าต้องมีคนผ่านเข้ามาในชีวิตและทำให้เรารู้สึกดีอยู่แล้ว แต่ตลอดระยะเวลา 4 ปีเราไม่เคยชอบใครจริงๆสักที ไม่มีแฟน ทั้งที่มีคนเข้ามาชอบเราแต่เราเลือกที่จะปฎิเสธเค้า พอถึงตอนนี้กลับมาย้อนถามตัวเองว่าทำไมเราถึงทำแบบนั้น เราปิดกั้นตัวเองทุกอย่าง ไม่ยอมเปิดใจ ปล่อยให้คนที่ดีที่รักเราหลุดมือไป คำตอบที่ได้คือ เรากลัวความเสียใจ เราไม่อยากรักใครจริงๆ ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้เราปิดกั้นตัวเอง และไม่เชื่อในความรัก
ตอนนี้เราเรียนจบ และทำงานแล้ว และที่นี่ทำให้เราได้เจอคนคนหนึ่งที่ทำให้เราสดใสขึ้นมาอีกครั้ง เราได้เจอเค้า เราทำงานที่เดียวกันแรกๆก็เฉยๆนะบอกเลยว่าเค้าไม่ใช่สเปคเรา แต่พอเราได้ทำงานด้วยกันเค้ากลับทำให้เรารู้สึกสบายใจมาก อยู่ด้วยแล้วมีความสุขมาก ทำให้เรากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ครั้งนี้เราเป็นฝ่ายที่ชอบเค้าก่อน เราทำดีกับเค้ามากมาย ทั้งที่รู้ว่าเค้าเคยไม่รัก พึ่งจะเข้าใจคำว่ารักมันเป็นอย่างนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก แต่ตอนนี้เค้ากำลังจะกลับประเทศเค้าแล้ว เราเลยตัดสินใจบอกความรู้สึกที่เรามีต่อเค้าไป คำตอบที่ได้กลับมาเค้าบอกว่าเค้าไม่พร้อมที่จะมีใครในตอนนี้ เราไม่รู้ว่านี่มันเป็นการปฎิเสธที่รักษาน้ำใจ หรือว่าเค้ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ทุกวันนี้เราก็ยังต้องเจอกัน เราเจ็บกับความเฉยชาของเค้า แต่เรากลับไม่คิดที่จะตัดใจเลยแม้แต่น้อย ได้แต่คิดแต่ทำไม่ได้ เราร้องไห้มากมาย ทำอะไรไม่ได้ เจ็บปวดกับสิ่งที่เราได้กลับมา เค้าทำให้เรากลับมาเชื่อในความรักอีกครั้ง และเค้าก็เป็นคนที่ทำให้เราไม่เชื่อในความรักอีกเลย มีใครเคยเข็ดกับความรักมากๆมั้ยคะแล้วนานมั้ยกว่าจะมีใครได้อีก