นานแล้วที่ไม่ได้เขียนอะไรบ่นๆแบบนี้
ไม่น่าเชื่อว่าช่วงเวลา 4 เดือน (เม.ย.-ส.ค.) ที่ผ่านมา
ชีวิตขึ้นไปถึงในจุดที่เราสมหวังที่สุดและตกลงมาเจ็บที่สุด

               จำได้ว่า ต้นปีมีนา เรายังร้องไห้ ยังเสียใจ กับเรื่องเล็กๆที่กระทบความรู้สึกของเรา ตอนนั้นคิดว่าทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย แต่พอถึงช่วงประสบการณ์จริงของชีวิต ทำไมมันขนาดนี้เลยหรอ บอกใครก็ไม่ได้เก็บความอึดอัดความทรมาน ปัญหาต่างๆ เอาไว้คนเดียว จนมาระบายเป็นสายน้ำใสๆไหลออกมา หลับตาก็ยิ่งเศร้า
               พอผ่านช่วงนั้นมา ชีวิตก็เริ่มสับสน มีคนเข้ามามากมายเลย เข้ามาแบบที่เราไม่เคยคาดฝัน แต่ก็นั่นล่ะ เราไม่เลือกใครเลยสักคน มีคนบอกว่าเรา เลือกเยอะ ว่าเราอัธยาศัยดี ชอบคุยแบบให้ความหวัง ไม่ยอมชัดเจน มาๆหายๆ

เออก็จริง แต่..มีใครบ้างที่จะมองข้ามจุดๆนี้ไป มองให้รู้มองให้ลึกถึงความรู้สึก แล้วจะเข้าใจ
ว่าทำไมวันนี้ เรามีความรักให้ไม่ได้ เราเคยไขว่คว้าหาโอกาส ที่จะสัมผัสกับความรักจากใครสักคน เราทุ่มเททุกๆอย่างเพื่อให้เขารู้ว่าเรารักเขา จนสุดท้ายก็กลายเป็นมีคำๆนึงมาพ่วงท้าย ส่งผลร้ายต่อหัวใจ คือการที่เรารักเขาเกินไป

               เสียใจแต่ก็ไม่เข็ด เชื่อว่าเราจริงใจนะ จริงจัง และตั้งใจที่จะรักใครสักคนจริงๆ แต่สุดท้าย ก็วนลูปเดิม ที่เพิ่มเข้ามาคือเราเริ่มสร้างเกราะบางๆ มากั้นกลางระหว่างความรักที่เรามีกับความรู้สึกดีๆที่อยากจะให้ แต่มันเริ่มอ่อนไหวแล้ว เราไม่กล้าที่จะใช้แล้วจริงๆ จนกระทั่งมีคนมาพังทุกๆอย่าง มุมมองของความรักที่เปลี่ยนไปในสายตาเรา โลกอาจไม่ได้สร้างมาให้เรามีใคร แต่อย่างน้อยๆก็ดีใจที่ได้ดูแลหัวใจดวงน้อยๆของตัวเอง เราเก็บมันแล้วและคิดว่ามันบอบช้ำมากๆ เหนื่อยแล้ว เราไม่อยากแล้ว พอเถอะนะความรัก ผมเสียใจไม่ไหวแล้วจริงๆ 😢