สวัสดีค่ะ เพื่อนๆทุกคนกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเราที่เราตั้งวันนี้เราจะมาเล่าชีวิตจริงของเราที่โครตหน่วงยิ่งกว่าในนิยายกันเถอะ...เฮ้ยยยย

เราชื่อก.(นามย่อ)นะชื่อย่อเราอยู่ม.ต้น เร่เป็นเด็กทั่วๆไปไม่มีอะไรพิเศษหรอกกกแต่ในใจเรามีแต่ความรู้สึกมากมายยที่เก็บกักไว้   เราย้ายเข้ามาในโรงเรียนมัธยมปกติทั่วไป  ทุกอย่างดีหมดเป็นไปได้สวยเราอ่ะมีเพื่อนอยู่กลุ่มหนึ่งที่มาจากโรงเรียนเก่าด้วยกัน เราก้อคุยกัน สนุกเฮฮาปกติเมื่อตอนประถมเราเป็นคนเฮฮามากเรยยยนะ;)  ทุกๆอย่างปกติไม่มีอะไรผิดเพี๊ยนเรยจนวันหนึ่งเพื่นจากกลุ่มอื่นที่อยู่ห้องเดียวกันก้อค่อยๆมาอยู่ร่วมกลุ่มและทุกๆอย่างก้อเริ่มแปลกไป พื่อนคนนี้มีนิสัย ที่น่ารำคาญพูดมากไม่มีสัมมาคาราวะ จนอาจาร์ยหลายๆท่านก้อไม่ค่อยชอบใจเท่าไร เราก้อเรยยแบบมองๆดุๆบ้างเพราะหวัง เราก้อเป็นแบบนี้แหละพูดตรงๆไม่ความลับเรามีนิสัยที่ปากจัดมากชอบด่าเพื่อน แกล้งเพื่อน (แต่ไม่แรง) เพื่อนของเราก้อเริ่มแปลกๆไปจากปกติแบบเมินๆเหมือนไม่อยากให้อยู่ด้วย เราก้อคิดนะเราทำอะไรเหรออ้ออจนเราคิดออกเราว่า คงจะเป็นการเข้าใจผิดแน่ๆเราพยายามอธิบายแต่ก้อไม่มีใครฟังเรา เพื่อนๆเราเริ่มไม่อยากพูดกลับเราเริ่มมีความลับกับเราทำอะไรเมินๆไม่อยากให้เราอยู่ด้วยแบบแค่ไปนั่งโต๊ะด้วยก้อลุกหนี (รู้สึกไงถ้าโดน)เร่ก้อพยายามเข้าหาแต่ก้อเหมือนเพื่อนเรายิ่งผลักหนีเราไม่รู้จะทำไงเรยยก้อเงียบๆทำตัวปกตินั้นคือจุดเริ่มต้นของอาการเก็บกด หตุการ์ณก้อรุนแรงขึ้นตามลำดับ  จนวันหนึ่งอาจาร์ยให้จับกลุ่มทำงานเราก้อเข้าไปถามว่า "เฮ้ยยอยู่ด้วยได้ไหม"เพื่อนเรากลับตอบกลับมาว่า"ไม่รู้!!!!"แบบใส่อารมเราก้อพยายามถามๆตื้อๆไปก้อตอบเหมือนเดิมเราเกรียดคำนี้มากกกจนสุดท้ายยมีเพื่อนึนหนึ่งขอให้เราเข้าอยู่ด้วยยจนได้วันนั้นเราอึ้งมากกเสียใจมากแบบเราทำอะไรผิด???ว่ะ เราเสียใจมากๆถึงมากที่สุดที่รู้ว่าเพื่อนกัน8-9ปีทำกันยังงี้เหรอออ???เราด้อพยายามมำตัวเข้าหาคุยยิ้มสู้แต่ที่ได้กลับมาคือ เมิน และคำพูดที่ใส่อารม เรากลับไปร้องไห้คนเดียวที่บ้านทุกวันไม่มีใครรู้เรยยนมำให้เราเริ่มเก็บกดมากขึ้นเรารู้สึกอะไรเราก้อเริ่มเงียบ เราก้อเริ่มทุกข์เครียดทุกวันๆๆจนสะสมมากกเพื่อนเรายิ่งเห็นเหมือนยิ่งได้ใจ  เราก้อยิ่งเงียบๆเพื่อนเริ่มมีความลับกับเราแบบทำอะไรหลับหลังและเอามาเยอะแย้ยแบบ"เฮ้ยยยเมื่อวานอ่ะสนุกมากเรยยเนอะแค่เนี่ยอ่ะ"ไม่มีเรา)เราได้ยินหมดเราก้อเงียยทำเป็นไม่ได้ยินไม่สนใจ  เเลักลับมาบ้านก้อเหมือนเดิมเราด้อแอบร้องไห้คนเดียว เราเกลียดเพื่อนเรามากกกเรารู้ว่าเราไม่ควรคิดแบบนั้นแต่มันห้ามกันไม่ได้เราไม่อยากอยู่กลุ่มนี้แต่เราไม่รู้จะเล่นกะใครเราเครียดมากเรยยยเราเหงามากกก เราเริ่มเก็บกดรุนแรงขึ้นเราเริ่มอยู่คนเดียว เก็บความทุกข์ไว้คนเดียวเราเริ่มฝืนนคัวเองโดยทำเปนร่าเริงปกติที่สุดเราทำเป็นโง่ไม่รู้เรื่องงเราเริ่ม้ก็บกดรุนแรงได้สักระยะหนึ่งโดยที่ไม่มีใครรู้เรยยย เราไม่พอใจเราก้อจะเงียบเพราะเราไม่รู้จะทำยังไงเพื่อนๆเราก้อไม่เคยยยนึกถึงความรู้สึกเราเริ่มมมพูดทำร้ายจิตใจ แสดงอาการทำร้ายจิตใจ จนเราแทบจะไม่ไหว วันหนึ่งเราเกือบฆ่าตัวตายแต่เราก้อไม่ทำเพราะเราสงสารพ่อแม่เราเรยยยยเงียบเหมือนเดิมเราโดนเพื่อนทำร้ายจิตใจทางอ้อมมา7เดือนเต็มๆที่เราทุกข์จนอธิบายไม่ถูกเพื่อนเชื่อไหมว่าเราเครียดอัออั้นในใจทุกวันเรยยย เราเกรียดเพื่อนที่เพิ่งเข้ากลุ่มมากมากแต่เราก้อเงียบบบเราคิดว่าคงเปนเพราะมันเพื่อนเก่าคงเปนแบบนี้ แต่จริงๆแร้วววมันไม่ใช่เรยยยคนที่เราไว้ใจที่สุดกลับหักหลังเราคือเพื่อนนเก่าเราเองที่แทบจะไม่เชื่อออออเราอึ้งมากกวันที่เราระบายยยมีคำพูดหนึ่งที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนเก่าในกลุ่มคนนั่นนทำให้เราช็อกอยู่ในใจเราเงียบบบเหมือนเดิมมมไม่คิดเรยยนคนที่ไว้ใจที่ระบายด้วยยกลับเป็นคนหักหลังงงเราไม่ไหวแร้ววจริงๆเราทนทรมานมากๆกลับการเรียนที่นี่เราทรมานกับการร้องไห้ก่อนนอนไม่อยากไปโรงเรียนเพราะไม่รู้จะเจอกับอะไรอีกเราร้องไห้ก่อนไปโรงเรียนเพราะเสียใจทุกๆครั้งที่นึกถึงเรื่องเราอันเลวร้ายยเราร้องไห้ในใจทุกครั้งที่เพื่อนเรามีความลับและพูดอวด เพื่อนเราคนหนึ่งให้เหตุผลว่า"ที่พวกเค้าต้องมำอย่างเงี่ยมันมีเหตุผล"เพราะอะไรเหตุผลอะไรล่ะ เราไม่อยากรู้รอกแต่เราไม่อยากอยู่ที่นี่แร้ววใจเราไม่อยากอยู่แร้ววเราเริ่มจะไม่ไหวแร้วววถ้าความอดทนเราหมดจิงๆความอัดอั้นเราจะระเบิดออกมาเป็นน้ำตาและความตายสินะ!!!!!!

#หากเทอทั้งหมดได้อ่านกระทู้นี้บอกเราทีนะ;)
#ก่อนที่เราจะไม่มีโอกาศได้ฟัง