Section 4 "Teacher Susan"‏

ในห้องพักครู หญิงผิวคล้ำ ร่างท้วม อายุประมาณ 45 เชื้อสายอินเดีย นั่งตรวจการบ้านนักเรียนในชั้นของเธออยู่ หลังจากที่ผู้ปกครองมารับนักเรียนจนหมดเหลือแต่ซีย์ที่ยังคงเล่นชิงช้าอยู่ที่สนามเด็กเล่น

     บ่ายสองโมงครึ่งแล้ว ยายของซีย์ยังไม่มา ปล่อยเธอไว้แบบนี้คนเดียวทุกวัน ครูซูซานมองซีย์จากหน้าต่างห้องพักครูยังคงเห็นเธอนั่งอยู่ตรงนั้น จึงก้มลงตรวจการบ้านต่อ
     เงยหน้ามาอีกครั้งพร้อมได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์มาดับเครื่องตรงกำแพงเนอสเซอรี่  ซีย์เดินตรงไปที่กำแพง เธอจึงเฝ้ามองดูอยู่ไม่ห่าง จนซีย์เดินออกนอกประตูเนอสเซอรี่ไป
    
ครูซูซานรีบวิ่งออกมาดู แต่ไม่ทันซะแล้ว ชายขายขนมปังเอาตัวซีย์ไปแล้ว เธอคิดในใจ "นั่นใครกัน ฉันเห็นหลังไวๆ ไม่ได้นะ ถ้ายายซีย์รู้เข้า ชื่อเสียงของเนอสเซอรี่ป่นปี้แน่ๆ"  เธอจึงวิ่งเอากุญแจรถยนต์ยี่ห้อ เปอโรดัวร์ คันชิล สีฟ้าคันเก่งของเธอขับตามไป รถเจ้ากรรมก็เก่าแสนเก่า วิ่งเร็วก็ไม่ได้ พาลจะบินเอา (ตัวรถเล็กขนาดเท่ากับ ไดฮัทซุ มิร่าเมืองไทย ซึ่งทำความเร็วสูงสุดได้แค่ 90 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ถ้าเร็วกว่านั้นรถจะส่ายคล้ายว่าจะบิน)

     เธอเห็นหลังรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นแล้ว จึงโล่งใจขึ้นหน่อยว่ามาถูกทางแล้ว เหลือบมองป้ายถนน มันคือทางไป เขต 7 นั่นเอง แต่เอ๊ะ เขต 7 ไปทำไม ที่นั่นแทบจะร้างหมดแล้วนี่นา มันต้องมีอะไรแน่ๆ  เธอยังไม่กล้าโทรบอกตำรวจ เพราะกลัวว่าคนร้ายจะไหวตัวทันเสียก่อน จึงได้แต่ขับรถตามไปอย่างกระชั้นชิด

     มอเตอร์ไซค์จอดแล้ว ดับเครื่องที่บ้านร้างหลังหนึ่ง โอ๊ะ! นั่นมัน! กริชณะ!
ทำไมเขาถึงพาซีย์มาที่นี่ เขาจะทำอะไร ไม่นะ ครูซูซานเริ่มลุกลี้ลุกลนอยู่ในรถ กังวลว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับซีย์ขึ้นแล้ว
     เธอจึงแอบจอดรถที่หน้าบ้านหลังถัดไป แล้วแอบดูตรงพุ่มไม้ติดกับบ้านร้างที่กริชณะพาซีย์เข้าไป
     "หิวน้ำไม๊ เดี๋ยวลุงไปเอามาให้" กริชณะถามซีย์ สายตามีเลศนัย
     ซีย์พยักหน้าพร้อมนั่งรออยู่บนฟูกที่ปูลาดอยู่บนพื้น

     กริชณะเดินออกมาหน้าบ้าน หยิบน้ำจากหน้ารถออกมา แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้านก่อนที่จะมีใครมาเห็น แต่หารู้ไม่ว่า สิ่งที่เขากระทำ มันอยู่ในสายตาและโทรศัพท์มือถือของครูซูซานแล้ว

     กริชณะเริ่มข่มขืนซีย์แล้ว เสียงร้องไห้กรีดร้องของเธอมันช่างทรมานใจนัก ครูซูซานร้องไห้ออกมาพร้อมเอามือปิดปาก มืออีกข้างหนึ่งถ่ายวีดีโอไว้เพื่อเป็นหลักฐานในการแจ้งตำรวจจับสามีตนเอง

     ไอ้โรคจิตเริ่มลงมือหั่นศพเด็กน้อยแล้ว ครูซูซานสะดุ้งทุกครั้งที่เสียงมีดสับลงไปที่ส่วนต่างๆของร่างกายเด็กน้อย มืออันสั่นเทาจากความกลัวยังคงถือโทรศัพท์เพื่อบันทึกภาพฆาตรกรอยู่ ถึงเวลาแล้ว ที่เธอจะได้ช่วยตำรวจจับตัวฆาตรกรต่อเนื่องได้ซักที ตัวเธอต้องผวาทุกครั้ง ที่โทรทัศน์หรือโซเชียลมีเดียออกข่าวเรื่องพบศพเด็กถูกฆ่าข่มขืนแล้วหั่นศพใส่ถุงทิ้งไว้ที่กองขยะ แต่หาส่วนศรีษะไม่พบ เพราะเธอรู้ ว่าใคร เป็นคนทำเรื่องชั่วช้าสามานนี้

     "ฉันขอโทษนะซีย์ ฉันมันอ่อนแอเกินกว่าจะเข้าไปช่วยให้เธอรอดออกมา ไอ้โรคจิตนี่มันโหดร้ายมาก ฉันขอโทษ แต่ฉันสัญญา ว่าฉันจะเอาวีดีโอที่ฉันถ่ายไว้ส่งตำรวจให้ตำรวจมาลากคอมันเข้าตาราง สิ่งที่มันทำไว้ โทษก็ประหารเท่านั้น เชื่อฉัน เธอจะไม่ตายฟรี ซีย์ ฉันขอโทษ" เธอพูดกับตัวเองพลางปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มพร้อมกับกดปุ่มหยุดบันทึกวีดีโอ แล้วเอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงสีดำที่เธอใส่มาทำงานวันนี้
     กริชณะเดินออกจากบ้านมาพร้อมถุงพลาสติก 5 ใบเพื่อจะมาแขวนหน้ารถมอเตอร์ไซค์ จะเอาไปทิ้งที่กองขยะในหมู่บ้าน

     "ฮืออออๆ กริชณะ ฉันคิดว่าเธอจะเลิกแล้ว ฉันอุตส่าห์ยกโทษให้เธอที่เธอฆ่านักเรียนของฉันไปแล้ว 2 คนก่อนหน้านี้ และยังเด็กคนอื่นอีก ทำไม เธอสัญญาแล้วนี่ ว่าเธอจะเลิก เธอจะไปบำบัด แล้วจะทำตัวเป็นคนดี ครั้งนี้ฉันคงปล่อยเธอไว้ไม่ได้แล้ว เธอมันเกินเยียวยาแล้ว กริชณะ ต่อให้ฉันรักเธอมากแค่ไหน แต่จรรยาบรรณครู ที่รักลูกศิษย์ก็ต้องปกป้องลูกศิษย์เหมือนกัน" ครูซูซานเดินออกมาจากพุ่มไม้ที่เธอแอบดูอยู่ กริชณะตกใจมากที่ในที่สุดมีคนเห็นในสิ่งที่เขาทำแล้ว

     "ซูซาน เธอมาที่นี่ได้ยังไง งานเธอเลิก 5 โมงไม่ใช่เหรอ?" กริซณะถามซูซานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
     "ก็ตามมาดูความชั่วช้าสามานที่แกทำไง ไอ้ผัวโรคจิต" "ฉันไม่รู้ว่าฉันรักแกไปได้ยังไง ลูกฉัน แกก็ฆ่า กับฉัน แกก็ทำร้ายฉันจนปางตายหลายต่อหลายครั้ง ถ้าแกไม่อยากให้ฉันอยู่ในชีวิตแก ทำไมแกไม่หย่ากับฉันไปเลย ไอ้ชั่ว" ครูซูซานเริ่มระงับอารมณ์ไม่อยู่แล้ว จากหญิงสาวผู้ที่เรียบร้อย พูดจาไพเราะ เป็นที่รักของเพื่อนครูและเหล่าผู้ปกครอง มาตอนนี้ ด้านมืดของเธอเปิดเผยออกมาพร้อมกับตะวันที่ลับขอบฟ้า ความมืดเริ่มปกคลุมโลกใบนี้และสถานที่ที่เขาทั้งสองเผชิญหน้ากันอยู่

     "ซูซาน ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันรักเธอนะ เธอเข้าใจฉันดีที่สุดเลย ดีกว่าพ่อแม่ฉันอีก ฉันไม่มีใครนะซูซาน ยกโทษให้ฉันอีกครั้งนึงนะ ฉันสัญญา ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว" กริชณะพูดพร่ำ พร้อมเข้ากอดเธอไว้ แต่สายตาของเขา มัน..มัน...มัน

     กริชณะนั่งลงตรงฟุตบาทริมถนนที่เขาเอาศรีษะซีย์แอบไว้ที่กำแพงต้นชาตรงเกาะกลางถนนนั้น สายตาเขาเหม่อลอย พูดกับตัวเอง "หนูซีย์ไปเป็นดาวบนท้องฟ้ากับเพื่อนๆนะ ไม่ต้องกลัว หนูมีเพื่อนแล้ว
     ข้างตัวกริชณะ ปรากฎศรีษะครูซูซาน วางอยู่บนพื้นตาเธอเบิกโพลง ผมยาวของเธอเรี่ยไปกับพื้น กริชณะลูบผมเธออย่างช้าๆ ตายังคงมองไปทีเกาะกลางถนน น้ำตาเม็ดโตเริ่มไหลออกมาจากดวงตา เขา เหม่อลอยอยู่อย่างนั้น นานสองนาน

     หลังจากที่กริชณะกอดครูซูซาน ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่เข้าใจเขาเพียงคนเดียวอยู่นั้น ในใจเขาคิดว่า ไม่ได้ เขาจะเข้าไปอยู่ในคุก หรือโรงพยาบาลบ้าไม่ได้ เขาปกติ แค่มีรสนิยมแตกต่างไปจากคนทั่วไปเท่านั้นเอง
     กริชณะจึงแทงครูซูซานจากด้านหลังจนครูล้มลง เขาลากเธอเข้าไปในบ้าน ผลักเธอลงบนฟูก ที่เดียวกับที่เป็นเขียงเชือดซีย์ก่อนหน้า เขาแทง แทง ปรากฎแผลที่บริเวณกลางหลัง ราวนมซ้าย ซึ่งตัดขั้วหัวใจเธอพอดี และบริเวณหน้าท้อง ไส้ของเธอทะลักออกมาข้างนอกแล้ว เธอตายแล้ว กริชณะจึงเริ่มลงมือสับเธออีกคน หั่นออกเป็น 5 ส่วน เช่นเดิม และบรรจงใส่ถุงพลาสติกเพื่อเอาไปทิ้งพร้อมกับลูกศิษย์เธอ
     
     ที่กองขยะในหมู่บ้านเขต 7 หมาแม่ลูกอ่อนออกมาหาอาหารให้ลูกมันกิน มันดมๆแถวถุงพลาสติกที่กริชณะเพิ่งทิ้งไป มันทึ้งถุงขาดออก คาบเอาแขนของครูซูซาน แล้ววิ่งหายไปในความมืด

     ..........จบตอน..........