คำนำ
เรื่องราวของคน 7 คนที่สุดท้าย เชื่อมโยงกันโดยพรหมลิขิต ต่างที่ ต่างวัย ต่างสถานการณ์

Section 1 "Zie"
    "เอ้า เด็กๆ มากินขนมกับน้ำหวานที่อันตี้เอามาฝากกันเร็ว" ครูซูซานกำลังเรียกเด็กๆในเนอสเซอรี่มากินขนมที่แม่ของอดัมเอามาฝากตอนพักเบรค
อดัมวิ่งออกมาคนแรกตามประสาเด็กที่ซนที่สุดในชั้น แล้วก็นาตาชา ไวชูมา อเล็กซ์ และเด็กคนอื่นๆอีก 10 คน ปิดท้ายด้วย ซีย์ เด็กหญิงวัย 3 ขวบที่เดินตามมาอย่างเชื่องช้า จนครูพี่เลี้ยงต้องดึงมือเดินมานั่งที่โต๊ะ

     บนโต๊ะมีน้ำแดง ขนมปัง แซนวิช และไอศกรีมรสวนิลาและชอกโกแลตอย่างละ 1 แกลลอน ครูซูซานกับครูผู้ช่วยเริ่มทยอยแจกจ่ายให้เด็กๆ ซีย์เดินมาเกาะชายกางเกงสีดำที่ครูซูซานใส่มาวันนี้ ทำท่าเหมือนอยากจะได้มากกว่าคนอื่น ครูซูซานเลยพูดกับเธอว่า "อย่ามาเกาะครูแบบนี้ มาๆ ช่วยครูเอาขนมไปแจกเพื่อนๆเร็ว" เธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อแจกจนครบ เธอก็นั่งลงข้างๆครู และกินขนมมอย่างเชื่องช้าตามประสา

     ซีย์เกิดมาจากความไม่พร้อม แม่เธอพยายามจะทำแท้งแต่ไม่สำเร็จ เธอจึงออกมาพร้อมกับปัญหาทางด้านพัฒนาการ เธอยังพูดได้ไม่มากเมื่อเทียบกับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน เป็นเด็กเก็บกดเพราะเธออยู่กับยายซึ่งก็ไม่มีเวลาให้เธอ เช้าจนเย็นยายเธอต้องออกไปเป็นลูกจ้างที่โรงอาหารของโรงพยาบาล
ปล่อยให้อยู่ตามมีตามเกิด บางวันซีย์ต้องอดกินข้าวเย็นเพราะยายมัวแต่ทำงานจนลืมไปเลยว่าเธอยังไม่ได้กินข้าว ร้องไห้ไปเธอก็โดนตีเปล่าๆ เพราะยายเธอก็เครียดจากหลายปัญหา เงินไม่พอค่าโรงเรียน ไม่พอกิน เลยมาลงที่เธอซะบ่อยๆ แม่ของซีย์ทิ้งไปเพราะไม่อยากได้เธอตั้งแต่แรก เธอจึงทิ้งซีย์ไว้กับยายแล้วหนีไปทำงานในเมือง นานๆจะมาเยี่ยมที

     บ่าย 3 โมง เนอสเซอรี่เลิกแล้ว ผู้ปกครองมารับเด็กๆกลับไปจนหมด เหลือแต่ซีย์ที่นั่งเล่นชิงช้าอยู่ที่นามเด็กเล่นคนเดียว เพราะรอยายมารับ กว่าจะมาก็ 5 โมง ครูเห็นว่าเธอไม่ร้องไห้ เลยปล่อยให้เล่นอยู่คนเดียว ทุกคนแยกย้ายไปทำงานที่คั่งค้างกันหมด

     "หนูๆ นั่งทำอะไรคนเดียว กินขนมไม๊ เอาอะไร ลุงให้ มาๆ" ชายอินเดียรูปร่างท้วมผิวเข้มขี่มอเตอร์ไซด์ขายขนมปังและขนมหลอกเด็กมาจอดตรงกำแพงเนอสเซอรี่เรียกซีย์ไปหา เพราะเห็นสบช่องที่ไม่มีคนคอยดูเธออยู่ เธอเดินออกไปอย่างว่าง่าย และชี้ไปที่ขนมปังสอดไส้วนิลาที่ยายเธอชอบซื้อให้กินเป็นอาหารเย็น (กริชณะ ชื่อของเขา) ก็ยื่นให้และก็ยิ้มยืนดูเธอฉีกซองขนมปังออกและกินมันอย่างเอร็ดอร่อย
    "เอาอะไรอีกไม๊ ลุงให้" พร้อมกับยื่นขนมหลอกเด็กซองละ 30 เซ็นต์ให้ ซีย์ก็เอาไปแกะออกกินอย่างมูมมาม
     "แม่ไม่มารับอีกเหรอ?" กริชณะถาม
     ซีย์ส่ายหัว พร้อมกับขนมเต็มปาก
     "ไปเที่ยวกับลุงไม๊ เที่ยวเสร็จเดี๋ยวลุงไปส่งบ้าน แม่จะได้ไม่ต้องมารับไง" เขาเสนอด้วยสายตามีเลศนัย
     เด็กน้อยผู้ไม่รู้เดียงสาตอบตกลงอย่างว่าง่าย ปีนขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ด้านหน้า อยากรู้อยากเห็นว่าเขาจะพาไปเที่ยวที่ไหน กริชณะสตาร์ทเครื่อง     และออกตัวไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันที่คนในเนอสเซอรี่หรือใครจะเห็น

     จนถึงหมู่บ้านในเขตที่ 7 ที่นั่นเต็มไปด้วยบ้านร้างของเศรษฐีที่ประกาศขายไว้แต่ด้วยราคาที่แพงลิบลิ่วจึงกลายเป็นที่ร้างไปโดยปริยาย
     กริชณะจอดรถที่บ้านหลังหนึ่ง "ลงมาก่อนสิ ลุงจะพาไปดูบ้านสวย มีสระว่ายน้ำด้วยน้าาาา หนูชอบเล่นน้ำไม๊ มาสิ" พูดพร้อมจูงมือเด็กน้อยเข้าไปในบ้านนั้น
     จากลานจอดรถขนาด 5 คันจอด ประตูบ้านที่ถูกงัดจากโจรหลายต่อหลายครั้งเพื่อมาขโมยของในบ้าเช่นสายไฟ หลอดไฟ ทำให้ง่ายต่อการเข้าไป...
     "ไปๆ เราไปผจญภัยกัน หนูชื่ออะไรจ๊ะ?" กริชณะถามอย่างตื่นเต้น
     "ซีย์" ตอบสั้นๆ หน้าตาอยากเข้าไปเต็มที่
     "เราเข้าไปผจญภัยกันนะหนูซีย์" พร้อมกับเปิดประตูเข้าไป
     บ้านที่มีแต่ฝุ่นหนาเตอะ พื้นไม้ปาร์เก้บางชิ้นหลุดออกเพราะฝนเข้า ต้นไม้เล็กๆเริ่มขึ้นพร้อมกับหญ้าจากหน้าบ้าน มีถุงยางใช้แล้วตกตามพื้น เข็มฉีดยาใช้แล้ว เศษกระดาษหนังสือพิมพ์ ฟูกเก่าราขึ้นเป็นจุดดำๆถูกปูลาดบนพื้น อาจเป็นเพราะเคยมีคนแอบปีนเข้ามาอยู่ กริชณะพาซีย์เข้าไปในครัว ภายในนั้นมีแต่ซิ้งค์น้ำที่ถูกโบกติดกับเค้าน์เตอร์ซีเมนต์ สายไฟตรงที่เคยเป็นที่วางตู้เย็นถูกรื้อดึงออกไป เหลือแต่ปลายสายสั้นๆ
     "ว้าาาา ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยซีย์ ในนี้ เราออกไปเล่นในห้องโถงกันดีกว่าเนอะ" พูดพร้อมจูงมือเด็กน้อยผู้ไม่รู้ชะตากรรมออกไปตรงที่นอน
     "นั่งก่อนนะ กินน้ำไม๊เดี๋ยวลุงเอามาให้" เด็กหญิงพยักหน้าเพราะหิวน้ำจากที่กินขนมไปเมื่อครู่
     กริชณะกลับมาพร้อมกับขวดน้ำขนาด 500 ซีซีในมือ "อ่ะกินซะ เด๋วเราต้องไปผจญภัยกัน"
หลังจากซีย์ดื่มน้ำเสร็จ เขาเริ่มผลักตัวเธอนอนลงบนฟูก เด็กน้อยเริ่มร้องไห้ ถีบเขาออกอย่างเต็มกำลัง แต่มีหรือที่จะสู้แรงผู้ใหญ่อย่างเขาได้ เขาเริ่มถอดกางเกงขาสั้นสีครีมที่เธอใส่มาเนอสเซอรี่ตอนเช้าออก เห็นของสงวนของเด็กน้อยทำให้กริชณะมีอารมณ์ทางเพศขึ้นมา เขาบังคับถอดเสื้อสีฟ้าลายหมีตัวเก่งของเธอออก เธอร้องไห้ กรีดร้องเสียงดัง เขาเอามืออุดปากเธอเอาไว้ "ร้องออกมา กูชอบ ร้องออกมา ฮ่าๆๆๆ กูอยากเด็กมานานแล้ว คนก่อนหน้าก็ตายอยู่ที่นี่รู้ไม๊ หึๆๆๆ ร้องออกมา ไม่มีใครได้ยินหรอก แล้วใครก็ตามตัวไม่เจอด้วย เด็กน้อย ฮ่าๆๆๆ พูดพร้อมกับถอดกางเกงยีนส์ขาดเข่าที่เขาใส่ทุกวันออก พร้อมข่มขืนเธออย่างโรคจิต มือเขาข่วนไปที่หน้าเด็กน้อย ตบเธอที่หน้า และขยำหน้าอกเธอจนแดงและมีเลือดไหลซึมจากรอยเล็บจิก เลือดเริ่มออกมาจากช่องคลอดจากการฉีกขาด เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาบีบคอเธอ บีบและข่มขืนเธอจนสำเร็จความใคร่และพ่นน้ำอสุจิใส่ในช่องคลอดเธอ และในขณะเดียวกันซีย์ผู้เคราะห์ร้ายก็สิ้นใจคามือของโรคจิตในคราบของคนขายขนมปัง

     กริชณะใส่กางเกงและเก็บของส่วนตัวที่ตกพื้นใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม ปล่อยร่างไร้วิญญาณของสาวน้อยบนฟูกนั้น
หลังจากที่เขาแต่งตัวเสร็จ ฆาตกรโรคจิตก็เดินไปเอามีดในครัวที่เขาซ่อนเอาไว้มาหั่นร่างของเด็กสาวออก หั่นนิ้วมือออกทีละนิ้วๆ ท่อนแขนเรียวเล็ก ข้อเท้าอันบอบบาง ขาทั้งสองข้าง และสุดท้าย หัวของเธอ หลังจากแยกส่วนเรียบร้อยแล้วก็เดินไปเอาถุงพลาสติกในรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจมาใส่ชิ้นส่วนของซีย์ ทีละชิ้นๆอย่างใจเย็น

     มืดแล้ว ไฟทางที่ถนนใหญ่เริ่มเปิด ส่องแสงเข้ามาในบ้านที่ชุ่มไปด้วยเลือดของเหยื่อกามโรคจิต กริชณะใส่ชิ้นส่วนต่างๆลงในถุงพลาสติกเรียบร้อยแล้ว เขานำถุงทั้ง 5 ขึ้นรถแล้วขี่ออกไปอย่างสบายใจ เสื้อสีดำที่เลอะเลือดอยู่ทำให้มองเห็นไม่ชัดนัก แต่กางเกงยีนส์ที่ใส่ สีแดงของเลือดประปรายอยู่ทั่วตัว เขาไม่สนใจ ขี่รถออกไปเรื่อยๆ จนถึงลานทิ้งขยะของหมู่บ้านนั้น เขาเอาถุง 4 ถุงโยนทิ้งไปบนกองขยะนั้นอย่างไม่ใยดี เหลือแต่ส่วนศรีษะ ที่ตาของเธอนั้นยังเบิกกว้าง ปากอ้าจนเห็นฟันน้ำนม. ผมยาวบางส่วนปรกหน้าของเธอไว้

    กริชณะห้อยเอาไว้ที่ด้านหน้าคนขี่ เขามองหัวน้อยพร้อมกับพูดว่า "โอ๊ะโอ๋ เด็กน้อย เหนื่อยไม๊จ๊ะ ไปผจญภัยกับลุง นอนนะ เดี๋ยวลุงไปส่งที่บ้าน" พร้อมกับเอามือลูบที่ลูกตาของศรีษะนั้นเพื่อให้ตาปิดลง แต่ตาของซีย์หาได้หลับไม่ เธอยังคงเบิกมองไอ้ฆาตกรโรคจิตที่คร่าชีวิตอันสดใสของเธอไป...

    ไอ้ฆาตรกรขี่มอเตอร์ไซค์มาจนถึงกำแพงต้นชาที่รัฐบาลปลูกไว้ประดับเกาะกลางถนน กำแพงขนาด กว้าง30 เซนติเมตร สูงประมาณ 140 เซนติเมตร และยาวไปตลอดเกาะกลาง สีเขียวแก่ เมื่อเจอแสงไฟจากถนน ก็ส่องแสงของใบตามที่มันเป็น
    
     ไอ้โรคจิตจอดรถที่ริมถนน นั่งมองกำแพงต้นชานั้น จินตนาการว่ามันได้มองดูท้องฟ้า มีดาวระยิบระยับพลางพูดกับหัวเด็กว่า "หนูซีย์ ไปอยู่บนฟ้ากับเพื่อนๆนะ ลุงมาส่งหนูถึงบ้านแล้ว"... พร้อมกับเดินข้ามถนนมาที่เกาะกลาง แกะถุงพลาสติกออก ดึงผมเธอขึ้นมาและยัดไปในซอกระหว่างต้นไม้นั้น ตาที่เบิกโพลง มองไปยังถนนซึ่งมีรถผ่านบางตา แสงไฟที่ส่องทางอยู่ก็สามารถสะท้อนสายตานั้นจากส่วนลึกระหว่างกำแพงต้นไม้ ช่างน่าสงสารสาวน้อย....
    
     ที่เนอสเซอรี่...ยายของซีย์มารับเธอตอน 5 โมงครึ่ง ซึ่งเหลือเพียงแม่บ้านผู้ดูแลเนอสเซอรี่นั้นเพียงคนเดียว "มารับซีย์จ่ะ ไปไหนแล้ว". ยายถามแบบเหนื่อยจากการทำงานมาทั้งวัน
     "หนูเห็นมีคนมารับไปแล้วนะ ผู้ชาย เห็นซีย์เดินตามไปคิดว่าเป็นพ่อเขา หนูเลยไม่ไปดูนะ" แม่บ้านตอบขณะที่เธอกำลังกวาดใบไม้ที่เกลื่อนพื้นอยู่
     "อ่อเหรอ สงสัยพ่อมันมารับ เออดีเหมือนกัน กูจะได้พักซะมั่ง ไปละนะ ขอบใจมาก" และเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อขึ้นรถกลับบ้าน

     ...........จบตอน..........