สวัสดีครับ พอดี จขกท. ต้องมาดูแล เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่  จขกท. เคยหลงรักมาก
เพียงแต่ว่า อะไรหลายอย่าง ทำให้ความรู้สึกหลงรักมีความสุขเวลาเจอหน้านั้นเหมือนจะหายไปแล้วครับ
หลักๆคือตลอดหลายปีมาจนถึงตอนนี้เขาคิดถึงแต่คนอื่น จนวันหนึ่ง ใจเรารับความจริงได้ เลิกหวังมังครับ เริ่มไม่รู้สึกอะไร ไม่รู้สึกมีความสุข แต่ก็ไม่เจ็บปวด แม้แต่ความรู้สึกทางเพศก็ไม่ค่อยมี

แต่ถึงแม้จะไม่ค่อยมีความสุขที่ได้เจอ แต่ก็ยังรู้สึกเป็นห่วงเขามากอยู่ครับ
จขกท. สังเกตว่า เวลาไหนเขาเป็นทุกข์ เราก็จะเป็นทุกข์ไปด้วย ทำใจปล่อยเขาไว้ไม่ได้ ต้องมาอยู่ดูแลเขา ความรู้สึกนี้ยังคงอยู่เหมือนเดิมครับ ทั้งหมดนี้ทำไปโดยอัตโนมัติ และไม่หวังอะไรตอบแทน

ทางบ้านเขาก็เหมือนจะ ok ตัวเขาเองก็กลัวไม่มีใครดูแล เลยคุยกันเรื่องแต่งงานกัน
แต่การที่ความรู้สึกหลงรักที่หายไป มันเริ่มทำ จขกท. ชักไม่แน่ใจอยู่ครับ

ถ้าเราออกไปจากชีวิตเขา ก็คงจะเป็นห่วงเขามาก แต่ก็ทำให้มีโอกาสได้เจอ คนที่ไม่ทำให้เราเศร้า และดีกว่านี้ มีความสุขที่เป็นความสุขจริงๆ
(แต่เอาจริง จขกท. ไม่เปิดรับใครมานานแล้วครับ ต่อให้ดีกว่าแค่ไหนก็ตาม ไม่แน่ใจหลังจากออกไป จะคบใครได้จริงรึเปล่า ฮา หรือว่ายึดติดไปเองนะ)

แต่ถ้าแต่งงานกับเขา เพื่อดูแลเขา ชีวิต จขกท. คงเป็นละครเศร้าๆน่าดู ไม่มีความสุข ทายาทไว้สืบสกุลก็คงไม่มี แต่อย่างน้อยก็คงไม่ทุกข์มาก ไม่ต้องเห็นเขาแย่ที่ไม่มีคนดูแล

การเสียสละความสุขของตัวเองทั้งชีวิต มาดูแลเขา เป็นเรื่องที่ดีไหม จะมีปัญหาอะไรรออยู่ไหม
หรือว่าปล่อยเขาไปดีกว่ากัน

ที่ตั้งกระทู้ คงไม่ได้กะจะให้คนอื่นคิดแทน เพียงแต่อยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็น เผื่อได้มุมมองใหม่ๆ โดยเฉพาะจากผู้มีประสบการชีวิตคู่จริงๆครับ

ขอบคุณครับ