เราเริ่มสงสัยตัวเอง...
สงสัยในสิ่งที่มองไม่เห็น
คนอื่นไม่เห็น... คนอื่นไม่ได้ยิน.... แต่ทำไม เราเห็นคนเดียว... ได้ยินคนเดียว...

ในทางการแพทย์ เขาเรียกอาการเหล่านี้ว่า
"Fantasy" ซึ่งเป็นลักษณะอย่างหนึ่งของโรคจิตเภท
           ถ้าจะให้พูดแบบบ้านๆเลย คือ เพ้อเจ้อ! จินตนาการ!

แต่ด้วยสิ่งแวดล้อม สังคม ความเชื่อ หรือประเพณี ของชาติเรา ก็มักเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เรามองไม่เห็น
เลี้ยงกุมาร พิธีชิงเปรต ไหว้เจ้าที่ ไหว้แม่ย่านาง ดูดวง หรือแม้กระทั่ง รายการทีวีช่วยเหลือผี

จะว่าไปแล้ว เหตุการณ์ที่พาให้สงสัยในตัวเองก็เริ่ม ตอนที่อายุ 17
          ในวันหนึ่งของช่วงพักกลางวัน เพื่อนเราก็จะมีเรื่องเม้ามอยสนุกปากมาพูด ตามประสากลุ่มผู้หญิง  แต่เรื่องเล่าในครั้งนี้แตกต่างไปจากครั้งก่อนคือ...

กลุ่มเพื่อนๆเรา เวลาเลิกเรียนจะไปนั่งเล่นบ้านเพื่อนคนหนึ่งชื่อดาว ซึ่งดาวอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้เพียงคนเดียว เนื่องจากแม่ของดาวซื้อเอาไว้ให้ก่อนจะไปอยู่ต่างประเทศกับสามีคนใหม่

ทาวเฮ้าส์ชั้นเดียว ข้างในบ้านตกแต่งอย่างสวยงาม เพื่อนๆเราก็จะไปนั่งเล่นทุกวัน แต่เราไม่เคยไปนะ เพราะเลิกเรียนเราก็จะแยกย้ายไป

ด้วยความที่เพื่อนในกลุ่มคุยกันเสียงดังจนเป็นนิสัย เป็นคนปากหมา พูดจาติดตลก สงสัยคนที่ขำจะไม่ได้มีแค่กลุ่มเพื่อนๆ เพราะเสียงเด็กเล็กขำตามมาเป็นบางครั้ง

แต่แอ๊ะ.... บ้านดาวไม่มีเด็กนี่นา

ข้างประตูห้องน้ำของบ้านดาวจะมีกระจกทรงสูงที่สามารถส่องได้ทั้งตั้ว บานหนึ่งแขวนตั้งอยู่
ก้อย เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งที่มักจะไปนั่งเล่นบ้านดาวทุกวัน เนื่องจากบ้านอยู่ใกล้ๆกัน
หลังเข้าห้องน้ำเสร็จ ก้อยก็ไปยืนส่องกระจก แต่ยังไม่ทันจะยืนบิดซ้าย-ขวา หลังก้อยมีเงาดำ รูปร่างคนยื่นหน้าโผล่มาข้างๆก้อย
"กรี๊ดดดด" ด้วยความตกใจ ก้อยร้องกรี๊ดทันที
"ฮ่าๆๆๆๆๆ" เงานั้นหัวเราะ แล้วก็หายไป....