เคยโดนลุงของเพื่อนลวนลามแต่ตอนนั้นเราไม่กล้าพูดไท่กล้าบอกใครเพราะยังเด็กอยู่จนเราทนไม่ไหวเลยเริ่มจากลองคุยกับเพื่อนเราสรุปคือเพื่อนก็โดนเหมือนกันเพื่อนเคยบอกยายแล้วแต่ยังไม่ทันพูดจบยายเพื่อนก็พูดว่าลุงเขาโรคจิตใช่มั้ยเพื่อนเราก็พยักหน้าแบ้วยายก็บอกว่าทนหน่อยแล้วกันอย่างน้อยเขาก็ให้เงิน แต่น่ากลัวกว่านั้นคือเรากับเพื่อนไม่ไปเหยียบบ้านของลุงคนนั้นอีกแต่เขามาหาเรากับเพื่อนที่ห้องนอนที่เรากับเพื่อนอยู่กันแค่สองคนโชคดีที่ตอนนั้นเพื่อนล็อคประตูไว้ ครั้งต่อมาก็เรากับเพื่อนนั่งดูทีวีดันอยู่ในห้องที่กระจกติดกับห้องนั่งเล่นตอนนั้นเราก็ดูทีวีกันจนได้ยินเสียงยายของเพื่อนพูดว่ามันอยู่ในบ้านนั้นแหละก่อนจะมีเสียงเปิดประตูบ้านเรากับเพื่อนกลัวมากไม่รู้จะหนีไปไหนเลยไปแอบที่ซอกข้างๆตู้เสื้อผ้าลุงคนนั้นที่เห็นทีวีในห้องที่เราอยู่เปิดอยู่เลยพยายามส่องผ่านกระจกอยู่นานตอนนั้นเรากับเพื่อนเอามือปิดปากไว้แน่นมากเราแทบจะร้องไห้ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ ถึงจะรู้ว่าการแอบแบบนี้มันโง่มากแต่ถ้าเปิดประตูออกไปตอนนี้คงโดนลุงคนนั้นจับแน่ได้แต่ขอให้ลุงแกไม่เปิดประตูเจ้ามาในใจจนสุดท้ายเขาก็เดินออกจากบ้านไป ทุกวันนี้เรื่อวที่โดนลวนลามยังฝังใจเราอยู่ตั้งแต่นั้นเราระแวงผู้ขายไปหมดทุกวันส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายที่อายุมากกว่าแล้วก็ฝรั่งโดนเฉพาะฝรั่งที่ตัวสูงอ้วนผมขาวแค่เห็นก็กลัวไม่ไหว เราระแวงผู้ชายทุกคนจนลามมาถึงพ่อเวลาดูข่าวข่าวที่น่ากลัวที่สุดสำหรับเราไม่ใช่ข่าวฆาตกรรมแต่เป็นข่าวข่มขืนเด็กหรือผู้หญิงทุกครั้งที่เจอข่าวแบบนี้หรือผู้ชายคนอื่นภาพตอนที่โดนลวนลามมันจะโผล่ขึ้นมาเป็นอันดับแรกในหัวเรา เคยเก็บไปฝันว่าโดนข่มขืนหรือลวนลามตื่นมาแทบจะร้องไห้กลัวแล้วก็เกลียดฝันแบบนี้ที่สุดยิ่งเวลาเรียนที่ต้องเจอครูผู้ขาบที่เป็นคนยุโรปก็จะกลัวจนไม่ค่อยกล้าคุยหรืออยู่ใกล้เลย ทุกครั้งที่แต่งตัวเราก็ไม่กล้าโชว์เนื้อหนังเพราะเรื่องแบบนี้