โดยส่วนตัวผมชอบหาอะไรแปลกๆ กินอยู่เป็นประจำ
โดยเฉพาะอาหารต่างประเทศ อาหารอินเดียทั้งเหนือและใต้ อาหารอาหรับ อาหารจีนแบบร้านหย่งเหอ

ทราบว่าตลาดพระโขนงนั้นเป็นแหล่งชุมชนชาวพม่าแหล่งหนึ่งในกรุงเทพฯ
ประกอบกับอยากลองชิมอาหารพม่าว่ามีรสชาติเป็นอย่างไร ก็เลยแวะเข้าไปดู
ร้านอยู่ในซอยตลาดที่ขายเสื้อผ้าของชาวพม่า บริเวณต้นๆ ซอยสุขุมวิท ๗๑ หรือซอยปรีดี พนมยงค์ ซึ่งในซอยนั้น มีอาหารพม่าขายอยู่หลายร้าน
เดินเข้าไปในซอยสัก ๑๐๐ เมตร ด้านขวามีร้านชื่อ Mona อยู่ เจ้าของร้านเป็นชาวพม่า หน้าออกแขกๆ หน่อย พูดภาษาไทยได้บ้าง อาจจะมีปัญหาเรื่องการสื่อสารอยู่บ้าง โดยเฉพาะผมซึ่งไม่เคยกิน และไม่รู้ภาษาพม่าเลย
ถ้าวันไหนโชคดี อาจจะเจอลูกสาวซึ่งพูดภาษาไทยได้ดีกว่า

มาทีไรเปิดธรรมะภาษาพม่าตลอด


เริ่มกันที่ "โมฮิงก่า" หรือขนมจีนหยวกกล้วย

เป็นขนมจีนอยู่ในน้ำซุป ใส่หยวกกล้วยต้มจนนุ่ม สมุนไพรหรือเครื่องเทศก็คงใส่ด้วย แต่ผมจนปัญญาจะอธิบายได้
โรยหน้าด้วยแป้งทอดกรอบ ไม่แน่ใจว่าเป็นเกี๊ยวกรอบ หมี่กรอบ หรือเส้นข้าวซอยทอดกรอบ
หยวกกล้วยไม่ฝาดเลย ไม่ได้กลิ่นเครื่องเทศ
แต่รสชาติไม่ไปทางไหน ไม่เค็มมาก ไม่หวาน คล้ายๆ รสขนมจีนน้ำเงี้ยวอยู่หลายส่วน น่าจะกินเป็นอาหารเช้า
ราคา ๔๐ บาท

จานต่อมา ชื่อว่า "อัปเยาะ" ไม่แน่ใจว่าจะสะกดถูกหรือไม่

เป็นขนมจีนเช่นเดียวกัน อยู่ในน้ำข้นคลั่ก สอบถามเจ้าของร้านได้ความว่าเป็นการเอาถั่วชนิดหนึ่งสีเหลืองแช่น้ำไว้หนึ่งคืนเอามาปั่นแล้วต้ม

กินพร้อมกับผักดอง (คล้ายผักกาดดองบ้านเรา แต่มีรสเผ็ด) สำหรับผม ผมว่าไม่มีกลิ่นเครื่องเทศแต่อย่างใด
มีรสหวานอ่อนและเค็มอ่อน แต่คงจะไม่ได้มาจากน้ำตาล และมีเครื่องอะไรไม่รู้โรยหน้าอยู่ น่าจะกินเป็นอาหารเช้าเช่นเดียวกัน
ราคา ๔๐ บาท

ต่อมาเป็นอาหารว่างของชาวพม่า ชื่อว่า "ละเพะโต๊ะ"
หน้าตาเป็นแบบนี้

เป็นยำใบชาหมักใส่ถั่วทอด ซึ่งเป็นถั่วอะไรก็ไม่ทราบได้ ใบชาหมักอย่างไรก็ไม่ทราบเช่นเดียวกัน แต่คิดว่าคงจะนำเข้ามา
มีเครื่องเป็นหัวหอมและมะเขือเทศด้วย รสชาติเปรี้ยวเค็ม และเผ็ด อันนี้อร่อยและแปลก น่าเอามาแกล้มเครื่องดื่ม บรั่นดีไทยชงหนาๆใส่โซดาเป็นอันมาก
ถ้าซื้อกลับบ้าน แม่ค้าจะแยกระหว่างยำใบชาและถั่วทอดไว้ พวกถั่วทอดจะได้กรอบอยู่

ถ้าไม่นับรวมรสสัมผัสแล้ว ผมคิดว่าคล้ายส้มตำ
ราคา ๕๐ บาท

ของกินเล่นอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งน่าจะได้รับวัฒนธรรมมาจากทางอินเดีย ก็คือ "ซาโมซ่า" อยู่ร้านใกล้ๆกัน
หน้าตาคล้ายของอินเดียมาก ใส้เป็นมันฝรั่งผัดเครื่องเทศเหมือนกัน แตกต่างกันตรงแป้ง ของพม่าดูจะใช้แป้งที่บางกว่าของอินเดียมาก
ส่วนน้ำจิ้ม เป็นน้ำจิ้มสีแดงเปรี้ยวๆ ส่วนของอินเดียเป็นน้ำจิ้มมะขามใสๆ

จานนี้ชอบตรงที่วางบนกระดาษหนังสือพิมพ์เลยทีเดียว เลยขอให้แม่ค้าเอาชิ้นที่คิดว่าจะไม่โดนหนังสือพิมพ์เพราะกลัวโลหะหนักจากหมึกพิมพ์
ราคาชิ้นละ ๑๐ บาท

อันสุดท้าย เป็นหมากของพม่า ไม่ทราบชื่อ เพราะลืมถามครับ
หมากของพม่านั้น ต่างกับหมากของไทยอยู่หลายประการ
ของพม่านั้นน่าจะใช้ใบพลูเหมือนกัน แต่ว่าปูนที่ทานั้นไม่ใช่ปูนแดง แต่เป็นปูนขาว
ถ้าผมจำไม่ผิดการทำปูนแดงก็แค่ใส่ขมิ้นลงไปในขั้นตอนการทำปูน
นอกจากนั้น หมากพม่ายังใส่เครื่องหอมอีกหลายชนิด ซึ่งผมไม่ทราบว่าคืออะไรบ้าง ใส่ข้าวเปลือกด้วย
และยังใส่น้ำผึ้ง(พ่อค้าอ้างว่าเป็นน้ำผึ้ง) หวานดี



ก็หอมหวานแปลกดีครับ สำหรับคนไม่เคยกินหมากควรระวัง เนื่องจากพี่คนไทยร้านข้างๆเตือนมาว่า อาจมีอาการเมาหมาก หรือ"ยันหมาก"ได้
ส่วนตัวผมเมานิดหน่อย สนนราคาแพงมาก คำละ ๒ บาทไทย

สำหรับรูปนั้นถ่ายจากมือถือทั้งหมด คุณภาพคงไม่ค่อยดี
หากท่านได้อ่านภาษาพม่าออก หรือเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอาหารพม่า จะมาช่วยเสริมผมก็ยินดี เผื่อเป็นความรู้ผมด้วย
ขอบคุณครับ

*แก้ไขคำผิดครับ
4/01/59 21:54