เรื่องเล่าของย่า กับ หมาชื่อ "ป๋อง"
ป๋องเป็นหมาตัวเดียวที่รอดในคอกของหมาจรจัดที่อาเราเก็บมาเลี้ยง แม่ของอิป๋องชื่ออิปิ๊ด ชอบ
มุดรั้วหนีไปอ่อยหมาตัวผู้ซอยถัดไป...
อาตามทําหมันไม่ทัน เลยทําให้อิป๋องได้ถือกําเนิดเกิดมา...
พี่น้องร่วมคอกของอิป๋องตายยกคอก เนื่องจากแม่ไม่แข็งแรง อิป๋องก็รอดมาดวยสภาพที่ดูยังไง ก็ ไม่น่ารอด...
ตัวอิป๋องแคระแกรนเท่าหยิบมือเดียวอยู 3-4 เดือน เลี้ยงยังไงก็ไม่โต มีแต่พุงที่ป่องเอาๆจนจวนจะแตก...
จนเราถามย่าว่า"อิหมาตัวนี้มันจะโตมั้ยเนี่ยย่า...??? "
ป๋องพุงกลมจนเดินไมไหว ใช้ขาสั้นๆไถตัวไปตามพื้น หมาตัวใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย นอนอ้าปาก
พะงาบๆ ทุกครั้งที่เราเดินผ่าน
ปกติเราจะไมชอบหมาบ้านตัวเอง ไม่ใช่เพราะมันเป็นหมาจรจัด หรือ หน้าตาไม่น่ารัก แต่มันเป็น
สาเหตุให้ย่าต้องมานั่งลําบากเลี้ยงหมา...
เรายังโกรธอาตัวเองตลอดเวลา ที่พอหมารุ่นเก่าตายไป ก็เก็บหมารุ่นใหม่มาทิ้งไวให้ย่าเลี้ยง
ตลอด...
ตั้งแตเกิดมาจนอายุ 25 ปี ไม่เคยมีชวงไหนของชีวิต ที่บ้านเราไม่เคยมีหมา เคยเลี้ยงเยอะสุดใน
เวลาเดียวกันรวม 40 ตัว
วันนึง ย่าบอกว่า...
ขอตังค์หน่อย จะพาหมาไปหาหมอ เพราะอาไม่อยู หมามันไม่สบาย สงสารมัน...

เรา...ซึ่งไมเห็นด้วยกับการเอาหมามาเลี้ยงที่บ้านอยู่แล้วปฏิเสธเสียงแข็ง และบ่นโวยวาย อาละวาดยืดยาว ว่าห้ามตลอดว่าไม่ให้เก็บมา แล้วยังจะมาเป็นภาระเราอีก ใครเป็นคนเอามาก็ดูแล กันเอง
อาละวาดยืดยาว...
แต่สุดท้าย...
เราเป็นคนเอาเงินให้ย่า จับมันใส่ตะกร้าใบเล็กๆไปหาหมอ...
เราชะเง้อหนาไปดูหมาสีดําขมุกขมอม ตัวใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย ที่นอนอ้าปากอยู่บนกองผ้าขี้ริ้ว ในสภาพท้องป่องจนจวนจะแตก เห็นเส้นเลือดขึ้นใต้ทองเป็นริ้ว หายใจเหนื่อยหอบ
ถึงแม้จะเกลียดที่หมาพวกนี้คอยเห่าปลุกทุกเช้า แทะกันชนรถ ตะกุยเอาเสื้อผ้าจากราวลงมากัด เป็นต้นเหตุให้ย่าต้องมาเหนื่อยเลี้ยงหมา จะไปไหนมาไหนก็ลำบาก ไม่มีใครคอยเฝ้าหมา...
แต่ก็อดสงสารไม่ได้...
ย่าเอามันไปหาหมอ กลับมาถึงบ้าน อิป๋องสภาพดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด พุงที่เคยป่องจนจวนจะแตก ยุบลง จากที่ต้องใช้ขาหน้าตะกุยตัวไปไหนมาไหน อิป๋องเริ่มเดินได้ ถึงแม้จะโซซัดโซเซเต็มที...
หมอบอกว่าอิป๋องอาหารไม่ย่อย และไม่สามารถดูดซึมสารอาหารได้ มันเลยไม่โต...
3 เดือนผ่านไป เรากลับไปบ้านอีกครั้ง อิป๋องกลายเป็นหมาไทยหูพับข้างตั้งข้าง หน้าตาน่าเกลียดนาชัง ลิ้นดํา เห่าเสียงดังกังวาน...
และ... พุงเขามากัดเราทันทีที่เราเข้าเหยียบตัวบ้าน...
อิป๋อง...
เผื่อแกจะลืม...
ฉันเป็นคนชวยชีวิตแกไว้นะ...!!!
อิป๋องเป็นหมาตัวสนิทของย่า เดินตามยาทุกฝีเก้า ฉลาด
อยางหาที่เปรียบไม่ได้...
อิป๋องชอบคาบสารพัดสัตว์ที่มันจัดการได้มาอวดย่า และคาบไปจัดกลบลงหลุม สะสมไว้เป็น คอลเลคชั่นที่สุดของป๋องไว้ เป็นแนวยาว ตลอดแนวรั้วบ้าน...
ป๋องนอนเฝ้าปลายตีนเตียงย่าทุกคืน...
ย่าลุกมาเขาห้องน้ำ ก็จะสะดุดอิป๋องทุกคืน...
อิป๋องกลายเป็นหมาไทยขนาดกลางรูปรางดี ขนสวย ฉลาด และ ไล่กัดเราทุกครั้งที่เราก้าวเข้าบ้าน...
ป๋อง...
แกนี่นะ...
วันนี้เข้าบ้าน เจออิป๋องเห่ากรรโชกเหมือนเคย และเดินตามเห่าเราทุกฝีก้าว...
ย่าบอกว่า มันหวงของ หวงย่า ใครเขาบ้าน มันเดินตามแบบนี้ทุกคน...
ทุกวันนี้เรายังเฝ้าคิดถึงเงินจํานวนนั้น ที่เอามาซื้อชีวิตลูกหมาใกล้ตาย ให้รอดและโตมาเป็น เพื่อนที่ซื่อสัตย์ ของครอบครัว...
มันเป็นเรื่องที่ รู้สึกบอกไม่ถูก...
คือ ฉันเห็นแกฉันคิดว่ายังไง แกก็ไม่น่าจะมีชีวิตรอด แต่พอแกรอดมา แกตอบแทนฉํนด้วยการไล่กัดฉันทุกครั้งที่ฉันเข้าบ้านตัวเอง ไม่
เป็นไรฉันไม่ว่า...
แต่สิ่งที่ป๋องให้คือ ป๋องดูแลย่า และทําให้ย่าหัวเราะ หรือยิ้ม ทุกครั้งที่เรียกชื่ออิป๋อง...
อิป๋องมักจะขานรับด้วยท่าทางการอ้อนเจ้าของแบบประหลาดๆ ที่ทําให้ย่าหัวเราะได้เสมอ...
หมาเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์ที่สุดของมนุษย์เสมอ...
อะไรแกก็ดีนะปอง ถ้าไม่นับเรื่องไล่กัดฉันเนี่ย...!!!
Edit เพิ่มเติมรูปอิป๋องค่ะ ขออภัยรูปใหญ่ไปนิดนึง
เรื่องเล่าของย่า กับหมาชื่อ "ป๋อง"
ป๋องเป็นหมาตัวเดียวที่รอดในคอกของหมาจรจัดที่อาเราเก็บมาเลี้ยง แม่ของอิป๋องชื่ออิปิ๊ด ชอบ
มุดรั้วหนีไปอ่อยหมาตัวผู้ซอยถัดไป...
อาตามทําหมันไม่ทัน เลยทําให้อิป๋องได้ถือกําเนิดเกิดมา...
พี่น้องร่วมคอกของอิป๋องตายยกคอก เนื่องจากแม่ไม่แข็งแรง อิป๋องก็รอดมาดวยสภาพที่ดูยังไง ก็ ไม่น่ารอด...
ตัวอิป๋องแคระแกรนเท่าหยิบมือเดียวอยู 3-4 เดือน เลี้ยงยังไงก็ไม่โต มีแต่พุงที่ป่องเอาๆจนจวนจะแตก...
จนเราถามย่าว่า"อิหมาตัวนี้มันจะโตมั้ยเนี่ยย่า...??? "
ป๋องพุงกลมจนเดินไมไหว ใช้ขาสั้นๆไถตัวไปตามพื้น หมาตัวใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย นอนอ้าปาก
พะงาบๆ ทุกครั้งที่เราเดินผ่าน
ปกติเราจะไมชอบหมาบ้านตัวเอง ไม่ใช่เพราะมันเป็นหมาจรจัด หรือ หน้าตาไม่น่ารัก แต่มันเป็น
สาเหตุให้ย่าต้องมานั่งลําบากเลี้ยงหมา...
เรายังโกรธอาตัวเองตลอดเวลา ที่พอหมารุ่นเก่าตายไป ก็เก็บหมารุ่นใหม่มาทิ้งไวให้ย่าเลี้ยง
ตลอด...
ตั้งแตเกิดมาจนอายุ 25 ปี ไม่เคยมีชวงไหนของชีวิต ที่บ้านเราไม่เคยมีหมา เคยเลี้ยงเยอะสุดใน
เวลาเดียวกันรวม 40 ตัว
วันนึง ย่าบอกว่า...
ขอตังค์หน่อย จะพาหมาไปหาหมอ เพราะอาไม่อยู หมามันไม่สบาย สงสารมัน...

เรา...ซึ่งไมเห็นด้วยกับการเอาหมามาเลี้ยงที่บ้านอยู่แล้วปฏิเสธเสียงแข็ง และบ่นโวยวาย อาละวาดยืดยาว ว่าห้ามตลอดว่าไม่ให้เก็บมา แล้วยังจะมาเป็นภาระเราอีก ใครเป็นคนเอามาก็ดูแล กันเอง
อาละวาดยืดยาว...
แต่สุดท้าย...
เราเป็นคนเอาเงินให้ย่า จับมันใส่ตะกร้าใบเล็กๆไปหาหมอ...
เราชะเง้อหนาไปดูหมาสีดําขมุกขมอม ตัวใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย ที่นอนอ้าปากอยู่บนกองผ้าขี้ริ้ว ในสภาพท้องป่องจนจวนจะแตก เห็นเส้นเลือดขึ้นใต้ทองเป็นริ้ว หายใจเหนื่อยหอบ
ถึงแม้จะเกลียดที่หมาพวกนี้คอยเห่าปลุกทุกเช้า แทะกันชนรถ ตะกุยเอาเสื้อผ้าจากราวลงมากัด เป็นต้นเหตุให้ย่าต้องมาเหนื่อยเลี้ยงหมา จะไปไหนมาไหนก็ลำบาก ไม่มีใครคอยเฝ้าหมา...
แต่ก็อดสงสารไม่ได้...
ย่าเอามันไปหาหมอ กลับมาถึงบ้าน อิป๋องสภาพดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด พุงที่เคยป่องจนจวนจะแตก ยุบลง จากที่ต้องใช้ขาหน้าตะกุยตัวไปไหนมาไหน อิป๋องเริ่มเดินได้ ถึงแม้จะโซซัดโซเซเต็มที...
หมอบอกว่าอิป๋องอาหารไม่ย่อย และไม่สามารถดูดซึมสารอาหารได้ มันเลยไม่โต...
3 เดือนผ่านไป เรากลับไปบ้านอีกครั้ง อิป๋องกลายเป็นหมาไทยหูพับข้างตั้งข้าง หน้าตาน่าเกลียดนาชัง ลิ้นดํา เห่าเสียงดังกังวาน...
และ... พุงเขามากัดเราทันทีที่เราเข้าเหยียบตัวบ้าน...
อิป๋อง...
เผื่อแกจะลืม...
ฉันเป็นคนชวยชีวิตแกไว้นะ...!!!
อิป๋องเป็นหมาตัวสนิทของย่า เดินตามยาทุกฝีเก้า ฉลาด
อิป๋องชอบคาบสารพัดสัตว์ที่มันจัดการได้มาอวดย่า และคาบไปจัดกลบลงหลุม สะสมไว้เป็น คอลเลคชั่นที่สุดของป๋องไว้ เป็นแนวยาว ตลอดแนวรั้วบ้าน...
ป๋องนอนเฝ้าปลายตีนเตียงย่าทุกคืน...
ย่าลุกมาเขาห้องน้ำ ก็จะสะดุดอิป๋องทุกคืน...
อิป๋องกลายเป็นหมาไทยขนาดกลางรูปรางดี ขนสวย ฉลาด และ ไล่กัดเราทุกครั้งที่เราก้าวเข้าบ้าน...
ป๋อง...
แกนี่นะ...
วันนี้เข้าบ้าน เจออิป๋องเห่ากรรโชกเหมือนเคย และเดินตามเห่าเราทุกฝีก้าว...
ย่าบอกว่า มันหวงของ หวงย่า ใครเขาบ้าน มันเดินตามแบบนี้ทุกคน...
ทุกวันนี้เรายังเฝ้าคิดถึงเงินจํานวนนั้น ที่เอามาซื้อชีวิตลูกหมาใกล้ตาย ให้รอดและโตมาเป็น เพื่อนที่ซื่อสัตย์ ของครอบครัว...
มันเป็นเรื่องที่ รู้สึกบอกไม่ถูก...
คือ ฉันเห็นแกฉันคิดว่ายังไง แกก็ไม่น่าจะมีชีวิตรอด แต่พอแกรอดมา แกตอบแทนฉํนด้วยการไล่กัดฉันทุกครั้งที่ฉันเข้าบ้านตัวเอง ไม่
เป็นไรฉันไม่ว่า...
แต่สิ่งที่ป๋องให้คือ ป๋องดูแลย่า และทําให้ย่าหัวเราะ หรือยิ้ม ทุกครั้งที่เรียกชื่ออิป๋อง...
อิป๋องมักจะขานรับด้วยท่าทางการอ้อนเจ้าของแบบประหลาดๆ ที่ทําให้ย่าหัวเราะได้เสมอ...
หมาเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์ที่สุดของมนุษย์เสมอ...
อะไรแกก็ดีนะปอง ถ้าไม่นับเรื่องไล่กัดฉันเนี่ย...!!!
Edit เพิ่มเติมรูปอิป๋องค่ะ ขออภัยรูปใหญ่ไปนิดนึง