สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นฉันขอเกริ่นนำก่อนนะค่ะ ฉันเป็นเด็ก ดอย ฐานะค่อนข้างยากจนมีพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน 4 คนและน้องต่างบิดาอีก 1 คนดิฉันเป็นลูกคนที่สองซึ่งดิฉันมีพี่ชายน้องชายและน้องสาว 2 คน พ่อแม่ของฉันเป็น ชาวเขา

เรามาเริ่มกันเลยนะคะ

ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ฉันจำความได้ ฉัน อยู่กับพ่อแม่พี่น้อง พ่อมีอาชีพเก็บของเก่าขายแม่มีอาชีพค้าขาย แม่จะไปขายผักทุกเช้าและตอนเย็น ตอนเด็กๆดิฉันฟังได้ 3 ภาษาคือภาษาไทย ภาษาเมือง และภาษาชนเผ่าซึ่งดิฉันก็ไม่รู้ว่าภาษาอะไรฉันไม่สามารถพูดได้แค่ฟังออกเท่านั้น

ถึงดิฉันจะอยู่ในเมืองแต่พ่อกับแม่ก็ต้องเช่าบ้านอยู่ หลังจากนั้นไม่นานก็ต้องออกจากบ้านเช่าเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้าน จึงย้ายไปอยู่ กลางทุ่งนา บ้าน กระท่อมกลางทุ่งนา ไม่นาน พ่อก็ไปตัดไม้ซื้อสังกะสีเก่ามาทำบ้านอยู่ท้ายทุ่งนา ตอนนั้นหลังจากที่พ่อทำบ้านเสร็จพวกเราก็เดินกลางทุ่งนาไปโรงเรียนทุกวัน จำได้ว่า ต้องห่อข้าวไปโรงเรียนทุกวันแม่ห่อข้าว กับแคบหมูและน้ำพริกตาแดง ใส่กระเป๋าให้ไปกินที่โรงเรียนทุกวัน ครูที่โรงเรียนสงสารก็แบ่งปันกับข้าวมาให้ดิฉันกับพี่ชายกิน เนื่องด้วยพ่อกับแม่ ไม่มีเวลาส่งไปโรงเรียนในตอนเช้าทำให้บางครั้งบางวันต้องขาดเรียน และในที่สุดดิฉันกับพี่ชายจึงตกชั้นคนละชั้น ด้วยความลำบากหลังจากนั้นไม่นาน ท่านเจ้าอาวาส เลยขอพี่ชาย ไปเป็นเด็กวัด ที่วัดแถวบ้าน ฉันจำได้ตอนนั้นยังเคยสอนที่ชายกวาดบ้านถูบ้านและเคยสอนพี่ชายเวลาไปอยู่วัดต้องทำยังไงคิดแล้วตลก ตัวเอง ตอนนั้นอายุก็ซักประมาณ 6 ขวบพี่ชายก็ 7 ขวบกว่าๆ พอดีฉันกับพี่ชายห่างกันแค่ คนละปี พี่ชายเกิด 35 ปลายปีฉันเกิด 37 ต้นปีเลยทำให้ห่างกันประมาณปี 1 ซึ่งวัยดิฉันกับพี่ชายไล่เลี่ยกัน มีอะไรเราจะคุยกันแบบเพื่อนมากกว่าพี่น้อง หลังจากเจ้าท่านเจ้าอาวาสขอที่ชายไปอยู่วัดได้ไม่นาน พ่อก็ล้มป่วยเป็นมะเร็งที่คอ 2 ข้างโดยไม่ทราบสาเหตุ ตอนนั้นดิฉันอยู่ป 2 ก็ยังช่วยแม่ดูแลพ่อ หลังจากนั้นมาไม่นานพ่อก็เข้าโรงพยาบาลถึงขั้นนอนโรงพยาบาลแม่เลยฝากดิฉันกับน้อง สาวคนเล็ก ไปฝากป้ากับน้าข้างบ้านที่ไม่ใช้ญาติพี่น้องจริงๆช่วยดูแล ป้ากับน้าข้างบ้านเป็นคนใจดีชอบเอาขนมมาให้กินตลอด

หลังจากนั้นไม่นานพ่อก็กลับมาอยู่บ้านเพราะหมดทางรักษา พ่อเริ่มตาบอดมองไม่เห็นและช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เริ่มเป็นผู้ป่วยติดเตียงและหลังจากนั้นไม่นานพ่อก็จากไปอย่างสงบ ฉันยังจำได้ว่าคืนที่พ่อตาย แม่ตื่นประมาณ ตี2:00 นมาเรียกพ่อพ่อไม่ได้ยินไม่มีเสียงตอบรับจากพ่อ พ่อนอนแน่นิ่งแม่ตกใจร้องไห้ฟูมฟายเพราะรู้ว่าพ่อจากไปแล้วแม่เลยมาปลูกดิฉันซึ่งเป็นพี่คนโตเพราะพี่ชายได้ไปอยู่ที่วัด กับเจ้าอาวาฉันจึงเป็นพี่สาวคนโต แม่ปลุกให้ฉันมานั่งเฝ้าพ่อแล้วแม่ก็ปั่นจักรยาน ร้องไห้ฟูมฟายไปเรียกเพื่อนบ้านที่เป็นชนเผ่าเดียวกันระยะทางประมาณ 2 กิโลเมตรแม่ปั่นจักรยานไปร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังหลังจากนั้นไม่นานฉันเริ่มมองหน้าพ่อ พ่อ ในความเป็นเด็กดีฉันเริ่มสงสัยว่าการตายเป็นยังไง พ่อดูไม่เหมือนคนตายดูเหมือนคนที่นอนหลับไปเฉยๆ ก็ยกเข่าขึ้นมาหนึ่งข้างอาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเส้นเอ็นกระตุกหรือเปล่าแต่ฉันเป็นเด็กฉันไม่ทราบ จึงคิดว่าพ่อหลับไปเฉยๆ ไม่กี่นาทีต่อมาเพื่อนบ้านละแวกนั้นก็คงรู้ว่าพ่อเสียแล้วต่างคนก็ต่างแห่กันมาที่บ้านฉันก็แปลกใจว่าทำไมคนมาเยอะแยะอาจจะเป็นเพราะได้ยินเสียงแม่ร้องไห้เพื่อนบ้านเลยมาดู 

พักแปปๆ จะกลับมาเล่าต่อนะคะ

ปล. ยังเหลือชีวิตหลังจากพ่อเสีย และ มรสุมต่างๆอีกมากมายจากการเป็นเด็กกำพร้ามาเล่าให้ฟังอย่าเพิ่งรีบเบื่อนะคะ